Η θλιβερή παρεούλα του «Ιού», οι φανατικοί αυτοί ανθέλληνες, ασχολήθηκαν για πολλοστή φορά με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Αυτή την φορά, όμως, μέσα στη θολούρα του απύθμενου μίσους που τους διέπει, ξεπέρασαν κάθε όριο αναίδειας και θρασύτητας. Το νέο τους πόνημα ονομάζεται «ο μισελληνισμός των "Ελληναράδων"» και σύμφωνα με το απίθανο και απίστευτο σκεπτικό τους ...
αφορά τους Χρυσαυγίτες, οι οποίοι ως «θιασώτες της ρατσιστικής βίας κρύβουν τη βαθιά απέχθεια σε κάθε τι πραγματικά ελληνικό».
Διαβάζοντας τόσο το συγκεκριμένο απόσπασμα όσο και όλο το τρισέλιδο «αφιέρωμα» στην «εφημερίδα των συντακτών» (γνωστή και ως εφημερίδα των φωτομοντάζ) καταλαβαίνεις ότι έχουν αποθρασυνθεί σε τέτοιο βαθμό που να έχουν χάσει κάθε έννοια της αιδούς. Αν την είχαν ποτέ δηλαδή... Το να μας πουλάνε «πατριωτισμό» (και μάλιστα του χειρίστου είδους) οι συγκεκριμένοι αρνησιπάτριδες αποτελεί την επιτομή του θράσους. Οι εθνομηδενιστές αυτοί, οι αρνητές του Μακεδονικού Αγώνα που έφτασαν στο ελεεινό σημείο να χυδαιολογήσουν, πρόσφατα, και εναντίον της Μνήμης του Παύλου Μελά, οι συμπαραστάτες των φιλοσκοπιανών, οι συνοδοιπόροι των πιο εξτρεμιστών μουσουλμάνων της Θράκης, οι υπερασπιστές των τρομοκρατών, οι φίλοι των ομοφυλόφιλων, τολμούν να βάζουν στο βρώμικο στόμα τους την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ και την αναμφισβήτητη Ελληνικότητά της. Είναι τόσο ελεεινοί στο εγχείρημα τους αυτό που δεν ντρέπονται να γράψουν ότι «η συγκρότηση των σύγχρονων εθνικών κρατών, και μάλιστα στα Βαλκάνια, στηρίχτηκε σε μεγάλο βαθμό στον εκπαιδευτικό μηχανισμό. Τα σχολεία, δηλαδή, υπήρξαν τα κέντρα στα οποία σμιλεύτηκε η εθνική συνείδηση των λαών της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, δίνοντας στη φράση του Ισοκράτη το σύγχρονο νόημα της».
Αυτοί οι αμετανόητοι αντεθνικιστές «τολμούν» να ζητούν αποδείξεις πατριωτισμού από την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ. Άτομα τα οποία την μόνη σχέση που θα μπορούσαν να έχουν με την Ελληνική Ιστορία θα ήταν, ενδεχομένως, ο Θερσίτης, ο Εφιάλτης και ο Πήλιος Γούσης. Που αν ζούσαν στην Αρχαία Ελλάδα και ξεστόμιζαν τις αθλιότητες τους θα τους περίμενε ή ο πάτος του πηγαδιού ή το χτίσιμο μέσα στο ναό για να μην μολύνουν τον τόπο με τις μισελληνικές τους απόψεις. Οι διαστρεβλωτές του Καζαντζάκη, του Νίτσε, του Παλαμά είναι πραγματικά δυστυχισμένοι. Δεν πιστεύουν σε τίποτα, μόνο μισούν. Και αυτό το μίσος τους κάνει δυστυχισμένους σε ιδεολογικό, ψυχολογικό, προσωπικό επίπεδο. Όταν βασίζονται στις μαρξιστικές τους ουτοπίες που ψόφησαν και στα συμπεράσματα της Άννας Φραγκουδάκη, καταλαβαίνετε για το πόσο πατριώτες είναι οι τύποι αυτοί.
Δεν πρόκειται, φυσικά, να ανοίξουμε διάλογο μ' αυτούς τους ανύπαρκτους. Δεν υπάρχει περίπτωση να νομιμοποιήσουμε ιδεολογικά, πολιτικά και κυρίως ηθικά αυτό το περιθωριακό παρεάκι. Έχουμε πει στο παρελθόν, το λέμε και τώρα, ότι διάλογο κάνουμε μόνο όταν σεβόμαστε κάποιον ή όταν θέλουμε να τον πείσουμε για την ορθότητα των απόψεων μας. Και τους συγκεκριμένους πουθενάδες ούτε τους σεβόμαστε, ούτε θέλουμε να τους πείσουμε για οτιδήποτε. Υποκείμενα τα οποία έχουν «στοχοποιήσει» ουκ ολίγες φορές την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, με αποτέλεσμα να ακολουθούν τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον μας. Άτομα τα οποία δεν έχουν καταδικάσει ούτε κατ' ελάχιστον την ακροαριστερή τρομοκρατία.
Παραχαράκτες της Ιστορίας που προσπαθούν να αποδομήσουν τον Εθνικό Κορμό. Θλιβερά υπολείμματα ενός αρρωστημένου διεθνιστικού κόσμου, ο οποίος πέθανε οριστικά. Αυτά τα απολειφάδια ενός διεφθαρμένου και αφύσικου παρελθόντος, το μόνο που καταφέρνουν είναι να μας προξενούν αναγούλα και τάση προς εμετό, όσο γερό στομάχι και αν διαθέτουμε. Χαιρόμαστε, πραγματικά, που τους «πονάμε», που δυναμώνουμε κάθε μέρα ολοένα και πιο πολύ και αυτοί «σκυλιάζουν». Την ώρα που ο Ελληνικό Λαός μας αγκαλιάζει και ταυτίζεται μαζί μας αυτοί, χαμένοι στον μικρόκοσμο της ανυπαρξίας και των όποιων συμπλεγμάτων που τους διακατέχει, μπορούν να ταυτιστούν μόνο με τους πακιστανούς και τους τραβεστί. Όλα αυτά, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δεν σημαίνει ότι είναι άξιοι λύπησης. Ένα τέτοιο συναίσθημα περικλείει τον οίκτο, την συμπόνια, καμιά φορά και την συμπάθεια. Δεν αξίζουν, όμως, ούτε το μίσος μας. Τους αρκεί η απέχθεια και η σιχαμάρα που νιώθουμε για τα πεπραγμένα τους. Από τους «ανθέλληνες» της ΧΡΥΣΗΣ ΑΥΓΗΣ στους «υπερπατριώτες» του Ιού, αφιερωμένο με μπόλικη δόση αηδίας.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
Υ.Γ. Η αναφορά κατά καιρούς στο πρόσωπο του Δημήτρη Ψαρρά (ένας από την παρεούλα του «Ιού») με τον χαρακτηρισμό του ως «άσχημου», ίσως, θεωρείται από αρκετούς ως μια λεκτική υπερβολή ή σπάσιμο νεύρων. Και, όμως, πριν λίγο καιρό είχα δείξει μια φωτογραφία του σ' έναν γνωστό μου, ο οποίος με την σειρά του την έδειξε στον μικρό γιό του, με την παρατήρηση πως αν δεν φάει θα φέρει στο σπίτι τον εικονιζόμενο. Ο μικρός, έντρομος, έφαγε αμέσως το φαί του. Όσοι θεωρείτε ότι αστειεύομαι, «σπάω πλάκα» ή κάνω «μαύρο χιούμορ» κάνετε λάθος. Το περιστατικό είναι αληθινό.