Του Θοδωρή Τσέλα
Λίγες ημέρες μετά τον εορτασμό του
«έπους» του Πολυτεχνείου. Το «έπος» που δημιούργησε εντελώς κατά λάθος
μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην
εκφώνηση – από το ραδιόφωνο των φοιτητών – των συνθημάτων και των
ανακοινώσεων της ...
συντονιστικής επιτροπής. Του «έπους» που έδωσε την
ευκαιρία σε πολλούς, να μας φορτωθούν στην πλάτη ως «πολιτικοί». Για τον
Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα και άλλα
«ηγετικά στελέχη της εξέγερσης» , ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική
σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική
αθλιότητα, ξεκινάει από κει.
Η σημερινή ιδεολογική, ηθική και
οικονομική εξαθλίωση της χώρας όπως και η επικίνδυνη διαιώνιση του
διχασμού του λαού μετά την «μεταπολίτευση» , είναι η απόρροια ενός
μεγενθυμένου μύθου που έχτισε η αριστερά και η ρηχή και ασπόνδυλη αστική
τάξη που δημιουργήθηκε μετά την μεταπολίτευση από αστικοποιημένους
αγρότες αποφοίτους μέσης εκπαίδευσης. Η νέα αυτή τάξη των αγροτοαστών,
διεκδίκησε δυναμικά την εξουσία, δημιούργησε τους μύθους της και βρήκε
την πολιτική της έκφραση μέσα από το ΠΑΣΟΚ. Η περίφημη γενιά του
Πολυτεχνείου είναι οι αγροτοαστοί της μεταπολίτευσης, η γενιά του
βλαχομπαρόκ, της άκρατης χυδαιότητας, της υπερβολής, των «πολιτιστικών
κέντρων» της παραλιακής, της διαφθοράς, της έλλειψης ιδανικών, του
ανθελληνισμού, του βαλκανοποιημένου διεθνισμού, της τριτοκοσμοποίησης
της χώρας. Είναι η γενιά που στο όνομα του χυδαίου κέρδους έφερε τις
στρατιές των λαθρομεταναστών στην Ελλάδα, είναι η γενιά των ΜΚΟ και του
ψευτοψυχοπονιάρικού ανθρωπισμού με τα χρήματα των άλλων. Είναι η σάπια
γενιά που κατέστρεψε την Ελλάδα και που σήμερα, μέσα από την «εκλογική
νίκη» της Νέας Δημοκρατίας συνεχίζουν από κοινού την πορεία προς την
πλήρη καταστροφή, όπως εξάλλου έκαναν τα τελευταία 40 χρόνια!
Θέλετε αλήθειες για το Πολυτεχνείο; Ιδού μια δια στόματος ενός από του πρωταγωνιστές του.
ΧΡΥΣΑΝΘΟΣ ΛΑΖΑΡΙΔΗΣ:
«Η γιορτή του Πολυτεχνείου,
λοιπόν, δεν έχει καμία ιστορική αντιστοίχηση με τα πραγματικά γεγονότα.
Υπήρξε καθαρά καθεστωτικό σύμβολο και για ένα λόγο ακόμα: Σηματοδοτεί
μια περίοδο, όπου οι «ηττημένοι» του Εμφύλιου, κερδίζουν την ηγεμονία
μέσα στη χώρα. Δεν άσκησαν ποτέ την διακυβέρνηση, αλλά επέβαλαν τη δική
τους λογική στο καθεστώς και στους ιδεολογικούς μηχανισμούς του: τα
Πανεπιστήμια, τα σχολεία, τη διανόηση, τον Τύπο, τα ΜΜΕ. Είμαστε μια
μοναδική περίπτωση που την πρόσφατη ιστορία την έγραψαν τελικά οι
ηττημένοι, όχι οι νικητές. Και την έγραψαν εξ ίσου στρεβλά…
Το Πολυτεχνείο λοιπόν, όχι ως
γεγονός αλλά ως επέτειος, μύθος, σύμβολο, υπήρξε μια «κολυμβήθρα του
Σιλωάμ», για να δώσει στην Αριστερά, μετά από 27 χρόνια παρανομίας, μια
«ηθική νίκη».
Ήταν μια «νίκη», μετά από μια
εξέγερση που η ίδια η Αριστερά δεν την ήθελε, δεν τη στήριξε, κάποια
στιγμή την κατήγγειλε κι όλα, και στη συνέχεια τν οικειοποιήθηκε
πλήρως!»
Aντε λοιπόν να πείτε το παραμύθι σας παραπέρα… Κρίμα την “ματωμένη σημαία του πολυτεχνείου”…
Για την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ματωμένη σημαία της
ΕΛΔΥΚ έχετε να μας πείτε τίποτα; Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν τις μάχες
των ανδρών της ΕΛ.ΔΥ.Κ. της Α΄μοίρας καταδρομών και των Κύπριων αδελφών
από τις 20 Ιουλίου έως τέλη Αυγούστου 1974.
Αναρωτιέμαι πόσοι γνωρίζουν έστω και
έναν από όλους αυτούς τους ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΥΣ αγωνιστές, που ενώ εδώ στην
Ελλάδα όλοι πανηγύριζαν τον ερχομό του «εθνάρχη» αυτοί εκεί κάτω δεν
παρέδωσαν τα όπλα, δεν το έβαλαν στα πόδια, δεν πρόδωσαν, έμειναν και
έπεσαν ηρωικά…
Ελάχιστοι γνωρίζουν και επίσης ελάχιστοι ενδιαφέρονται…