Άρθρο στην εφημερίδα "Εμπρός"
Tο υπέρτατο σύμβολο κάθε Έθνους, αντικατοπτρίζει την ιστορία του, τους αγώνες του, τα ιδανικά του, την πολιτική και γεωγραφική του υπόσταση, την ίδια την ύπαρξη του. Για την Πατρίδα μας όλα τα παραπάνω έχουν ακόμα μεγαλύτερη σημασία και αξία διότι κατακτήθηκαν και κερδήθηκαν με ποταμούς αίματος και εκατοντάδες χιλιάδες νεκρούς αγωνιστές που έδωσαν τη ζωή τους για το εθνικό μας σύμβολο. Θα χρειαζόταν τόμοι βιβλίων για να καταγράψουμε την ιστορία αυτών των αγωνιστών του έθνους που κράτησαν ψηλά τη σημαία μας σε κάθε γωνιά της Πατρίδας.
Άλλοι ήταν γνωστοί, άλλοι άγνωστοι. Άνθρωποι από κάθε γωνιά της χώρας, από τις πόλεις ή τα χωριά. Άνθρωποι απλοί και καθημερινοί που δεν γεννήθηκαν ήρωες, όπως κανείς δεν γεννιέται, αλλά γίνεται σε μια στιγμή που αυτός, ή η μοίρα, ή ο θεός αποφασίζει. Ένας τέτοιος ήταν και ο Κωνσταντίνος Κατσίφας. Ένας ήρωας που έβαζε πάνω από όλα την αγάπη του για την Πατρίδα και τη Σημαία.
Για τους κατοίκους της περιοχής του και για όσους τον γνώριζαν ήταν ο Κωνσταντίνος, το παλικάρι που καμάρωναν να πρωτοστατεί σε κάθε εθνικό κάλεσμα. Για κάποιους άλλους ήταν ρατσιστής, φασίστας, ακραίος, επικίνδυνος εθνικιστής που έπρεπε να απομονωθεί, σε κάποια γωνιά της «νότιας Αλβανίας». Είχε απέναντι του το Αλβανικό και το «Ελληνικό» κράτος. Οι δολοφονικές διαθέσεις των Αλβανών ήταν από καιρό γνωστές. Η απαξίωση και η αδιαφορία, από το «Ελληνικό» κράτος επίσης γνωστή. Φάνηκε εξάλλου από την επίσημη στάση της κυβέρνησης στην τελευταία πράξη του δράματος.
Τα όσα έγιναν είναι γνωστά. Πολλά από αυτά σκόπιμα αποσιωπήθηκαν στον βωμό των σχέσεων «καλής γειτονίας». Σαν να μην ήταν ένα παιδί της Ελλάδος και αυτός. Σαν να έκανε ότι έκανε για να γίνει γνωστός η να κερδίσει χρήματα. Αυτή είναι όμως η μοίρα των ηρώων. Να τους θυμούνται, να τους σέβονται και να τους τιμούν, αυτοί που πρέπει και αξίζει. Θα ήταν παράλογο για το ανθελληνικό καθεστώς που κυβερνά την χώρα να αποτίσει φόρο τιμής, σε έναν τέτοιο ήρωα … Ίσως να μη το ήθελε και ο ίδιος από αυτούς.
Ο Κωνσταντίνος δεν χάθηκε. Ζει για πάντα και είναι ένα σύμβολο, όπως για ένα σύμβολο έδωσε τη ζωή του. Ένα καντήλι καίει στον τόπο της θυσίας του. Ένα καντήλι θα καίει για πάντα στην καρδιά μας και μια φλόγα που θα φωτίζει το γεμάτο δύναμη πρόσωπο του. Για μια Σημαία…. Μερικές μέρες αργότερα, όχι σε κάποιο εχθρικό κράτος, όχι στην τουρκία, ούτε στα Σκόπια ούτε στην Αλβανία, αλλά στην πρωτεύουσα της Ελλάδας, κάποια αποβράσματα έκαψαν για μια ακόμα φορά το εθνικό μας σύμβολο.
Ήξεραν γιατί το έκαναν. Ήξεραν ότι για αυτούς δεν υπάρχει τιμωρία. Ποτέ εξάλλου δεν τιμωρήθηκαν. Το κάψιμο του εθνικού μας συμβόλου είναι ποινικό αδίκημα. Σε κάθε χώρα τιμωρείται παραδειγματικά. Όχι όμως στην Ελλάδα! Στην Ελλάδα είναι ακτιβισμός, είναι η προοδευτική άποψη, η αριστερή κουλτούρα. Η ανοχή, η ασυλία, το δικαίωμα στην διαφορετική άποψη. Εξάλλου για του θολοκουλτουριάρηδες της αριστεράς ή τους ψευτοπατριώτες της δεξιάς, είναι ένα απλό πανί.
Ίσως τα αγαπημένα, δικά τους παιδιά αποθανατίσουν αυτή την «γενναία» πράξη σε κάποιον ιστότοπο και αργότερα το χρησιμοποιήσουν σαν διαπιστευτήριο για πολιτική καριέρα στο λεγόμενο συνταγματικό τόξο. Για μια Σημαία λοιπόν, που κάποιοι έδωσαν τη ζωή τους, για την ίδια Σημαία που κάποιοι έκαψαν για να γιορτάσουν την δήθεν αποκατάσταση της δημοκρατίας, για την ίδια αυτή σημαία και ότι συμβολίζει εμείς θα λέμε πάντα αντικρίζοντας την και σε στάση προσοχής:
«Σε γνωρίζω από την κόψη του σπαθιού την τρομερή. Σε γνωρίζω από την όψη που με βιά μετράει τη γη. Απ’ τα κοκάλα βγαλμένη των Ελλήνων τα ιερά και σαν πρώτα αντρειωμένη, χαίρε ω χαίρε λευτεριά»
Αντώνης Γρέγος
Βουλευτής Α΄Θεσσαλονίκης, Λαϊκού Συνδέσμου - Χρυσή Αυγή