Η απογοήτευση, η θλίψη και η απαισιοδοξία, που έχει καταλάβει τους νεοέλληνες είναι πρωτοφανής. Και με δεδομένη την επικρατούσα κατάσταση στην οικονομία και το θρασύτατο σύστημα κλεπτοκρατίας να συνεχίζει ακόμη και σήμερα να ελέγχει τις πολιτικές εξελίξεις, ο Λαός δεν έχει άδικο να αισθάνεται έτσι.
Όμως, με την παταγώδη πτώση αυτής της κυβέρνησης που βρίσκεται ήδη προ των πυλών, κλείνει με το χειρότερο τρόπο μια από τις πιο σκοτεινές περιόδους της νεότερης ελληνικής ιστορίας, η ...
περίοδος της λεγόμενης «Μεταπολίτευσης». Η οποία μπορεί μεν να φεύγει αφήνοντας πίσω της στάχτες και κοινωνικά ερείπια, είναι όμως δυνατόν αν ο Λαός το θελήσει, να αποτελέσει μια μοναδική ευκαιρία για τον Ελληνισμό να ξαναγεννηθεί.
Αρκεί βέβαια οι Έλληνες να μην ξεγελαστούν για μια ακόμη φορά από «αριστερογενή» κόμματα τύπου ΣΥΡΙΖΑ ή άλλα δήθεν πατριωτικά, που δεν είναι τίποτε άλλο παρά οι καινούργιες παραπλανητικές προτάσεις του ξένου παράγοντα και των τοκογλύφων και αποσκοπούν στη συνέχιση της ίδιας πολιτικής με άλλη ρητορική.
Η σημερινή γενιά Ελλήνων, που βιώνει αυτή την τραγική κοινωνικοοικονομική πραγματικότητα, υπό προϋποθέσεις μπορεί να γίνει η πρώτη γενιά μετά το το 1453, που θα ξαναζήσει πραγματικά ελεύθερη, σε ένα κράτος ισχυρό, όπου οι Έλληνες μόνοι τους θα μπορούν να ορίζουν τα της τύχης τους, χωρίς ξένες παρεμβάσεις.
Είναι κοινή παραδοχή, ότι οι τρέχουσες οικονομικές εξελίξεις στη χώρα μας δεν είναι αποκομμένες από το διεθνές περιβάλλον, αλλά αποτελούν ευθεία αντανάκλαση των παγκόσμιων οικονομικών και γεωπολιτικών ανακατατάξεων. Άρα, για να προσεγγίσουμε ερμηνευτικά το σημερινό γίγνεσθαι στο εσωτερικό, πρέπει πρώτα να κατανοήσουμε επαρκώς το τι συμβαίνει διεθνώς. Αυτό θα μας βοηθήσει να μη συγχέουμε τα αποτελέσματα των προβλημάτων που βιώνουμε στην καθημερινότητα, με τη γενεσιουργό αιτία των προβλημάτων. Να μην μπερδεύουμε δηλαδή το αίτιο με το αιτιατό. Μια σύγχυση που σκόπιμα καλλιεργείται συστηματικά, τόσο από τους κυβερνώντες, όσο και από τα ΜΜΕ για να δημιουργείται ασυνεννοησία, έλλειψη συνειδητοποίησης του κοινού εχθρού και αντιληπτικό χάος.
Βλέπουμε για παράδειγμα πολύ συχνά οικονομολόγους, να εξηγούν τα πάντα ανάγοντάς τα στη σφαίρα της οικονομικής λογικής και επιχειρηματολογίας. Άλλες φορές πάλι βλέπουμε τεχνοκράτες και επιστήμονες, οι οποίοι θεωρούν τις τρέχουσες εξελίξεις λογική απόρροια της μεγάλης προόδου των επιστημών και της τεχνολογίας και των επιπτώσεων που αυτές έχουν στον τρόπο οργάνωσης της παραγωγής και τη ρύθμιση των εργασιακών σχέσεων. Οι στρατοκράτες επίσης έχουν την τάση να κρίνουν τα πάντα βάσει της υφιστάμενης στρατιωτικής ισχύος, των ισορροπιών και της δυναμικής που αυτή αναπαράγει.
Κάθε μια όμως από τις παραπάνω ερμηνευτικές προσεγγίσεις, φωτίζοντας ουσιαστικά ένα μέρος μόνο του όλου προβλήματος, δημιουργεί ετεροβαρείς στρεβλώσεις της πραγματικότητας και οδηγεί σε λανθασμένα συμπεράσματα. Διότι όλες αυτές οι θεωρίες παραβλέπουν την πιο σημαντική παραδοχή. Ότι δηλαδή όλα αυτά (οικονομία, τεχνολογία, στρατιωτική ισχύς κλπ) δεν συνιστούν αυτοσκοπό, αλλά τα μέσα για την επίτευξη του σκοπού.
Σαν σκοπό δε στην προκειμένη περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί κάτι άλλο, από αυτό που ο Θουκιδίδης ουσιαστικά προσδιόρισε ως την αιτιώδη αρχή του ιστορικού γίγνεσθαι, μέσα από τη γνωστή του φράση : «ο ισχυρός επιβάλλει ό,τι του επιτρέπει η δύναμή του και ο αδύνατος υποχωρεί όσο του επιβάλλει η αδυναμία του».
Η δε έννοια της ισχύος εν προκειμένω δεν έχει μόνο στρατιωτική χροιά, αλλά περιλαμβάνει τα πάντα. Τόσο τα υλικά, όσο και τα ηθικά μέσα - όπλα των αντιπάλων. Που σημαίνει ότι σε μια αντιπαράθεση, εκτός από τα μετρήσιμα υλικά μεγέθη και μέσα, έχει ιδιαίτερα μεγάλη αξία η «δαιμονοποίηση» του αντιπάλου, η ηθική του αποδόμηση και απονομιμοποίηση των στόχων του. Η έκβαση της σύγκρουσης εξαρτάται από όλους αυτούς τους παράγοντες.
Στον ελληνοϊταλικό πόλεμο για παράδειγμα, η κατανομή στρατιωτικής ισχύος μεταξύ Ελλάδας και Ιταλίας έγερνε συντριπτικά υπέρ των Ιταλών. Όμως οι Ιταλοί υπέστησαν ταπεινωτική ήττα διότι το ηθικό των Ελλήνων και η πίστη ότι πολεμούν για κάτι δίκαιο και ιερό τους έδινε απίστευτο φυσικό θάρρος.
Το σημερινό λοιπόν γεωπολιτικό παιχνίδι, αναπτύσσεται ανάμεσα στις αναδυόμενες δυνάμεις της Ανατολής (Ρωσία, Κίνα), οι οποίες αμφισβητούν ευθέως πλέον την αμερικανική ηγεμονία, και τις παραδοσιακές δυνάμεις της Δύσης (ΗΠΑ, ΕΕ), όπου οι ελεγχόμενες από το σιωνιστικό τους λόμπυ ΗΠΑ με υποχείριο και άβουλο εργαλείο τους την ΕΕ και κυρίως τη Γερμανία, αρνούνται να παραχωρήσουν έστω και μέρος της παγκόσμιας ηγεμονίας.
Επειδή όμως όλα αυτά (τηρουμένων των αναλογιών) έχουν ξανασυμβεί με πανομοιότυπο τρόπο λίγο πριν τον Β΄ΠΠ, μια μικρή αναδρομή στα γεγονότα εκείνης της εποχής μπορεί να μας βοηθήσει να βγάλουμε κάποια χρήσιμα συμπεράσματα για τη σημερινή κρίση και τη μελλοντική της εξέλιξη.
Βλέπουμε λοιπόν ότι και τότε, η παγκόσμια ηγεμονία των ισχυρών της Δύσης αμφισβητήθηκε από τις αναδυόμενες δυνάμεις της εποχής. Ακολούθησε το σκόπιμα προκληθέν «κραχ» του ’29 στις ΗΠΑ, το οποίο επέτρεψε στις δυνάμεις των «συμμάχων» να δικαιολογήσουν μια «σφιχτή» δημοσιονομική πολιτική, ώστε να συγκεντρωθούν οι απαραίτητοι πόροι για την εκτέλεση των στρατιωτικών προπαρασκευών, οι οποίες τελικά τους επέτρεψαν με το ξέσπασμα του πολέμου δέκα χρόνια αργότερα, να είναι πανέτοιμοι και να επικρατήσουν στην επερχόμενη αναμέτρηση.
Η τεχνητή δηλαδή πρόκληση του «κραχ», έκανε κατανοητή στο γενικό πληθυσμό την αναγκαιότητα επιβολής σκληρών οικονομικών μέτρων. Τα οποία όμως δεν αποσκοπούσαν στην αντιμετώπιση του «κραχ», αλλά στη συγκέντρωση της οικονομικής ισχύος που ήταν απαραίτητη για τον επερχόμενο πόλεμο.
Κάτι ανάλογο δηλαδή που έκανε και ο Θεμιστοκλής πριν τους μηδικούς πολέμους. Επικαλέσθηκε την ανάγκη να αποκτήσει η Αθήνα ισχυρό πολεμικό ναυτικό για να αντιμετωπίσει δήθεν την απειλή της Κορίνθου. Η αλήθεια όμως είναι, ότι ο Θεμιστοκλής με την οξύνοια και την πολιτική του ενόραση, είχε διαβλέψει τον περσικό κίνδυνο και την επικείμενη περσική επίθεση, αλλά επειδή ήταν αδύνατον να πείσει τους συμπολίτες του ότι οι Πέρσες θα επιτεθούν στην Ελλάδα, αναγκάσθηκε να τους «φοβίσει», διογκώνοντας μια υπαρκτή μεν, αλλά πολύ μικρότερου μεγέθους απειλή, την οποία ωστόσο οι συμπολίτες του με την κατάλληλη προπαγάνδα, μπορούσαν να δεχτούνε ως πραγματική και να συνεναίσουν στη δημιουργία μεγάλης ναυτικής δύναμης.
Η σύγκρουση λοιπόν που υποβόσκει σήμερα, παρουσιάζει καταπληκτικές ομοιότητες με την προ του Β΄ΠΠ περίοδο. Έχουμε αμφισβήτηση της ηγεμονίας των ΗΠΑ και μια οικονομική κρίση που ξέσπασε σκόπιμα το 2008 στις ΗΠΑ (Morgan Stanley, Merry Leeds), ώστε να δικαιολογηθεί η οικονομική «περιδίνηση» στην οποία έχουμε εισέλθει όλοι μας. Με σκοπό να μαζευτούν τα χρήματα του κοσμάκη και να κουρευτούν οι καταθέσεις του για να αντιμετωπισθεί υποτίθεται η κρίση, αλλά στην πραγματικότητα για να συγκεντρωθεί η απαραίτητη ισχύς για την επερχόμενη σύγκρουση. Ενώ παράλληλα γίνονται συγκεκαλυμμένα μεν αλλά εντατικότατα, οι απαραίτητες πολεμικές προπαρασκευές.
Δέκα χρόνια μετά το ’29 ξέσπασε ο Μεγάλος Πόλεμος. Περίπου δέκα χρόνια μετά το 2008, πρέπει να αναμένεται η κορύφωση της επερχόμενης μεγάλης σύγκρουσης, που θα έχει τα χαρακτηριστικά του 3ου ΠΠ.
Όσον αφορά στις πολεμικές προετοιμασίες, στο βαθμό που μας αφορά ως Ελλάδα, μας υποχρέωσαν να συμμαχήσουμε με το Ισραήλ, εμπλέκοντας την πολεμική μας αεροπορία σε μια στρατιωτική συνεργασία με αυτό το κράτος, με ό,τι αυτό συνεπάγεται για μελλοντικές πολεμικές περιπέτειες στο πλευρό των ισραηλινών.
Ενώ ταυτόχρονα ο κ. Σαμαράς στις 20-12-2013 εξήγγειλε θριαμβευτικά από τις Βρυξέλλες ότι επιτέλους η Ευρώπη κατάλαβε ότι η φύλαξη των θαλασσίων μας συνόρων δεν είναι μόνο δική μας υπόθεση, αλλά πανευρωπαϊκή. Στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για ένα είδος πανευρωπαϊκής κινητοποίησης κατ’ εντολή των ΗΠΑ για να εξισορροπηθεί η αυξανόμενη ρωσική ναυτική παρουσία στη Μεσόγειο και το Αιγαίο και όχι φυσικά για την παροχή υποστήριξης από τη Ευρώπη προς την Ελλάδα για την αντιμετώπιση της λαθρομετανάστευσης ή της τουρκικής αυθαιρεσίας. Στα πλαίσια αυτά έχουμε και την ενεργοποίηση των υποβρυχίων κλάσης 209, μιας και ο χρόνος προετοιμασίας είναι πολύ περιορισμένος και τα οικονομικά μας άθλια.
Όσον αφορά δε στο στρατό ξηράς, η κατάργηση μεγάλων στρατιωτικών σχηματισμών και η δημιουργία ταχυκίνητων αερομεταφερόμενων τμημάτων στελεχομένων από επαγγελματίες οπλίτες, δεν έχει να κάνει φυσικά με την υποστήριξη των ελληνικών νησιών, αλλά με την πρόθεση των «συμμάχων» μας να χρησιμοποιηθούν ελληνικά τμήματα, για επιθετικές επιχειρήσεις μακράν των ελληνικών συνόρων.
Η αλήθεια είναι ότι μια σύγκρουση ευρείας κλίμακας Ελλάδας –Τουρκίας, θα κατέστρεφε τα πάντα αυτή τη στιγμή, όσον αφορά στην πολεμική προετοιμασία της Δύσης. Άρα ποτέ δεν ήταν πιο απόμακρη η πιθανότητα μιας τέτοιας σύγκρουσης. Βέβαια, θερμά επεισόδια τύπου «Ίμια», από τα οποία θα βγούμε ηθικά ηττημένοι για να δικαιολογηθούν πολεμικές δαπάνες, όχι όμως για λογαριασμό της εθνικής μας άμυνας, αλλά για τις σχεδιαζόμενες επιθετικές επιχειρήσεις της Δύσης, δεν μπορούν να αποκλεισθούν. Ιδιαιτέρως μάλιστα αν αρνηθούμε να συμμορφωθούμε προς «τας υποδείξεις».
Μετά τον ελιγμό της προσωρινής υποχώρησης στη Συρία, ο «πυρετός» της πολεμικής προετοιμασίας Δύσης και Ανατολής έχει ενταθεί στον ύψιστο βαθμό, προσπαθώντας ο καθένας να αξιοποίσει τον ενανπομείναντα χρόνο κατά τον καλύτερο τρόπο στον αγώνα δρόμου των εξοπλισμών.
Οι ΗΠΑ ενεργοποιούν στρατηγικά υποβρύχια, που έμεναν χρόνια παροπλισμένα. Το πρόγραμμα παραγωγής των F-35 βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και έχουν κατασκευασθεί τα πρώτα εκατό κομμάτια. Μια συμμαχία έξι κρατών τύπου ΝΑΤΟ (υποχείριο της Δύσης) με επικεφαλής τη Σαουδική Αραβία σχηματίζεται στην αραβική χερσόνησο με τεράστιο και υπερσύγχρονο οπλισμό. Και στην Τουρκία γίνεται προσπάθεια (από τους δυτικούς) να καμφθούν οι όποιες αντιρρήσεις του Ερντογάν, που του άρεσε μεν η εύνοια που έχαιρε τόσα χρόνια, τόσο ο ίδιος, όσο και η Τουρκία από τη Δύση, αλλά δεν του αρέσει καθόλου τώρα που καταλαβαίνει ότι η χώρα του για όλα αυτά τα «δώρα» που δέχτηκε από τους δυτικούς, ήρθε η ώρα να ανταποδώσει την αλληλεγγύη της αντιμετωπίζοντας τα πιο ισχυρά και άμεσα πλήγματα από τη Ρωσία, όταν αρχίσει το «πανηγύρι».
Υπάρχει βέβαια και η αφελής άποψη, ότι επειδή οι δυο πλευρές διαθέτουν πυρηνικά όπλα δεν μπορεί να γίνει πόλεμος μεταξύ τους γιατί αυτό συνεπάγεται την καταστροφή του πλανήτη, άρα και τη δική τους. Και είναι αλήθεια ότι χρήση πυρηνικών μπορεί να γίνει μόνο όταν η μια πλευρά μόνο διαθέτει τέτοια όπλα (πχ Χιροσίμα, Ναγκασάκι) ή αν μπορεί να εξασφαλιστεί ότι ο αντίπαλος δεν θα μπορέσει ή δεν θα προλάβει να αντιδράσει. Επειδή όμως κάτι τέτοιο μέχρι σήμερα δεν είναι εφικτό, συνεχίζει να ισχύει ότι όταν διαθέτουν και οι δυο πλευρές πυρηνικά, απλά τα όπλα αυτά είναι σαν να μην υπάρχουν και ο πόλεμος υποχρεωτικά γίνεται με συμβατικά όπλα, όπως ακριβώς γινόταν πάντοτε μέχρι τώρα.
Όμως ό,τι και να κάνουν οι δυτικοί, εύκολα ή δύσκολα, με μικρή ή μεγάλη αιματοχυσία, ο «κύβος ερρίφθη». Η σύγκρουση που έρχεται σημαίνει το τέλος μιας εποχής, που θα τους βάλλει στο περιθώριο για πάντα και την αρχή μιας νέας.
Είναι αυτή η εποχή προς την οποία το Ισραήλ τελευταία προσπαθεί να ρίξει «προγεφυρώματα», δημιουργώντας προϋποθέσεις διαδραμάτισης πρωταγωνιστικού ρόλου εντός των αναδυόμενων δυνάμεων, με την πρόταση εισδοχής που έκανε στην Ευρασιατική Ένωση. Οι άνθρωποι αυτοί, αφού με το περιώνυμο λόμπυ τους κατέστρεψαν τις ΗΠΑ, τώρα είναι έτοιμοι να τις εγκαταλείψουν και να προσκολληθούν στη νεα ανερχόμενη μεγάλη δύναμη, τη Ρωσία. Δεν θα το καταφέρουν βέβαια, διότι όλοι πλέον τους έχουν καταλάβει. Οι Ρώσοι δεν τους απορρίπτουν, καθαρά για λόγους διπλωματίας και για κέρδισμα χρόνου, αλλά δεν πρόκειται να έχουν καμία τύχη. Η ύπαρξή τους είναι άμεσα συνδεδεμένη με την τύχη των ΗΠΑ και το τέλος της μιας δύναμης σημαίνει την αυτόματη καταστροφή και της άλλης.
Εδώ ακριβώς βρίσκεται η μεγάλη ευκαιρία για την Ελλάδα. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να εμπλακεί σε πολεμικές περιπέτειες εναντίον της Ρωσίας και του Ιράν χάριν των δυτικών «συμμάχων». Τα κράτη αυτά, έκαναν τα πάντα για να μην δημιουργηθεί το ελληνικό κράτος και από τη στιγμή που κόντρα στη θέλησή τους δημιουργήθηκε, έκαναν ότι μπορούσαν για να το διατηρήσουν σαν ένα μικρό και ασήμαντο κρατίδιο, θέρετρο για τις διακοπές τους και υποπόδιο τους. Σε όλες τις ιστορικές περιόδους η Ελλάδα έδωσε το αίμα των παιδιών της για να στηρίξει τη Δύση και πάντα προδώθηκε από αυτή. Φτάνει πια.
Η μεγάλη ανερχόμενη δύναμη της Ρωσίας, είναι μια παραδοσιακά φίλη χώρα προς τον Ελληνισμό από την εποχή του Βυζαντίου. Είναι μια ορθόδοξη – ομόδοξη χώρα, η οποία εκτιμά και σέβεται την ιστορία, τον πολιτισμό, τη γεωπολιτική αξία και τον πλούτο της χώρας μας στις πραγματικές τους διαστάσεις. Είδαμε τη στήριξη που πρόσφατα έδειξε προς την Ουκρανία.
Δεν υπάρχει ούτε ένα πειστικό επιχείρημα που να οδηγεί στο συμπέρασμα ότι το συμφέρον της Ελλάδος είναι με τη Δύση, εκτός ίσως από εκείνο που λέει ότι αν επιχειρήσουμε να απαγκιστρωθούμε από τα «νύχια» τους, θα προσπαθήσουν να μας κάνουν κακό με διάφορους τρόπους. Ότι κάνουν οι νταβατζήδες δηλαδή προς τις «προστατευόμενές» τους.
Το «τέλος της ιστορίας» που βιάστηκαν να εξαγγείλουν οι σιωνιστές, εννοώντας ότι αυτοί θα επικρατήσουν παγκόσμια και δεν θα υπάρξει πλέον άλλη ιστορική μεταβολή εφεξής, φαίνεται πράγματι να έρχεται, μόνο που αυτοί δεν θα είναι μέσα στο «τραίνο».
Στην τελευταία στροφή φαίνεται ότι εκτροχιάζονται για πάντα από το προσκήνιο της ιστορίας, μιας και μετά το επερχόμενο τέλος της (της ιστορίας) δεν πρόκειται να ξαναπαίξουν ρόλο στη διαμόρφωσή της, αφού αυτό ανατίθεται πλέον νομοτελειακά και αποκλειστικά στον Ελληνισμό ως η 3η και τελευταία ιστορική του εντολή.
Στην ευλογημένη και τυχερή αυτή λοιπόν γενιά των Ελλήνων απομένει να επιλέξει αν θέλει να συνεχίσει να ζει εξανδραποδισμένη, εξευτελισμένη και χωρίς δικό της πολιτισμό ή αν με επικεφαλής το Λαϊκό Σύνδεσμο Χρυσή Αυγή θα «πιάσει» ξανά τον ιστορικό της «μίτο» που οι οθωμανοί σε συνεργασία με τους δυτικούς, τόσο άνανδρα έκοψαν αρχικά το 1204 και αποτελείωσαν το 1453, υποδουλώνοντας τον Ελληνισμό.
Να πει δηλαδή το μεγάλο όχι, αποτινάζοντας το ζυγό της φριχτής δουλείας που βιώνει και να ξεκινήσει την υλοποίηση της 3ης ιστορικής εντολής του μεγάλου μας Έθνους!
ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΚΑΡΑΪΣΚΟΣ