Άρθρο της υποψήφιας Ευρωβουλευτού, Ειρήνης Δημοπούλου στην στήλη "Εγερθητι" στην εφημερίδα "Εμπρός"
Σκηνή πρώτη
Μεσημέρι Πέμπτης, στην εκδήλωση της Χρυσής Αυγής για την Εθνικιστική Πρωτομαγιά. Ένας κύριος θέλει να μου μιλήσει για τους έγκλειστους Εθνικιστές πολιτικούς κρατούμενους. Είναι μια παρέα, γείτονες και φίλοι, που έχουν αγανακτήσει με τη λάσπη, την τρομοκρατία και τις διώξεις ...
εναντίον της Χρυσής Αυγής. Έχουν θυμώσει, μου λέει, με την φυλάκιση του Νίκου Μιχαλολιάκου και των Βουλευτών της, και πια δεν αλλάζουν, μόνο Χρυσή Αυγή. «Είναι η μόνη που φοβούνται, η μόνη που τους χαλάει τη σούπα». Θα έσπαζαν τα σίδερα της φυλακής με τα ίδια τους τα χέρια για να τους βγάλουν, αλλά…, και μου αναφέρει ένα λόγο που με κάνει προς στιγμήν να σαστίσω. Όχι, δεν θεωρεί πως δεν μπορούν να σπάσουν με τα χέρια τους οι άνθρωποι τα σίδερα. Αισθάνονται, μου λέει, ότι η ανάσα των φυλακισμένων είναι από πάνω τους και τους δίνει δύναμη. «Νιώθουμε την ανάσα τους, ξέρουμε ότι αυτοί οι άνθρωποι είναι μαζί μας και παίρνουμε θάρρος».
Σκηνή δεύτερη
Πέμπτη βράδυ, τελετή μνήμης και πορεία για τους δυο άνανδρα δολοφονημένους Γιώργο Φουντούλη και Μανώλη Καπελώνη, στο Νέο Ηράκλειο. Εκατοντάδες συγκεντρωμένοι που, καθώς πέφτει το βράδυ, γίνονται χιλιάδες. Νέοι της Χρυσής Αυγής, «τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες», και «παλιοί» που ξαναήρθαν γιατί αυτά που κάποτε τους απομάκρυναν είναι λιγότερο σημαντικά από το διακύβευμα αυτής της μάχης. Μπράβο τους. Και μπράβο τους. Το Εθνικιστικό κίνημα δεν θα βρισκόταν εδώ που είναι, για πρώτη φορά στην Ιστορία του, χωρίς τους παλιούς και τους νέους χρυσαυγίτες. Πλάι τους είναι ζευγάρια πιασμένα χέρι - χέρι, άνθρωποι μεγάλοι, δυο γιατρίνες δυναμικές με μια σιγουριά για το δίκαιο αυτού του αγώνα που λάμπει στα μάτια τους και στο χαμόγελό τους. Μια κυρία, αυτό που λέμε, «με το κάπα κεφαλαίο», προχωρεί δίπλα μου. Ήσυχα, με μια φωνή σταθερή που πατάει πάνω στην Πίστη, μου διηγείται το προσκυνηματικό της ταξίδι στη γη της Παλαιστίνης και το κυνήγι των Ελληνορθοδόξων από τις δυνάμεις της αστυνομίας. «Ξέρεις», μου λέει, «πήγα στον τάφο της Παναγίας και Την παρακάλεσα. Της είπα, ρίξε την εσθήτα Σου πάνω από την Χρυσή Αυγή, προστάτεψε την Ελλάδα». Ήταν ήδη νύχτα και υποθέτω ότι δεν διέκρινε την συγκίνηση στα μάτια μου.
Ελληνικές σημαίες ξεδιπλώνονται στον άνεμο, αναμμένα κεριά τυλίγουν το μνημείο των δυο αγοριών με το ευθύ βλέμμα και αυτό το χαμόγελο της βεβαιότητας. Η Μητέρα του Αλέξανδρου Γέροντα που επέζησε και ο Πατέρας του Γιώργου Φουντούλη κάνουν τους συγκεντρωμένους να ριγήσουν. «Αν αυτοί είναι δυνατοί, ποιοι είμαστε εμείς να δειλιάσουμε», μου λέει ο διπλανός μου. Στην πορεία προς το κοιμητήριο όπου αναπαύονται οι δύο συναγωνιστές, την ατμόσφαιρα δονεί το σύνθημα «Γιώργο και Μάνο, ακούστε εκεί ψηλά, τ’ αδέλφια σας κρατάνε για πάντα τα στενά». Ψηλά οι σημαίες, ο Εθνικός Ύμνος θα ακουστεί ως τον ουρανό όπου φτερουγίζουν οι ευλογημένες τους ψυχές.
Άραγε, έχουν συναίσθηση του τι κάνουν οι κυβερνώντες, οι μυστικοσύμβουλοι, οι σκευωροί; Αντιλαμβάνονται ότι αυτοί που τους ενθαρρύνουν και τους καθοδηγούν, θα τους πετάξουν στα αζήτητα, αφού τελειώσουν την «βρώμικη δουλειά»; Λίγο ενδιαφέρει. Τούτες τις ώρες, η σιωπή είναι συνενοχή. Αυτό που ξεκίνησε σαν ένα μεγάλο βήμα του Εθνικιστικού κινήματος, έχει μετατραπεί στην πιο ριζοσπαστική, στην πιο ομόθυμη, στην πιο συμπαγή Εθνική κίνηση που γνώρισε η σύγχρονη Ελλάδα. Μια πραγματική Εθνική Αντίσταση.
ΕΙΡΗΝΗ ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ