Γράφει ο Γιώργος Μάστορας
Η συμμετοχή της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στην Βουλή αποτελεί την
“ιδιαιτερότητα”, η οποία θα χαρακτηρίζει την εφετινή επέτειο της 28ης
Οκτωβρίου 1940. Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι τα μηνύματα
των συμβατικών κομμάτων του καθεστώτος θα εμπεριέχουν, είτε άμεσα είτε
έμμεσα, αναφορά στο Κίνημα των Ελλήνων Εθνικιστών.
Με δεδομένο το
γεγονός ότι η 25η Μαρτίου 1821 έχει ουσιαστικά εγκαταλειφθεί
από τους πάσης φύσεως διεθνιστές, οι οποίοι, αντιλαμβανόμενοι ότι οι
αρλουμπολογίες περί “ταξικού χαρακτήρα της επανάστασης” φαλίρισαν,
επεχείρησαν την πλήρη αποδόμηση της εθνεγερσίας, λανσάροντας στην
επιφάνεια έναν ξεκάθαρα εθνομηδενιστικό λόγο, η 28η Οκτωβρίου
1940 είναι εκείνο το Ιστορικό γεγονός, το οποίο απέμεινε προκειμένου να
χρησιμοποιείται για την πολιτική εκμετάλλευση από τα ποικιλόμορφα
διεθνιστικά μορφώματα...
Και πάλι, λοιπόν, θα ακούσουμε τα γνωστά
τετριμμένα περί “αντιφασιστικού πολέμου”, ότι “ο λαός είπε το ΟΧΙ“,
“για την συμβολή των κομμουνιστών στην απόκρουση της εισβολής“ κλπ. Μόνο
που φέτος τα “ντεσιμπέλ“ της κομματικής παράνοιας, της διαστρέβλωσης
της πραγματικότητας και της παραχάραξης των Ιστορικών γεγονότων θα είναι
πολύ υψηλά, λόγω ακριβώς της παρουσίας της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στο
Κοινοβούλιο. Μέσα στον περιορισμένο χώρο αυτού του κειμένου
μπορούμε να αναπτύξουμε, έστω και σε πρωτόλειο βαθμό, μια στιβαρή
επιχειρηματολογία, η οποία θα εξετάζει την 28η Οκτωβρίου 1940 μέσα από την πραγματική Εθνικιστική σκοπιά.
Καταρχάς, ο Ελληνοϊταλικός πόλεμος του 1940 ήταν ένας πόλεμος μεταξύ δύο Εθνών και όχι μεταξύ δυο αντιτιθέμενων καθεστώτων.
Δεν θα μπορούσε, λοιπόν, η σύρραξη αυτή να έχει “αντιφασιστικό“
χαρακτήρα, με την έννοια ότι και η Ελλάδα από την δική της μεριά ήταν
υπό ένα καθεστώς, το οποίο περισσότερες ομοιότητες, παρά διαφορές, είχε
με την Φασιστική Ιταλία. Επίσης, στον ισχυρισμό διαφόρων ψευτοϊστορικών,
ή απλώς άσχετων, ότι ο Λαός είπε το ΟΧΙ και όχι ο Μεταξάς, θα
μπορούσαμε απλώς να πούμε το αυτονόητο. Ότι, δηλαδή, εκείνο το βράδυ ο
Ιταλός πρόξενος συνομίλησε με τον Πρωθυπουργό της Χώρας και όχι με τον
Ελληνικό Λαό, ο οποίος βρισκόταν στο κρεβάτι του. Θα πούμε, όμως, ότι
πράγματι το ΟΧΙ το είπε ο Ελληνικός Λαός, διαμέσου όμως του Άξιου
εκπροσώπου του, Ιωάννου Μεταξά, καθώς οι παλαιοκομματικοί πολιτικάντηδες
είχαν τεθεί (δυστυχώς προσωρινά) στο περιθώριο. Όσο για την δήθεν
συμβολή των κομμουνιστών στο Βορειοηπειρωτικό έπος, αρκεί μόνο να
θυμίσουμε ότι εκείνη την εποχή ίσχυε το σύμφωνο Ρίμπεντροπ-Μολότωφ και
οι απανταχού, ανά την Ευρώπη, κομμουνιστές υπάκουαν -σαν εκπαιδευμένα
μαντρόσκυλα- στις διαταγές της μαμάς Μόσχας και του πατερούλη Στάλιν.
Ακόμη και για την “επιστολή Ζαχαριάδη“, σύμφωνα με την οποία ο ηγήτορας
του ΚΚΕ καλούσε τον Ελληνικό Λαό σε αντίσταση, οι θρασύτατοι
μπολσεβίκοι, τόσο της κόκκινης όσο και της ροζ απόχρωσης, δεν λένε ούτε
ότι αρχικά παρουσίασαν την επιστολή Ζαχαριάδη ως πλαστή, ούτε φυσικά ότι
αυτήν την πρώτη επιστολή ακολούθησαν δύο ακόμη επιστολές, οι οποίες
χαρακτήριζαν αυτόν τον πόλεμο, ούτε λίγο ούτε πολύ, ως επεκτατικό από
την πλευρά της Ελλάδος! Πέρα απ’ όλα αυτά, όμως, η επέτειος της 28ης Οκτωβρίου μας δίνει την ευκαιρία μιας πολύτιμης, όσο και πολύπλευρης, σύγκρισης του Καθεστώτος της 4ης Αυγούστου με τις εναλλασσόμενες “δημοκρατικές κυβερνήσεις“ της μεταπολίτευσης, από το 1974 και μετά. Η
Ελλάδα του 1936-41 ήταν Κράτος αντιπλουτοκρατικό, αντικοινοβουλευτικό,
αντικομμουνιστικό, με εργατική και αγροτική βάση. Τότε, διαμορφώθηκαν,
για πρώτη φορά, συνθήκες Κοινωνικής ευημερίας και εργασιακών σχέσεων.
Η Ελλάδα της μεταπολίτευσης ήταν (και συνεχίζει να είναι) ένα
κράτος κινούμενο στην τροχιά του καπιταλισμού, με κομμουνιστική διανόηση
και πλήρη υποβάθμιση της Εθνικής παραγωγής. Ειδικά, δε, στις
μέρες μας εξατμίζονται και οι πιο στοιχειώδεις κανόνες εργασιακού
δικαίου καθώς η κοινωνική εξαθλίωση αυξάνεται με ολοένα και πιο γοργούς
ρυθμούς. Η Ελλάδα του 1936-41, παρότι δεν μπόρεσε να γίνει ένα
ολοκληρωμένο Εθνικό Κράτος, λόγω ίσως και των ειδικών συνθηκών που
επικρατούσαν διεθνώς και δεν επέτρεψαν στους υπευθύνους του Καθεστώτος
να εμβαθύνουν στον πυρήνα σκέψης του Εθνικισμού ως Ιδεολογικής Στάσης
και Πολιτικής Πρακτικής, εν τούτοις και παρά τις ιδεολογικές συγγένειες,
έστω και νεφελώδους χαρακτήρα, μπορούσε να έχει με το Ιταλικό καθεστώς,
έβαλε πρωτίστως και πάνω απ’ όλα την Αξία της Πατρίδας και την Τιμή του
Έλληνα Στρατιώτη. Το μεταπολιτευτικό καθεστώς, ανεξαρτήτως
προσώπων-ανδρείκελων και κυβερνήσεων-μαριονέτων, έλεγε κατά καιρούς ότι
“η Κύπρος κείται μακράν“, “ευχαριστούμε την κυβέρνηση των ΗΠΑ“, “καλούμε
το ΔΝΤ να σώσει την Χώρα“. Επομένως, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να
τεθεί θέμα “πατριωτικής σύγκρισης“ ανάμεσα στις δύο αυτές διαφορετικές
καταστάσεις. Ο “φασίστας“ Μεταξάς έβαλε πάνω απ’ όλα το Εθνικό Συμφέρον,
όπως το υπολόγιζε εκείνη την στιγμή. Οι “δημοκράτες“, οι οποίοι
καταδυνάστευσαν, ρήμαξαν και λήστεψαν τον τόπο από το 1974 και μετά,
αποδεικνύουν συνεχώς με τις πράξεις τους ότι η υποταγή είναι η μόνη
αντίδρασή τους στα κελεύσματα των αφεντικών τους. Γι’ αυτό, λοιπόν, η 28η
Οκτωβρίου 1940 ΜΑΣ ΑΝΗΚΕΙ! Όπως, άλλωστε, μας ανήκουν όλες οι Ιστορικές
διαδρομές και μνήμες αυτού του Έθνους και αυτού του Λαού. Απέναντι στην
παραχάραξη της Ιστορίας, είτε για φθηνούς μικροκομματικούς λόγους, είτε
για την συστηματική προώθηση του εθνομηδενιστικού λόγου ως συστατικού
της επιχειρούμενης παγκοσμιοποίησης, Εμείς, οι Χρυσαυγίτες, Άνδρες και
Γυναίκες, ξεδιπλώνουμε τον Ατόφιο Λόγο μας, χωρίς να λογαριάζουμε τις
στημένες αντιδράσεις των εγκάθετων του συστήματος. Τιμώντας τον Έλληνα
Στρατιώτη του 1940, τιμώντας την Ιστορική Μνήμη, δεν ξεχνούμε την ουσία
των γεγονότων, η οποία συμπυκνώνεται στην εξής φράση-σύνθημα:
“Φιλελεύθεροι και μπολσεβίκοι, αυτή η Γη δεν σας ανήκει!“
ΖΗΤΩ Η ΝΙΚΗ!
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Υ.Γ.: Ευχαριστώ το “φυτό“ του “Κυριακάτικου Ριζοσπάστη“ (της 14ης
Οκτωβρίου) για την ολοσέλιδη “ενασχόλησή“ του με το άρθρο του γράφοντος
“ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΚΑΙ ΝΕΟΛΑΙΑ“. Επί του παρόντος, αρκεί μόνο το παρακάτω:
“όταν το δάχτυλο έδειχνε το φεγγάρι, ο ηλίθιος κοίταζε το δάχτυλο“…