Έντονης παρουσίας και προβολής στα ΜΜΕ τυγχάνει τις τελευταίες ημέρες το νεοεκδοθέν βιβλίο του κ. Παναγιώτη Ρουμελιώτη, πρώην εκπροσώπου της Ελλάδας στο ΔΝΤ, αναφορικά με τα γεγονότα της περιόδου που οδήγησαν την Ελλάδα στο «κεφαλοκλείδωμα πνιγμού» του ΔΝΤ και του Μνημονίου. Δεν θα εξετάσουμε εδώ τις αναφορές και περιγραφές του κ. Ρουμελιώτη ούτε την αλήθεια των ισχυρισμών του. Δεν ήμασταν παρόντες στις συναντήσεις του με τους κκ. Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου. Θα παραθέσουμε μόνο γεγονότα αναμφισβήτητα, καθώς αυτά παρατίθενται στο ευρέως δημοσιευμένο βιογραφικό του και την εν γένει πορεία του στα πολιτικά πράγματα της χώρας.
Στην δεκαετία του 1980 λοιπόν ο κ. Ρουμελιώτης χρηματίζει σε θέσεις...
ευθύνης σε διάφορα υπουργεία των κυβερνήσεων Παπανδρέου, χωρίς ποτέ να έχει διεκδικήσει βουλευτική έδρα. Η πολιτική του καριέρα είχε ήδη ξεκίνησε από το 1978 όταν ανέλαβε οικονομικός σύμβουλος του Ανδρέα Παπανδρέου. Όταν το ΠΑΣΟΚ κέρδισε τις εκλογές του 1981, ο κ. Ρουμελιώτης τοποθετήθηκε γενικός γραμματέας του τότε υπουργείου Συντονισμού και στη συνέχεια υφυπουργός στο ίδιο υπουργείο, θέση την οποία διατήρησε μέχρι το 1982. Την χρονιά εκείνη ο Παπανδρέου τον διόρισε υφυπουργό Οικονομικών και στη συνέχεια, το 1984, υφυπουργό Εθνικής Οικονομίας, θέση την οποία κράτησε μέχρι το 1987. Την πρώτη του υπουργική θέση ανέλαβε το 1987 ως υπουργός Εμπορίου και στη συνέχεια μεταπήδησε στο υπουργείο Εθνικής Οικονομίας, όπου παρέμεινε μέχρι την ήττα του ΠΑΣΟΚ. Στις ευρωεκλογές του 1989 εκλέχθηκε ευρωβουλευτής, ενώ ήδη ήταν γνωστό ότι το όνομά του είχε εμπλακεί στο σκάνδαλο Κοσκωτά. Ένα μήνα μετά την εκλογή του ως ευρωβουλευτής, η ελληνική Βουλή τον παρέπεμψε στο Ειδικό Δικαστήριο με την κατηγορία της παράβασης του νόμου περί ευθύνης υπουργών στο διάστημα που διετέλεσε υπουργός Εθνικής Οικονομίας. Πρέπει να σημειωθεί ότι ο κ. Ρουμελιώτης ήταν ο μοναδικός κατηγορούμενος από τους πέντε (οι υπόλοιποι ήταν οι Ανδρέας Παπανδρέου, Μένιος Κουτσόγιωργας, Δημήτρης Τσοβόλας και Γιώργος Πέτσος) που δεν δικάστηκε ποτέ, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήρε την ασυλία του.
Έργα του που κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη περιλαμβάνουν τα: Παγκόσμια Οικονομική Διακυβέρνηση (2006), Ευρωπαϊκή Οικονομική Διακυβέρνηση (2005), Παγκόσμια Διακυβέρνηση ή Ηγεμονική Παγκοσμιοποίηση; (2002), Promoting Stability in the Balkans (2001), Η Πορεία προς την Παγκοσμιοποίηση (1996).Βλέπουμε λοιπόν ότι ο κ. Ρουμελιώτης ο οποίος αυτοπροβάλλεται μέσα από το βιβλίο του ως υπέρμαχος των συμφερόντων των Ελλήνων, προέρχεται μέσα από τα σπλάχνα του μεταπολιτευτικού καθεστώτος, έχοντας επιλεγεί πριν ακόμα το ΠΑΣΟΚ ανέλθει στην κοινοβουλευτική εξουσία, από τον ίδιο το γενάρχη του ως σύμβουλός του επί των οικονομικών. Χωρίς ποτέ να εκλεγεί βουλευτής για την επόμενη δεκαετία περνάει από πλείστες όσες κυβερνητικές, υφυπουργικές και υπουργικές θέσεις κλειδιά. Όλες εκ των οποίων απαιτούσαν την απευθείας ανάθεσή τους από το μεγάλο αφεντικό, δηλαδή τον κ. Ανδρέα Παπανδρέου.
Με αυτήν λοιπόν την διαχρονική και άκρως προνομιακή σχέση με την οικογένεια Παπανδρέου υπο μάλης, ο κ. Ρουμελιώτης μεταπηδά από την Ελλάδα στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο το 1989 σε μία πολύ κρίσιμη στιγμή και γίνεται ο μοναδικός κατηγορούμενος του σκανδάλου Κοσκωτά που δεν δικάστηκε ποτέ, καθώς το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο δεν ήρε την ασυλία του. Στα εγχώρια πράγματα επανέρχεται ενεργά το Φεβρουάριο του 2010 όταν διορίζεται εκπρόσωπος της Ελλάδας στο ΔΝΤ, κατόπιν απόφασης του τότε υπουργού Οικονομικών Γιώργου Παπακωνσταντίνου επί πρωθυπουργίας και πάλι ενός Παπανδρέου. Του γιού του Ανδρέα, Γιώργου Παπανδρέου.
Με άλλα λόγια ο κ. Ρουμελιώτης του οποίου μια ζωή η καριέρα και η εν γένει πορεία ήταν άμεσα συνδεδεμένη, εξαρτημένη και προσδιορισμένη από την οικογένεια Παπανδρέου, έρχεται τώρα με αυτό το βιβλίο να υποστηρίξει πώς το «κούρεμα» θα έπρεπε να έχει γίνει πιο νωρίς και πιο «βαθιά» γιατί το τα νούμερα για μια ακόμη φορά δύο και πλέον χρόνια μετά δεν βγαίνουν. Κατόπιν εορτής, ως μετά Χριστόν προφήτης έρχεται να προφητεύσει την κατάρρευση του συστήματός τους κάτω από τον ζυγό όχι μόνο του ΔΝΤ που κατά τον κ. Ρουμελιώτη που είχε τις αγαθότερες εκ των προθέσεων, αλλά και της ΕΕ που επέβαλε αυτές τις σκληρές προϋποθέσεις που μας έφεραν την σημερινή κατάρρευση. Ο κ. Ρουμελιώτης με βιβλία όπως η Παγκόσμια Οικονομική Διακυβέρνηση (2006), Παγκόσμια Διακυβέρνηση ή Ηγεμονική Παγκοσμιοποίηση, Η Πορεία προς την Παγκοσμιοποίηση (1996), ενδιαφέρεται αλήθεια για όρους όπως Ελλάς Ελλήνων, Εθνική Υπερηφάνεια, Εθνική Κυριαρχία, Οικονομική Ανεξαρτησία, Πλήρης Εργασία, το Καθήκον της Εργασίας ή για όρους όπως υποθήκευση των εθνικών εδαφικών, κυριαρχικών και οικονομικών δικαιωμάτων της Ελλάδος προς όφελος των δανειστών της, εποικισμός αλλοθρήσκων και άλλων ξενόφερτων υπολειμμάτων και πλήρης ανεργία προς χάριν της παγκόσμιας διακυβέρνησης με την οποία τόσο πολύ καταπιάνεται;
Έτσι λοιπόν, αποπροσανατολίζεται εντέχνως η κοινή γνώμη και συλλογική συνείδηση, περνώντας τη συζήτηση στη σφαίρα του ότι το ΔΝΤ θα ήταν ένας πιο καλός προς τους Έλληνες δανειστής από ότι η ΕΕ αν είχε λειτουργήσει κατ’ αποκλειστικότητα. Ο πιστωτής είναι πιστωτής και κοιτάζει μόνο να διασφαλίσει και να πολλαπλασιάσει τα δικά του συμφέροντα. Εμάς λοιπόν, ένθεν κακείθεν του πολιτικού συστήματος συνεργάστηκαν αγαστά προκειμένου να μας ρίξουν στο σφιχταγκάλιασμά τους.
Η χώρα μας σύρθηκε διαπομπευόμενη σε ένα καθοδικό σπιράλ μνημονίων και κουρεμάτων που μετά από δύο και πλέον χρόνια έχουν επιτύχει μόνο στο να φέρουν με επίσημα στοιχεία τους ανέργους στο 1.500.000. Νούμερο όχι μόνο ασύλληπτο αλλά και απειλητικό για την ίδια την ύπαρξή μας. Να φτωχοποιήσουν τον Ελληνικό λαό και να φορολογήσουν τα πάντα προς τέρψιν των δανειστών εγχώριων και εξωχώριων. Και θυμόμαστε όλοι μας πολύ καλά, πολιτικούς ειδικευμένους στις κυβιστήσεις πως δήθεν έκλαιγαν λέει το βράδυ, αφού συνυπέγραφαν το πρώτο Μνημόνιο, καταδικάζοντας έτσι την χώρα μας σε υποθήκευση των περιουσιακών της στοιχείων στο Αγγλικό δίκαιο και σε μία σειρά άλλων άκρως αντεθνικών και προδοτικών μέτρων και κινήσεων.
Προσοχή λοιπόν Συναγωνιστές και Συναγωνίστριες, Ελληνίδες και Έλληνες, στα γραφόμενα του συστήματος της μεταπολίτευσης, όσο και αν προβάλλονται ως αντισυστημικά. Ακόμη περισσότερο όταν τα προβάλει ένας άνθρωπος που ανδρώθηκε μέσα από το ΠΑΣΟΚικό σύστημα διαπλοκής και ευνοιοκρατίας και μάλιστα επιλέχθηκε βαπτιζόμενος στα δημόσια πράγματα από την ίδια την κεφαλή του. Έρχεται τώρα, και αφού τα πράγματα έχουν ασφαλώς δρομολογηθεί και διαρρηγνύει δήθεν τα ιμάτιά του, με σκοπό να αποπλανήσει, να κουκουλώσει, να μεταθέσει την συζήτηση αφού δεν αμφισβητεί τον δόλο του Μνημονίου αλλά το ποιος δανειστής θα μας το επέβαλε.
Να θυμόμαστε όλοι – είναι καθήκον μας. Χρειάστηκε μόνο μια υπογραφή για την καταδίκη της χώρας. Αυτή του πρώτου Μνημονίου. Μετά, όλα τα άλλα δρομολογήθηκαν κατά το δοκούν. Τώρα αν ο κ. Ρουμελιώτης ήθελε το χαρτί να είναι με υδατογράφιμα μόνο του ΔΝΤ και όχι και της ΕΕ, αυτό για όλους εμάς τους Έλληνες που οι οικογένειές μας και οι περιουσίες μας μέχρι την τελευταία δραχμή είναι με υπερηφάνεια στην Πατρίδα μας, δεν θα άλλαζε τίποτα στο σχέδιο προδοσίας, υποθήκευσης και υποδούλωσης.