Είναι ίδιον της αριστεράς και ιδιαιτέρως της ροζ πτέρυγας της η πλήρης απουσία ήθους και η εμπάθεια που γεννιέται από ένα σύνδρομο κατωτερότητας, το οποίο γεννά μία μικρότητα συνηθισμένη στους μικρούς ανθρώπους. Στην προσπάθεια που γεννά αυτή η μικρότητα οι ...
μαρξιστές και μαρξίζοντες εχθροί του Κινήματος των Ελλήνων Εθνικιστών, προβαίνουν ακόμα και σε πλήρη διαστρέβλωση της Ελληνικής Ιστορίας, προκειμένου να αποκτήσουν επιχειρήματα στον «αντιφασιστικό» τους αγώνα. Συνηθισμένες πρακτικές και μεθοδεύσεις αυτής της διαστρέβλωσης, του διαβάσματος της ιστορίας με ταξικά γυαλιά όπως πολλάκις την αναφέρουν οι κομμουνιστές, είναι η δημιουργική κοπτοραπτική και η απόκρυψη γεγονότων.
Σε αυτά τα πλαίσια κινείται και το τελευταίο άρθρο της δικαιολογημένως εμπαθούς, ένεκα μικρότητας, συντακτικής ομάδας του Ιού, στην «εφημερίδα των φωτομοντάζ», στο οποίο στόχος γίνεται ο Ιωάννης Μεταξάς. Σύμφωνα, λοιπόν, με τους φορείς του «Ιού», το ΌΧΙ δεν το είπε ο Μεταξάς. Αυτό ήταν αναμενόμενο, αφού πάγια άποψη της αριστεράς είναι ότι το είπε ο Λαός. Όμως οι φορείς του «Ιού» προβαίνοντας σε μία άνευ προηγουμένου διαστρέβλωση της Ιστορίας λένε και άλλα τραγελαφικά. Ας δούμε το επίμαχο απόσπασμα:
"Εν αρχή βέβαια ην το περίφημο «Οχι». Από την περίοδο της Μεταπολίτευσης αμφισβητήθηκε η μέχρι τότε γενικά παραδεκτή άποψη ότι «το είπε ο Μεταξάς». Από την πλευρά μάλιστα των αναλυτών του ευρύτερου δημοκρατικού χώρου αντιπροτάθηκε το σχήμα που μέχρι τότε πρόβαλλε μόνο η Αριστερά, ότι δηλαδή «το ‘‘Οχι’’ το είπε ο λαός», με τη γενναία στάση του στο μέτωπο. Τώρα τελευταία υπάρχει και ο συνδυασμός των δύο εκδοχών από πολιτικούς που δεν θέλουν να ταυτιστούν με τη δικτατορία, αλλά δεν θέλουν και να ξεκόψουν μαζί της: «Το ‘‘Οχι’’ το είπε και ο λαός και ο Μεταξάς» υποστηρίζουν άνθρωποι όπως ο Αδωνις Γεωργιάδης.
Η συζήτηση είναι βέβαια άχαρη. Αν θέλει κανείς να κυριολεκτήσει, κανείς δεν είπε το «Οχι», ούτε ο Μεταξάς ούτε ο λαός. Το βράδυ της 28ης Οκτωβρίου 1940, το τελεσίγραφο που επέδωσε ο Ιταλός πρεσβευτής Γκράτσι στον Μεταξά δεν μπορούσε να απαντηθεί ούτε με «ναι», ούτε με «όχι». Ηταν το τελεσίγραφο της κήρυξης πολέμου, το οποίο προετοιμαζόταν τις προηγούμενες ώρες με ιταλικές ανακοινώσεις για εχθροπραξίες στην ελληνοαλβανική μεθόριο. Αυτός είναι ο λόγος που, σύμφωνα με όσα διηγήθηκαν στη συνέχεια οι δύο μόνοι παρόντες της συνάντησης, η φράση που εκστόμισε ο Μεταξάς στα γαλλικά, μόλις διάβασε το τελεσίγραφο, ήταν «Alors, c’est la guerre» («Επομένως έχουμε πόλεμο»).
Στην πραγματικότητα, δηλαδή, επρόκειτο για ένα τελεσίγραφο κήρυξης πολέμου, το οποίο δεν μπορούσε να «απορριφθεί», εφόσον δεν υπήρχε εναλλακτική λύση. Οπως διηγείται ο Κώστας Κοτζιάς, ο Μεταξάς δήλωνε στους στενούς του συνεργάτες ότι οι Ιταλοί κήρυξαν πόλεμο. Δεν υπήρχε θέμα κάποιας –έστω και ατιμωτικής–διαπραγμάτευσης: «Κυρ Κώστα έχουμε πόλεμο… οι Ιταλοί μάς τον κήρυξαν» («Ελλάς, ο πόλεμος και η δόξα της», Αθήνα 1947, σ. 28).
Το πραγματικό κλίμα εκείνου του βραδιού αποτυπώνει ο υπουργός Ναυτιλίας του Μεταξά Αμβρόσιος Τζίφος, ο οποίος μετείχε στην πρώτη κυβερνητική σύσκεψη το ξημέρωμα εκείνης της ιστορικής νύχτας: «Εξάλλου η προθεσμία του τελεσιγράφου ήτο τρίωρος, ήτοι ώς τας 6 το πρωί, ώστε δεν εδίδετο καν καιρός διά οιανδήποτε ενέργειαν, έστω και αν υπήρχε η παραμικρά διάθεσις» (ανέκδοτες «Αναμνήσεις», περιλαμβάνονται σε παράρτημα του «Ημερολόγιου Μεταξά»).
Πού βρέθηκε λοιπόν το «Οχι»; Μα ήταν μια εύστοχη δημοσιογραφική έμπνευση (εφημ. «Ελληνικό Μέλλον», 30.10.1940), η οποία μετατράπηκε γρήγορα σε βασικό προπαγανδιστικό σλόγκαν ενός καθεστώτος, το οποίο ήδη λειτουργούσε με ολοκληρωτικές μεθόδους χρησιμοποιώντας κάθε λογής ύμνους για τον «Εθνικό Κυβερνήτη»."
Πέραν της προφανούς και απαραίτητης παραινέσεως προς του φορείς του «Ιού» να μάθουν να βάζουν τόνους, έχουμε να κάνουμε και κάποιες ιστορικές παρατηρήσεις, προκειμένου να ξεσκεπάσουμε την δημιουργική κοπτοραπτικής, στην οποία προέβησαν προκειμένου να φτάσουν στο αποτέλεσμα, το οποίο είχαν προαποφασίσει πριν δουν καν τα ιστορικά στοιχεία.
Στην εξιστόρηση τους, λοιπόν, λένε ότι δεν μπορούσε να απορριφθεί το τελεσίγραφο, γιατί ήταν ένα τελεσίγραφο κήρυξης πολέμου, δηλαδή λένε ουσιαστικά ότι οι Ιταλοί δεν έθεταν όρους, αλλά απλώς ανακοίνωναν την έναρξη ενός πολέμου, οπότε δεν είχε νόημα, ο Μεταξάς, να πει «ΝΑΙ» ή «ΟΧΙ», αλλά απλώς να πει ότι έλαβε γνώση. Έλα μου ντε, όμως, που το κείμενο του τελεσιγράφου διαψεύδει τους εμπαθείς:
«Η ουδετερότης της Ελλάδος απέβη ολονέν και περισσότερον απλώς και καθαρώς φαινομενική. Η ευθύνη δια την κατάστασιν ταύτην πίπτει πρωτίστως επί της Αγγλίας και επί της προθέσεώς της όπως περιπλέκη πάντοτε άλλας χώρας εις τον πόλεμον. Η Ιταλική Κυβέρνησις θεωρεί έκδηλον ότι η πολιτική της Ελληνικής Κυβερνήσεως έτεινε και τείνει να μεταβάλη το ελληνικόν έδαφος, ή τουλάχιστον να επιτρέψη όπως το ελληνικόν έδαφος μεταβληθή εις βάσιν πολεμικής δράσεως εναντίον της Ιταλίας. Τούτο δεν θα ηδύνατο να οδηγήση ή εις μίαν ένοπλον ρήξιν μεταξύ της Ιταλίας και της Ελλάδος, ρήξιν την οποίαν η Ιταλική Κυβέρνησις έχει πάσαν πρόθεσιν να αποφύγη.
Όθεν, η Ιταλική Κυβέρνησις κατέληξεν εις την απόφασιν να ζητήση από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν -ως εγγύησιν δια την ουδετερότητα της Ελλάδος και ως εγγύησιν δια την ασφάλειαν της Ιταλίας- το δικαίωμα να καταλάβη δια των ενόπλων αυτής δυνάμεων, δια την διάρκειαν της σημερινής προς την Αγγλίαν ρήξεως, ωρισμένα στρατηγικά σημεία του ελληνικού εδάφους. Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως μη εναντιωθή εις την κατάληψιν ταύτην και όπως μη παρεμποδίση την ελευθέραν διέλευσιν των στρατευμάτων των προοριζομένων να την πραγματοποιήσωσι. Τα στρατεύματα ταύτα δεν παρουσιάζονται ως εχθροί του ελληνικού λαού και η Ιταλική Κυβέρνησις δεν προτίθεται ποσώς, δια της προσωρινής κατοχής στρατηγικών τινών σημείων, επιβαλλομένης υπό της ανάγκης των περιστάσεων και εχούσης καθαρώς αμυντικόν χαρακτήρα, να θίξη οπωσδήποτε την κυριαρχίαν και την ανεξαρτησίαν της Ελλάδος.
Η Ιταλική Κυβέρνησις ζητεί από την Ελληνικήν Κυβέρνησιν όπως δώση αυθωρεί εις τας στρατιωτικάς αρχάς τας αναγκαίας διαταγάς ίνα η κατοχή αυτή δυνηθή να πραγματοποιηθή κατά ειρηνικόν τρόπον. Εάν τα ιταλικά στρατεύματα ήθελον συναντήση αντίστασιν, η αντίστασις αυτή θα καμφθή δια των όπλων και η Ελληνική Κυβέρνησις θα έφερε τας ευθύνας, αι οποίαι ήθελον προκύψη εκ τούτου.
Αθήναι τη 28η Οκτωβρίου 1940»
Το πραγματικό «δυστύχημα» με το εν λόγω άρθρο των φορέων του «Ιού» είναι ότι το ψέμμα είναι τόσο προφανές, ώστε να γίνεται αντιληπτό ακόμα και από τους πιο ανίδεους περί των ιστορικών ζητημάτων. Όμως, παρόλα αυτά το συγκεκριμένο άρθρο αξίζει να μελετηθεί ώστε να καταγραφούν και να κατηγοριοποιηθούν οι ομολογουμένως αξιοθαύμαστες επιδόσεις της συντακτικής ομάδας στην κοπτοραπτική και την παράθεση αποσπασμάτων με σκοπό την διαστρέβλωση και το ψεύδος.
Όσον αφορά το υπόλοιπο άρθρο θα τους συγχαρούμε γιατί ως γνήσιοι συνεχιστές του Καρατζαφέρη και του Σαμαρά καταφέρνουν να αυτοδιαψεύδονται εντός της ίδιας τους της αρθρογραφίας, χωρίς την παρεμβολή οιασδήποτε «φασιστικής» και κακόβουλης πίεσης. Παραθέτουμε τι επακολουθεί μετά την «επιχειρηματολογία» τους για την δήθεν μη ίδρυση του ΙΚΑ από τον Ι. Μεταξά. Γράφουν, λοιπόν, μόνοι τους: «Γιατί μπορεί ο Μεταξάς να ήταν αυτός που έκοψε την κορδέλα στα εγκαίνια του ΙΚΑ, κατά την εύστοχη παρατήρηση του Αντώνη Λιάκου («Το Βήμα», 28.10.2007), αλλά η τύχη των Κοινωνικών Ασφαλίσεων στη χώρα μας σφραγίστηκε από την πολιτική της δικτατορίας.»