Είδαμε τις τελευταίες ημέρες τις ραγδαίες εξελίξεις στην Κύπρο, στο θέμα του «κουρέματος» των καταθέσεων στις κυπριακές τράπεζες. Ξεκινώντας από την αρχική «παγωμάρα» της αποφάσεως του Eurogroup και φτάνοντας μέχρι το ηχηρό «ΟΧΙ» της Κυπριακής Βουλής και τις συζητήσεις επί συζητήσεων που το ακολούθησαν. ...
Ακούσαμε πολλά και διάφορα, όπως το ότι δεν πρόκειται να ξανανοίξουν οι κυπριακές τράπεζες, επειδή μόλις ανοίξουν θα χρεοκοπήσουν. Το έχουμε ξαναπεί ότι αυτή την περίοδο «παίζεται» στην πλάτη του Ελληνικού Λαού ένα πολυεπίπεδο παιχνίδι με πολύ μεγάλο έπαθλο, ένα παίγνιο μεταξύ συμφερόντων, το οποίο εν τέλει καταλήγει και πληρώνει ο Ελληνικός Λαός, είτε στον ελλαδικό χώρο, είτε στον κυπριακό. Εν μέσω αυτού του πεδίου μάχης, χρειάζεται ασφαλώς και να ευθυμεί κάποιος που και που.
Την αποστολή αυτή ανέλαβε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκ μέρους της κυβέρνησης, προκειμένου να ελαφρύνει τρόπον τινά τον πόνο του Ελληνικού Λαού. Είπε, λοιπόν, ο βουλευτής της Νέας Δημοκρατίας των τριών μνημονίων και των πόσων εφαρμοστικών, όντας καλεσμένος σε τηλεπαραθυρική διάσκεψη περί των εξελίξεων στην Κύπρο, αναφερόμενος στο «ΟΧΙ» της Κυπριακής Βουλής ότι «και αυτοί σε ανάλογη περίπτωση θα πράτταμε το ίδιο».
Αλήθεια, πόσο θράσος χρειάζεται για να μπορέσει να εκστομίσει μια τέτοια φράση ένας βουλευτής της κυβέρνησης, όχι του «ΝΑΙ», αλλά του «ΝΑΙ» εις τον κύβο; Πόση πολιτική αναλγησία μπορεί να εσωκλείεται εντός ενός και μόνο πολιτικού σκύβαλου, ώστε να μπορεί να επικαλείται το οποιοδήποτε «όχι», μετά από την σωρεία των δικών του, προσωπικών και κομματικών, «ναι». Πόσο χαχόλους περνάει τους ακροατές, σε ποιους νομίζει ότι απευθύνεται;