Ζούμε σε μια εποχή,όπου η παιδεία-ένας από τους ακρογωνιαίους λίθους της σύστασης, δομής και αυτοσυντήρησης του έθνους μας-βάλλεται απο ανθρώπους και ιδεολογήματα του φιλελεύθερου αποδομητισμού και του αριστερού ισοπεδωτισμού.
Στόχος της σημερινής παιδείας - ότι έχει απομείνει από αυτήν - δεν είναι να δημιουργήσει πολίτες ενεργούς, ευσυνείδητους και ευνομούμενους, και βεβαίως, αποφεύγει "μετά βδελυγμίας" να ...
εμφυσήσει οτιδήποτε το εθνικό θα συμβάλλει στην εθνική συνείδηση των μαθητών. Αντιθέτως ωθεί την νεολαία να υιοθετεί νοοτροπίες απαξίωσης προς κάθε τί εθνικό και θρησκευτικό, ωχαδερφισμού, χαοτισμού και οκνηρίας.΄Ενα μεγάλο ιστορικό θύμα της μεταπολιτευτικής παιδείας είναι το Σπαρτιατικό Ιδεώδες και η Σπαρτιατική Αγωγή, τα οποία αποσιωπούν εσκεμμένα και διαστρεβλώνουν σκοπίμως.
Όμοιος, δηλαδή Σπαρτιάτης πολίτης, γινόταν αυτός, ο οποίος είχε γονείς Σπαρτιάτες, ήταν αρτιμελής, είχε ολοκληρώσει επιτυχώς και τα τρία στάδια της αγωγής, συμμετείχε στα συσσίτια, τηρούσε και πειθαρχούσε στους νόμους της πόλεως. Οι φυλέτες ήταν μία επιτροπή, που απαρτιζόταν από τους γεροντότερους της Σπάρτης, οι οποίοι συνεδρίαζαν για ν' αποφασίσουν για την αρτιμέλεια και την γνησιότητα της καταγωγής του παιδιού. Εάν περνούσε την εξέταση των γερόντων επιτυχώς, του διένειμαν έναν από τους 9.000 κλήρους. Σε περίπτωση που το παιδί κρινόταν μη αρτιμελές, το εναπόθεταν στους Αποθέτες ("Αποθέται"). Αυτή η σπαρτιατική μέθοδος όμως, δεν είχε καμία σχέση με την επικρατούσα στην υπόλοιπη Ελλάδα τακτική της εγκατάλειψης αρτιμελών βρεφών (για λόγους οικονομικής φύσεως συνήθως). Οι ψευδοηθικολογοί ιστορικοί και λοιποί μετέχοντες του αριστερίζοντος, δήθεν ουμανιστικού συναφιού των ακαδημαϊκών, εκφράζουν "όπου σταθούν και όπου βρεθούν", τον αποτροπιασμό τους απέναντι στην Σπάρτη, λόγω της απόθεσης των δύσμορφων βρεφών, λησμονώντας, υποκρινόμενοι, την ρίψη αρτιμελών βρεφών στις υπόλοιπες πόλεις.
Σε αντίθεση με την δημοκρατική Αθήνα, η εκπαίδευση διηρκούσε μέχρι την ηλικία των είκοσι ετών και αποτελούσε υπόθεση του κράτους. Οι γονείς ήταν υπεύθυνοι για την αγωγή των παιδιών τους μέχρι το 7ο έτος, υπό προϋποθέσεις και κανόνες που πάντα έθετε η σπαρτιατική πολιτεία, και υπό την εποπτεία αυτής. Στην Σπάρτη, εν αντιθέσει, με την Αθήνα, η αγωγή των παίδων διενεργούνταν δημοσία δαπάνη και οριζόταν ένας άνδρας,άμεσα υπεύθυνος για την αγωγή των νέων,ο παιδονόμος.΄Ανθρωπος με ευρύ γνωστικό πεδίο,με προοπτικές ανέλιξηςστα αξιώματα της πόλεως,ο παιδονόμος είχε μαζί του τους μαστιγοφόρους,οι οποίοι αποτελούσαν ένα είδος πειθαρχικού σώματος,που συνέτιζε τους μαθητές.Στην "προνομιακή" κατά τ'άλλα Αθήνα,η εκπαίδευση ηταν ιδιωτική υπόθεση και την ανέθεταν σε δούλους παιδαγωγούς ή άνδρες χαμηλής κοινωνικής θέσης.Τα αγόρια ήταν χωρισμένα κατά ηλικία σε αγέλες,βουές και ίλες.Σε κάθε βουή ή αγέλη οριζόταν το πιο ικανό,πολυμήχανο και θαρραλέο αγόρι,ως βουαγόρας ή αγελάρχης. Εκτός από ανάγνωση και γραφή,διδάσκονταν μουσική,χορό,αυλό και κιθαρά,διότι είχαν θρησκευτική εφαρμογή.Η θρησκεία αποτελούσε ένα αναπόσπαστο κομμάτι της σπαρτιατικής κοινότητας.
Η καινοτομία της Σπάρτης δεν έγκειται μόνο στην ίδια την αγωγή,αλλά και στην συμμετοχή των νεαρών Σπαρτιατισσών σ'αυτήν. Οι γυναίκες απολάμβαναν ιδιαίτερης εκτίμησης της Σπάρτης λόγω της τεκνοποιίας.Συμμετείχαν στην αγωγή και γυμνάζονταν για λόγους ευγονικούς.Η κοπιαστική φυσική άσκηση αποσκοπούσε στην ανατροφή γυναικών που θα γίνονταν ρωμαλέες μάνες και θα γεννούσαν τους πολεμιστές της Σπάρτης. Η συνεχής και σκληρή εκγύμναση καταλάμβανε το μεγαλύτερο μέρος της εκπαίδευσης των νεαρών Σπαρτιατών.Τα Σπαρτιατόπουλα διδάσκονταν την καρτερία μέσω της σκληραγώγησης και τον σεβασμό στους ανωτέρους και μεγαλυτέρους μέσω της πειθαρχίας.Δεν χρησιμοποιούσαν υποδήματα και ήταν ολιγαρκής και στην ένδυσή τους.Χρησιμοποιούσαν μόνο ένα συγκεκριμένο ιμάτιο,όλες τις εποχές για ν'αντέχουν το ίδιο σε όλες τις καιρικές συνθήκες.Η τροφή τους ήταν επίσης λιτή γιατί βοηθούσε στην διατήρηση της φυσικής τους κατάστασης,αλλά και γιατί η πείνα τους ωθούσε να κλέψουν.Η κλοπή εθεωρείτο μέθοδος εξάσκησης ικανοτήτων και επιβίωσης.Εάν συνελάμβαν,όμως κάποιον επ' αυτοφώρω τον τιμωρούσαν αυστηρότατα με μαστίγωμα.Το στρώμα που κοιμόντουσαν,το έφτιαχναν από καλάμια που έκοβαν από τις όχθες του ποταμού Ευρώτα.Διδάσκονταν την εγκράτεια και την ολιγάρκεια μέχρι και στον λόγο τους.Το "λακωνίζειν" αποτελούσε σύντομο,περιεκτικό,έντονο και ευφυή λόγο.Η πλεοψηφία των Σπαρτιατόπουλων ,στα 18 τους ,όταν ολοκλήρωναν τον κύκλο αυτών των μαθημάτων περνούσαν ένα είδος στρατιωτικής θητείας,η οποία τους προετοίμαζε για την είσοδό τους,με την συμπλήρωση του 20ου έτους τους,στον μόνιμο στρατό της Σπάρτης όπου θητούσαν μέχρι τα 60 τους χρόνια.Ορισμένοι συμμετείχαν στην Κρυπτεία,η οποία ήταν σώμα επιλέκτων,που τον περισσότερο χρόνο της υπηρεσίας τους τον περνούσαν μακρυά από την Σπάρτη.Την τροφή τους της εξασφάλιζαν μόνοι τους,δεν τους παρεχόταν δηλαδή τίποτα απο την πόλη.Προκειμένου να προληφθούν ενδεχόμενες εξεγέρσεις,επιτίθονταν την νύχτα σε όποιον είλωτα συναντούσαν. Ο Λυκούργος,ο νομοθέτης της Σπάρτης, έλεγε ότι τα τείχη της Σπάρτης είναι τα στήθη των αντρών της. Αυτός ήταν και ο στόχος της Σπαρτιατικής αγωγής:η Φιλοπατρία και η Συλλογικότητα.
Τα σύγχρονα "Σπαρτιατόπουλα"
Σήμερα υπάρχουν ανάμεσά μας, στο Μέτωπο Νεολαίας, πολλά σύγχρονα
"Σπαρτιατόπουλα", τα οποία γαλουχούνται στις τάξεις της Χρυσής Αυγής.
Νεαροί συναγωνιστές που έχουν το σθένος, το κουράγιο, την καρτερία ν'
αγωνίζονται και να ελπίζουν αντιστεκόμενοι σ' έναν κόσμο ερειπίων,
ηλιθίων, κίβδηλων και ραγιάδων. Αυτός ο ανθός, πραγματικά, της νεολαίας,
φυλώντας τις δικές του Θερμοπύλες, μάχεται σθεναρά κάθε μέρα,
αντιμετωπίζοντας κάποιους "ρυπαρούς" - διορισθέντες υπό της
μεταπολιτευτικής μαρξιστοφιλελεύθερης χούντας - καθηγητίσκους, που
προσπαθούν ν'αμαυρώσουν, ν'αποκαρδιώσουν και να βρωμίσουν με τα νεκρά
ιδεολογήματά τους, τις ζωντανές ελληνικές συνειδήσεις των νέων. Αυτή η
νεολαία, το πιο υγιές κομμάτι του ΄Εθνους μας, παραλαμβάνει την σκυτάλη
της Φυλής μας, για να την κληροδοτήσει ακέραια στην επόμενη γενιά, στο
Αύριο!Αντεπίθεση