«Πώς να σταθή η ψυχή την Πόλι ν΄απαιτήση; Πώς να σταθή η καρδιά την
Πόλι ν΄αντικρύση; Πώς να ζητήση ν΄ακουστή λυτρωτικά το σήμαντρο της
Πρώτης Εκκλησιάς; Και ανάμεσά μας το γνωστό το σκυλολόι, να δίνη και να
παίρνη.. Κράτα καρδιά, καρτέρα και θα ΄ρθή στιγμή οι βρυκόλακες να
φύγουν. Το σκυλολόι, τους ληστές θα διώξουμε στη πρώτη μας τη
ΝΙΚΗ. Κράτα καρδιά, καρτέρα και θα δείξουμε πως αν ΕΣΥ το θέλεις ΧΑΜΕΝΕΣ
ΠΙΑ ΠΑΤΡΙΔΕΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝΕ ΜΟΝΑΧΑ ΔΟΥΛΟΜΕΝΕΣ..»
Εάν η θύμηση των σημαντικότερων στιγμών του εθνικού βίου και η
απόδοση τιμής στους Εθνικούς αγωνιστές αποτελεί καθήκον σε περιόδους
ομαλές, σήμερα που το Έθνος μας ...αισθάνεται και πάλι έντονα τους βρυχηθμούς του τουρκικού επεκτατισμού, σήμερα που η Κύπρος «λησμονήθηκε», το Αιγαίο «διαπραγματεύτηκε» και η Πατρίδα ξεπουλήθηκε η θύμηση και η απόδοση τιμής δεν είναι απλό καθήκον, είναι ζωτική ανάγκη. Τα Έθνη που λησμονούν την ιστορία τους και η Ιστορία τα λησμονεί. Η μνήμη μας ας γυρίσει 560 χρόνια πίσω. Στην 29 Μαΐου 1453, τότε που το Έθνος έδινε την ύστατη μάχη στην Πύλη του Ρωμανού με πρωτοπόρο αγωνιστή τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Δεν είναι μια απλή ημερολογιακή σήμανση, ούτε δυο τρείς σελίδες από τα σημερινά σχολικά βιβλία, είναι μια βουκέντρα στα λιπαρά πλευρά του σημερινού πολιτισμού για να θυμίζει ότι οι Δημιουργοί του Πολιτισμού είναι Σκληροί αλλά και μια ευλαβική σελίδα της Ιστορίας που ζητά από εμάς, τους μόνους γνήσιους Πατριώτες αυτής της γης να μην απομακρυνόμαστε από τον προορισμό μας.
Και η απόφαση είναι παρμένη. Άλλοι θα είναι οι αγουροξυπνημένοι στο λυκαυγές του νέου Ελληνικού Πολιτισμού που ανατέλλει...
«Την Πόλιν σοι δούναι, ουκ εμόν εστίν, ουτ΄άλλου των κατοικούντων
ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φεισόμενα
της ζωής ημών»
Με τούτο το λόγο. Με αυτή την προσευχή και ύμνο τρέφουμε τις Εθνικές
μας ψυχές, όταν οι εθνοκάπηλοι με την ουρά στα σκέλια δηλώνουν ότι δεν
υπάρχει Μεγάλη Ιδέα παρά μόνο για μερικούς τρελούς που δεν θέλουν να
δουν τις βάρβαρες ορδές του Αττίλα να λειτουργούν σαν τζαμί την Αγιά
Σοφιά. Ναι, λοιπόν είμαστε «τρελοί» και έχουμε την Ψυχή μας
έγγραφη απόδειξη της Εθνικής μας «τρέλας». Είμαστε υπερήφανα
εγκαταλειμμένοι στη θύμησή σου Βασιλεύουσα. Μας πήρες στα ατσαλένια σου
φτερά του Δικεφάλου σου Αετού και μας περιτριγύρισες στην ηρωική σου
πραγματικότητα. Είσαι στο ένδοξο λυκόφως του Δευτέρου Ελληνικού
Πολιτισμού. Καμία Φυλή, κανένα Έθνος δεν μπόρεσε να δώσει αυτό που
έδωσε η Ελληνική. Δυο αυτοκρατορίες σε διάστημα χιλίων χρόνων. Και
τούτες με ένα μοναδικά, ηρωικό κι ακτινοβόλο πέρασμα. Με ένα πέρασμα από
την ανθρωπότητα και μια διαδρομή από τον κορμό και το αίμα της που
καμία άλλη δεν τόλμησε να αγγίξει.. Όταν οι αυτοκρατορίες της Ανατολής
διελύοντο κατά τον ευτελέστερο τρόπο, όταν η Ρωμαϊκή αυτοκρατορία έσβηνε
μέσα στην ανηθικότητα της κραιπάλης και της παρακμής, όταν η Ισπανική
χανόταν το ίδιο αθόρυβα όπως έζησε. όταν η γαλλική αυτοκρατορία κατέρρεε
στη Ρωσία με τον αυτοκράτορα της επιστρέφοντα με ψευδώνυμο, όταν η
Ρωσική έπεφτε από την εσωτερική σαπίλα και ενώ ο αυτοκράτοράς της
παραθέριζε, όταν η Αγγλική διεσκορπίζετο «εις τα εξ ων συνετέθη»
αφήνοντας στο διάβα της νωπές, ακόμη, τις αγχόνες και τις κηλίδες
αίματος. Εσύ, Βυζαντινή Αυτοκρατορία διέκοπτες την ιστορική σου πορεία,
μαζί με το σπασμένο σπαθί του αγωνιζομένου σου τελευταίου στρατιώτη, που
ήταν κι ο Αυτοκράτοράς σου. Του μαχόμενου Βασιλιά Κωνσταντίνου
Παλαιολόγου.Σαν νεώτερος Φίλιππος, ο Παλαιολόγος συλλαμβάνει την ιδέα της «ισχυράς και ενωμένης Ελλάδος». Την Πόλη που τρεμόσβηνε μέσα στον πνιγηρό κουρνιαχτό των βαρβαρικών στιφών που περιτριγυρίζουν τη Γη μας. Με στόχο την Ένωση των Ελλήνων ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος απελευθερώνει το 1429 την Πάτρα από τους Φράγκους. Το 1444 κυριεύει ολόκληρη την Πελοπόννησο και οχυρώνει με τείχος τον Ισθμό εμποδίζοντας έτσι τα κτήνη του Μουράτ πασά, που εισέβαλε στη Θεσσαλία, να προωθηθούν στη νοτιότερη Ελλάδα. Στις 31 Οκτωβρίου 1448 Λαός, Εκκλησία και Άρχοντες με τον θάνατο του Αυτοκράτορα Ιωάννου Παλαιολόγου, ορίζουν Αυτοκράτορα τον Κωνσταντίνο Παλαιολόγο. Και αυτός, ο Πολέμαρχος, αφήνει τον Μυστρά για να έρθει στην Κωνσταντινούπολη. Να παίξει τον ρόλο που η Ιστορία της Φυλής μας του έχει αναθέσει… Μάιος 1453. Οι βάρβαροι με 180.000 πολεμιστές και 400 πλοία, περικυκλώνουν τη Βασιλεύουσα. Η Πόλις με 7.000 στρατιώτες και 26 πλοία, αντικειμενικά ανυπεράσπιστη γυρίζει την τελευταία σελίδα της ιστορίας της. Με ανδραγαθείες και νίκες αντιδρά στο κάλεσμα του πεπρωμένου να διακοπεί ο δεύτερος αυτός Ελληνικός πολιτισμός, αφού έφερε σε πέρας την αποστολή του.
18 Μαΐου 1453. Μια ισχυροτέρα επίθεση των τούρκων αποκρούεται. Τις ρωγμές στα τείχη φράζουν με πέτρες, στήθη και χέρια, οι γέροντες, οι γυναίκες και τα παιδιά της Βασιλεύουσας γιατί οι στρατιώτες πολεμούν ακατάπαυστα τον αιμοχαρή εισβολέα. Τότε ο Μωάμεθ στέλνει τον Ισμαήλ, αγγελιοφόρο στον Κωνσταντίνο με την πρόταση.. «εκχωρείς εκ της πόλεως απερχόμενος όπου βούλεσαι μετά των σων αρχόντων και των υπαρχόντων αυτοίς;»… Και η Φυλή δια στόματος του γνήσιου τέκνου της Αυτοκράτορα απαντά… «Την Πόλιν σοι δούναι, ουκ εμόν εστίν, ουτ΄ άλλου των κατοικούντων ενταύθα. Κοινή γαρ γνώμη πάντες αυτοπροαιρέτως αποθανούμεν μη φεισόμενοι της ζωής ημών». Και ενώ λυσσασμένος από την οργή, ο Μωάμεθ, καλπάζει με τα άγρια στίφη του κατά των τειχών, ξημερώνει η 29η Μαΐου 1453. Προτού ακόμη ανατείλει ο ήλιος οι Έλληνες αποκρούουν δυο επιθέσεις στην Πύλη του Ρωμανού. Και όταν η Κερκόπορτα επιτρέπει στους βαρβάρους εισβολείς να πλευροκοπήσουν τους αμυνόμενους Έλληνες… όταν η τύχη της Βασιλεύουσας έχει πια κριθεί, ο Παλαιολόγος «κεντήσας τον ίππον ώρμησεν εις το πυκνώτερον των αντιπάλων τμήμα αγωνιζόμενος ως ο έσχατος των στρατιωτών και το αίμα ποταμηδόν εκ των ποδών και των χειρών αυτού έρρεεν». «Η Πόλις αλίσκεται και εγώ έτι ζω;» Ορμά, πολεμά και πέφτει στο σωρό των μαρτύρων, νεκρών συμπολεμιστών του. Σαν άγγελος, η Φυλή τον άρπαξε και τον εφύλαξε στη Χρυσή Πύλη. Πάνω στο λευκό του άλογο ο Μαρμαρωμένος Βασιλιάς περιμένει το πλήρωμα του χρόνου. Τη στιγμή που η Φυλή θα ξαναπάρει την πρωτοπορία του Πολιτισμού της Ανθρωπότητας θα ανοίξει η Πύλη και ο Κωνσταντίνος με το σπαθί στο χέρι θα ηγηθεί των Ελλήνων για να διώξει μακριά τους βαρβάρους. Πέρα από την «κόκκινη Μηλιά».
«Τον είδες με τα μάτια σου γιαγιά τον Βασιλέα;» Αυτό είναι το Ιερό μήνυμα της Φυλής στους Πανέλληνες, μαζί με την προσταγή της… «Διπλό, διπλό θα πάρουμε, αυτό που μας επάρθη, κι η Πόλη κι η Αγιά Σοφιά, δική μας, πάλι, θα γενή».
Ελένη Ευαγγ. Κλαπανάρα
Τ.Ο ΤΡΙΚΑΛΩΝ