Άλλο ένα τρισέλιδο αφιέρωμα για την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, έστω και εμμέσως είχαν τα… σαΐνια του Ιού στην «εφημερίδα των συντακτών» (γνωστή και ως «εφημερίδα των φωτομοντάζ») το περασμένο Σάββατο. Αυτή τη φορά επικεντρώνονται στο νέο αντιρατσιστικό νόμο, ο οποίος είναι κάτι παραπάνω από φανερό ότι εκφράζει θετικά τους συντάκτες της συγκεκριμένης εμετικής στήλης. Πολύ θιασώτες του νόμου φαίνεται ότι έγιναν οι θλιβεροί αυτοί τύποι... Αυτό, φυσικά, συμβαίνει όταν οι νόμοι δημιουργούνται προκειμένου με τερατουργηματικό τρόπο να ποινικοποιείται η ...
έκφραση όσων δεν γουστάρουν οι δυστυχισμένοι αυτοί δημοσιογραφίσκοι. Είναι οι ίδιοι που εντελώς αναίσχυντα και υποκριτικά συμπαραστέκονται σε κάθε ανθελληνικό στοιχείο, και φυσικά ουδέποτε χαρακτήρισαν ως τρομοκράτες τους δολοφόνους και τους εγκληματίες της 17Ν, του ΕΛΑ, του Επαναστατικού Αγώνα, της Συνωμοσίας των Πυρήνων της Φωτιάς κλπ.
Για τέτοιου είδους "νούμερα" μιλάμε. Για απίστευτα κομπλεξικές μορφές απέναντι σε καθετί το Ελληνικά Όμορφο, Ωραίο και Αληθινό, όλα όσα έρχονται σε πλήρη αντίθεση με τον γκρεμισμένο μαρξιστικό τους κόσμο. Από τέτοια συμπλεγματικά άτομα, λοιπόν, είναι αδύνατον να περιμένεις κάτι καλό, έστω και κατ’ εξαίρεση. Συν τοις άλλοις, είναι θρασύδειλοι κάθε φορά που καταπιάνονται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και το αποδεικνύουν και στον πιο πρόσφατο αρθρογραφικό οχετό τους. Γράφουν, λοιπόν, τα μικρόβια της δημοσιογραφίας: «και κάποιοι συνειρμικά φαντάζονται ότι μπορεί η ναζιστική οργάνωση σε καθεστώς ποινικών διώξεων να αποκτήσει την αίγλη του μαχόμενου και διωκόμενου επαναστάτη. Φυσικά πρόκειται για απόλυτη διαστρέβλωση των πραγματικών ιστορικών δεδομένων. Το ΚΚΕ την περίοδο του Εμφυλίου ήταν μια καλά οργανωμένη πολιτική δύναμη με εκατοντάδες χιλιάδες πιστούς οπαδούς, που ήταν πρόθυμοι να υποστούν μαρτυρικές διώξεις μόνο και μόνο για να μην αποκηρύξουν τα πιστεύω τους. Και είναι πραγματική αθλιότητα να συγκρίνει κανείς τους οπαδούς της Αριστεράς μετά τον εμφύλιο με τους σημερινούς οπαδούς των Μιχαλολιάκου, Παππά και Γερμενή».
Οι άνθρωποι, πραγματικά, δεν... παίζονται. Αποκαλούν "οργάνωση", με την υποτιμητική έννοια του όρου, ένα ιδεολογικό και Πολιτικό Κίνημα το οποίο αυτή τη στιγμή εκφράζει πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες, ενώ η περιθωριακή τριπλέτα του «Ιού» συνταυτίζεται με μια δράκα γραφικών, ανθελλήνων και ομοφυλοφίλων, κλαίγοντας όλοι μαζί την μοίρα τους. Δεν θα διαφωνήσουμε ότι, πράγματι, το ΚΚΕ κατά την περίοδο του Εμφυλίου διέθετε οπαδούς πιστούς, οι οποίοι έδωσαν ακόμα και την ζωή τους αρνούμενοι να προδώσουν την ιδέα τους, όσο ψεύτικη και ανεδαφική και αν φάνηκε τελικά στην πάροδο του χρόνου. Είναι αθλιότητα, λοιπόν, να συγκρίνονται οι οπαδοί εκείνης της αριστεράς με τα σημερινά δημοσιογραφικά αποβράσματα του "Ιού". Με μια θλιβερή παρεούλα ανιστόρητων, οι οποίοι ποτέ δεν έκαναν την παραμικρή θυσία για τις ιδέες τους, γιατί απλούστατα ποτέ δεν είχαν κάποια ιδέα. Εκτός και αν θεωρούν ως ιδέες το «ρουφιανιλίκι», την πίεση προς το καπιταλιστικό κράτος να θέσει εκτός νόμου την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ (επειδή οι ίδιοι είναι ανίκανοι να την αντιμετωπίσουν ιδεολογικά και πολιτικά), την «στοχοποίηση» προσώπων και φορέων μέσα από δημοσιεύματά τους.
Όπως, επίσης, ίσως να θεωρούν ως έκφραση ιδεών το να είσαι στο ταμείο ανεργίας της ΕΣΗΕΑ αλλά να εργάζεσαι ταυτόχρονα σε εφημερίδα… Λίγο πιο κάτω γράφουν τα εξής: «Τα στελέχη της οργάνωσης συγκροτούνται περισσότερο ως μπράβοι νυχτερινών μαγαζιών παρά ως ηγεσία πολιτικού μορφώματος». Τους απαντούμε λέγοντας ότι οι συντάκτες του "Ιού" (ειδικά ο Ψαρράς) εμφανισιακά περισσότερο παραπέμπουν σε μεσογειακή εκδοχή του Κουασιμόδου παρά σε δημοσιογράφους... Συνεχίζοντας το παραλήρημά τους γράφουν: «Το συμπέρασμα είναι ότι μια αυστηρή ποινική αντιμετώπιση της παράνομης δράσης της Χρυσής Αυγής θα προκαλέσει την ανάσχεση των κρουσμάτων ρατσιστικής βίας. Η ηγεσία θα κλαψουρίζει σαν θύμα διώξεων, αλλά ταυτόχρονα θα αποσύρει τα Τάγματα Εφόδου από την προκλητική δράση, κάτι που συνέβη εν μέρει από την εξαγγελία του αντιρατσιστικού νομοσχεδίου». Και συνεχίζοντας στον ίδιο ρυθμό λένε λίγο παρακάτω τα εξής: «Τα μεσαία στελέχη θα λουφάξουν, εφόσον δεν πρόκειται στην πλειοψηφία τους για ‘‘πιστούς’’ κάποιας ιδέας, όπως βαυκαλίζονται μεταξύ τους, αλλά για τζάμπα μάγκες που δρουν κατά κανόνα πίσω από την ασφάλεια της νύχτας, της ανωνυμίας και της άτυπης προστασίας των διωκτικών αρχών».
Οι άνθρωποι με εκφράσεις του τύπου «θα κλαψουρίζει», «θα λουφάξουν», «τζάμπα μάγκες», «ασφάλεια της νύχτας», «ανωνυμία», «άτυπη προστασία των διωκτικών αρχών» προσπαθούν να μπουν στο πετσί ενός ρόλου που δεν τους πάει καθόλου. Σιγά μη σκίσουν κανένα καλσόν (ειδικά ο Κωστόπουλος)… Αυτοί που κλαψουρίζουν, λουφάρουν, παριστάνουν τους τζάμπα μάγκες είναι τα φιλαράκια τους της άκρας αριστεράς και του «αντιεξουσιαστικού χώρου» που συλλαμβάνονται επ’ αυτοφόρω για τις τρομοκρατικές τους ενέργειες και παριστάνουν τα αθώα θύματα. Όσο για την άτυπη προστασία των διωκτικών αρχών ένα όνομα μόνο θα πούμε: Μαζιώτης. Το έσκασε ανενόχλητος, ενώ έχει παραδεχθεί ότι ανήκει στην τρομοκρατική οργάνωση "Επαναστατικός Αγώνας". Θα μπορούσαμε να τους πούμε ένα ιδεολογικό, πολιτικό και ηθικό ΣΚΑΣΜΟΣ, αλλά τους αφήνουμε στην μιζέρια και το απύθμενο μίσος τους. Και, για να τελειώνουμε για σήμερα μαζί τους, δεν ξέρω γιατί, αλλά όταν βλέπω τον Ψαρρά μου έρχεται στο νου ένα παλαιό σύνθημα: «Ένας πολύ άσχημος άνθρωπος κρύβει μια εξίσου άσχημη ψυχή». Αλήθεια, στα πλαίσια του νέου αντιρατσιστικού νομοσχεδίου το να αποκαλεί κάποιος άσχημο τον Ψαρρά θα είναι ποινικά κολάσιμο; Θα γελάσει και το παρδαλό κατσίκι τότε. Περιμένουμε τον προσεχή έντυπο οχετό τους…
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ