Συνεχίζονται τα δημοσιεύματα του τύπου για την Χρυσή Αυγή, δημοσιεύματα
γεμάτα πανικό και τρόμο για τη συνεχή άνοδο του κινήματος των Ελλήνων
εθνικιστών, τα οποία υπογράφονται από εξέχοντες παράγοντες του σάπιου
μεταπολιτευτικού καθεστώτος. Κοινός τόπος όλων αυτών των καθεστωτικών
παραληρημάτων είναι ο τρόπος ανάσχεσης της επιρροής του Κινήματος και το
μόνο που διαφέρει είναι η… συνταγή που προτείνεται.
συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου, με τίτλο «Επιτρέπεται η απαγόρευση
πολιτικού κόμματος;». Το άρθρο είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί σύμφωνα με
διαρροές στον καθεστωτικό τύπο, η συγκυβέρνηση ψάχνει τρόπο να θέσει την
Χρυσή Αυγή εκτός νόμου, εφόσον έχει πλέον συνειδητοποιήσει πως είναι…
αναντιμετώπιστη με πολιτικούς όρους, άρα και η συνεχής αύξηση των
ποσοστών της αναπόφευκτη. Ο καθεστωτικός αρθρογράφος συμπεραίνει πως δεν
υπάρχει συνταγματικός τρόπος για να τεθεί κάποιο κόμμα εκτός νόμου
–γεγονός που είναι εμφανές πως τον λυπεί όλως ιδιαιτέρως- και
αντιπροτείνει σειρά δικαστικών διώξεων κατά των βουλευτών και του
Αρχηγού του Κινήματος, με διάφορα νομικίστικα κόλπα- προφάσεις εν
αμαρτίαις, τις οποίες και θέτει υπόψιν των «μεγάλων αφεντικών» του
καταρρέοντος καθεστώτος. Ιδού ολόκληρο το κείμενο:
«Στις συζητήσεις που προκάλεσε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: ως πότε η δημοκρατία μας θα ανέχεται τις βίαιες πρακτικές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γιατί δεν το θέτει εκτός νόμου; Δυστυχώς, η σχετική συζήτηση πήρε γρήγορα ηθικές και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχει καλή και κακή βία; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο της διάκρισης; Η ιδεολογία όσων την υποστηρίζουν; Το αν αυτή βλάπτει πολλούς ή λίγους; Το αν τους βλάπτει σοβαρά ή όχι; Ή μήπως τα κίνητρα όσων τη μετέρχονται;
Υπό τις σημερινές περιστάσεις, θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Σε ένα κράτος δικαίου, όπως ευτυχώς παραμένει ακόμη η Ελλάδα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχουν οι σημαίες όσων την υποστηρίζουν. Διότι η δημοκρατία μας θα αυτοκαταργούνταν αν ανεχόταν άλλα μέσα πολιτικής δράσης, εκτός από την ψήφο των πολιτών και από την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη. Με άλλα λόγια, με όρους ποινικού δικαίου, η «ευγένεια» των όποιων προθέσεων θα μπορούσε να ληφθεί υπ’ όψιν, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό του αδίκου, αλλά το πολύ πολύ ως ελαφρυντική περίπτωση, για την επιμέτρηση της ποινής (άρθρο 84 Π.Κ.). Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύονται κόμματα που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τη βία, αλλά τη χρησιμοποιούν συστηματικά, ήδη από σήμερα, ως μέσο πολιτικής δράσης;
Μετά τις φρικαλεότητες του φασισμού και του ναζισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης «ανατρεπτικών» κομμάτων, συνήθως με δικαστικές εγγυήσεις. Γνωστότερα από αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό. Όπως έχει κρίνει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, η απαγόρευση αυτή, όταν θεμελιώνεται σε πράξεις και επίσημες διακηρύξεις και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, δεν προσκρούει στη Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Οι Αρχές, πάντως, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανασύσταση των κομμάτων που απαγορεύτηκαν. Κάτι που λέει πολλά για τη μικρή αποτελεσματικότητα του θεσμού της απαγόρευσης, υπό καθεστώς δημοκρατίας.
Στη χώρα μας, το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα. Με νωπή τότε ακόμη τη θέση εκτός νόμου του ΚΚΕ για σχεδόν 30 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία απέσυρε πρόταση που είχε υποβάλει, στο πρώτο στάδιο της συνταγματικής αναθεώρησης, ακολουθώντας το πρότυπο του άρθρου 21 του γερμανικού Συντάγματος. Κατά τη σχετική συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τότε ότι «αρκεί ο ποινικός κώδιξ», ενώ ο Δημ. Τσάτσος, ως εισηγητής της μειοψηφίας, εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι «καταλύει το κράτος δικαίου» αφού, με την προτεινόμενη διάταξη, καταργούσε τη διάκριση νομιμότητας και παρανομίας (συνεδρ. 22.4.1975).
Έκτοτε, επικαλούμενοι το ναυάγιο της ανωτέρω πρότασης, οι συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το ισχύον Σύνταγμα αποκλείει το ενδεχόμενο να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα, ακόμη με ειδικό νόμο (παρόμοιο π.χ. με τον διαβόητο α.ν. 509/1947). Στο επιχείρημα αυτό, θα προσέθετα και ένα δεύτερο, πιο ρεαλιστικό: η απαγόρευση της Χρυσής Αυγής με νόμο θα ήταν αλυσιτελής. Διότι οι βουλευτές της, ελλείψει ειδικής συνταγματικής διάταξης για την αυτοδίκαιη έκπτωσή τους (αντίστοιχης με το άρθρο 58 παρ. 6 των Συνταγμάτων της δικτατορίας), δεν θα έχαναν τη βουλευτική τους ιδιότητα. Τούτο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους και να κατέλθουν στις επόμενες εκλογές με άλλο όνομα, χωρίς καν να χρειαστεί να χρίσουν υποψηφίους τις γυναίκες ή τα παιδιά τους (όπως συνέβη προ ετών στην Τουρκία).
Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την ανωτέρω θέση ηθικά και πολιτικά, αν η έννομη τάξη μας δεν προέβλεπε άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις (πολιτικής) βίας. Με βάση τις διατάξεις του κοινού ποινικού μας δικαίου, οι τελευταίοι θα μπορούσαν να διωχθούν όχι μόνο για αντιποίηση αρχής (άρθρο 175 Π.Κ.), αλλά και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (άρθρο 187 Π.Κ.), αφού αποδεδειγμένα όχι μόνον ανέχονται αλλά και επιδιώκουν απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων, ιδίως μεταναστών, αν και όχι μόνον (άρθρο 310 Π.Κ.). Θα μπορούσαν ακόμη να διωχθούν με βάση τον αντιρατσιστικό ν. 927/1979, οι αξιόποινες πράξεις του οποίου διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως (άρθρο 39 παρ. 4 του ν. 2910/1991).
Η θαρραλέα εγκύκλιος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έδειξε ότι ούτε η βουλευτική ιδιότητα μπορεί σήμερα να σταθεί εμπόδιο στην αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Όσο για τους ηγέτες των κομμάτων της βίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έκτροπα αποφεύγοντας να συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτά, θα μπορούσαν να διωχθούν ως ηθικοί αυτουργοί. Σε κάθε περίπτωση, για την αντιμετώπιση της βίας, οι αρμόδιες αρχές χρειάζεται να δείξουν σθένος και αποφασιστικότητα. Εκτός από την κυβέρνηση, την αστυνομία, τους εισαγγελείς και τους δικαστές (θα προσέθετα μάλιστα και το προεδρείο της Βουλής πλέον!) χρειάζεται και εμείς, ως κοινοί πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκφράσουμε με κάθε τρόπο των αποτροπιασμό μας απέναντι στον κάθε μελανοχίτωνα. Διότι η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και για τον πολιτισμό μας».
Κάποιες σύντομες παρατηρήσεις:
1ον) «Μετά από τις φρικαλεότητες του ναζισμού και του φασισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης ανατρεπτικών κομμάτων. Γνωστότερα απ’ αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό». «Δημοκρατική χώρα», λοιπόν, η Τουρκία, κατά τον κ. συνταγματολόγο! Και θαυμαστής των Γκρίζων Λύκων και του τουρκικού μοντέλου απαγόρευσης της δράσης όχι των «φασιστικών» κομμάτων, αλλά αυτών των καταπιεζομένων εθνοτήτων (Κούρδων κ.λπ.)! Καταλάβαμε, καταλάβαμε…
2ον) «Το προεδρείο της βουλής», το οποίο καλεί ο κύριος αυτός να συμμετάσχει στον δικαστικό πόλεμο κατά της Χρυσής Αυγής, είναι ήδη κατηγορούμενο για ατιμωτικά αδικήματα που αφορούν το δημόσιο χρήμα, μπροστά στα οποία τα «παραπτώματα» των βουλευτών της Χρυσής Αυγής φαντάζουν αστεία…
3ον) «Να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας απέναντι σε κάθε μελανοχίτωνα», λέει ο κ. συνταγματολόγος. Αλήθεια, έχει γράψει ποτέ κανένα τέτοιο καυστικό άρθρο για τους αριστερούς τρομοκράτες που έχουν σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους από το 1974 μέχρι σήμερα, ή για τους κουκουλοφόρους αναρχοκομμουνιστές που έχουν καταστρέψει και κάψει την Ελλάδα ουκ ολίγες φορές; Οι «μελανοχίτωνες» τον μάραναν;
4ον) «Η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και τον πολιτισμό μας». Ενώ η αναβίωση του κομμουνισμού των νοσταλγών των απαίσιων σταλινικών Γκούλαγκ, της μικρασιατικής προδοσίας, της 5ης Ολομέλειας, της προδοσίας του αγώνα της ΕΟΚΑ, των σφαγών του 5/42 Συντάγματος του Δ. Ψαρρού, στην Πηγάδα του Μελιγαλά, στην Στριμάνγκα, στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ, στο Περιστέρι κ.α., προφανώς δεν αποτελούν «ντροπή για την ιστορία και τον πολιτισμό μας», κατά τον πολύ «δημοκράτη» συνταγματολόγο. Προφανώς, γιατί αυτοί οι «καλοί άνθρωποι» δεν απειλούν αυτό το βρωμερό και τρισάθλιο καθεστώς της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας-μιζοκρατίας-ξενοκρατίας, εν αντιθέσει με τους εθνικιστές!
5ον) Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν άπαντες το συντομότερο, πως το ποτάμι του εθνικισμού δε γυρίζει πίσω, ούτε με κούφιες απειλές, ούτε με δικαστικές στρακαστρούκες, ούτε με συστράτευση των «δημοκρατικών» (κλεπτοκρατικών) δυνάμεων. Όλα αυτά θα τα σαρώσει ο γίγας λαός, που επιτέλους αφυπνίστηκε, και μια ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ του ελληνισμού θα ανατείλει σε τούτο τον ευλογημένο τόπο…
«Στις συζητήσεις που προκάλεσε η φασιστική δράση της Χρυσής Αυγής έρχεται και επανέρχεται το ερώτημα: ως πότε η δημοκρατία μας θα ανέχεται τις βίαιες πρακτικές του νεοναζιστικού αυτού κόμματος; Γιατί δεν το θέτει εκτός νόμου; Δυστυχώς, η σχετική συζήτηση πήρε γρήγορα ηθικές και πολιτικές διαστάσεις. Υπάρχει καλή και κακή βία; Και αν ναι, ποιο είναι το κριτήριο της διάκρισης; Η ιδεολογία όσων την υποστηρίζουν; Το αν αυτή βλάπτει πολλούς ή λίγους; Το αν τους βλάπτει σοβαρά ή όχι; Ή μήπως τα κίνητρα όσων τη μετέρχονται;
Υπό τις σημερινές περιστάσεις, θεωρώ ότι η συζήτηση αυτή δεν έχει νόημα. Σε ένα κράτος δικαίου, όπως ευτυχώς παραμένει ακόμη η Ελλάδα, η βία είναι καταδικαστέα, απ’ οπουδήποτε και αν προέρχεται, όποιο χρώμα και αν έχουν οι σημαίες όσων την υποστηρίζουν. Διότι η δημοκρατία μας θα αυτοκαταργούνταν αν ανεχόταν άλλα μέσα πολιτικής δράσης, εκτός από την ψήφο των πολιτών και από την άσκηση των δικαιωμάτων που αναγνωρίζει κάθε φιλελεύθερη και δημοκρατική έννομη τάξη. Με άλλα λόγια, με όρους ποινικού δικαίου, η «ευγένεια» των όποιων προθέσεων θα μπορούσε να ληφθεί υπ’ όψιν, όχι βέβαια για τον αποκλεισμό του αδίκου, αλλά το πολύ πολύ ως ελαφρυντική περίπτωση, για την επιμέτρηση της ποινής (άρθρο 84 Π.Κ.). Γιατί λοιπόν δεν απαγορεύονται κόμματα που όχι μόνο δεν καταδικάζουν τη βία, αλλά τη χρησιμοποιούν συστηματικά, ήδη από σήμερα, ως μέσο πολιτικής δράσης;
Μετά τις φρικαλεότητες του φασισμού και του ναζισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης «ανατρεπτικών» κομμάτων, συνήθως με δικαστικές εγγυήσεις. Γνωστότερα από αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό. Όπως έχει κρίνει το Δικαστήριο του Στρασβούργου, η απαγόρευση αυτή, όταν θεμελιώνεται σε πράξεις και επίσημες διακηρύξεις και όχι σε μεμονωμένα περιστατικά, δεν προσκρούει στη Σύμβαση της Ρώμης (ΕΣΔΑ). Οι Αρχές, πάντως, δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν την ανασύσταση των κομμάτων που απαγορεύτηκαν. Κάτι που λέει πολλά για τη μικρή αποτελεσματικότητα του θεσμού της απαγόρευσης, υπό καθεστώς δημοκρατίας.
Στη χώρα μας, το ισχύον Σύνταγμα δεν προβλέπει τη δυνατότητα να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα. Με νωπή τότε ακόμη τη θέση εκτός νόμου του ΚΚΕ για σχεδόν 30 χρόνια, η Νέα Δημοκρατία απέσυρε πρόταση που είχε υποβάλει, στο πρώτο στάδιο της συνταγματικής αναθεώρησης, ακολουθώντας το πρότυπο του άρθρου 21 του γερμανικού Συντάγματος. Κατά τη σχετική συζήτηση στην ολομέλεια της Βουλής, ο Ανδρέας Παπανδρέου είχε υποστηρίξει τότε ότι «αρκεί ο ποινικός κώδιξ», ενώ ο Δημ. Τσάτσος, ως εισηγητής της μειοψηφίας, εγκαλούσε την κυβέρνηση ότι «καταλύει το κράτος δικαίου» αφού, με την προτεινόμενη διάταξη, καταργούσε τη διάκριση νομιμότητας και παρανομίας (συνεδρ. 22.4.1975).
Έκτοτε, επικαλούμενοι το ναυάγιο της ανωτέρω πρότασης, οι συνταγματολόγοι συμφωνούν ότι το ισχύον Σύνταγμα αποκλείει το ενδεχόμενο να απαγορευθεί πολιτικό κόμμα, ακόμη με ειδικό νόμο (παρόμοιο π.χ. με τον διαβόητο α.ν. 509/1947). Στο επιχείρημα αυτό, θα προσέθετα και ένα δεύτερο, πιο ρεαλιστικό: η απαγόρευση της Χρυσής Αυγής με νόμο θα ήταν αλυσιτελής. Διότι οι βουλευτές της, ελλείψει ειδικής συνταγματικής διάταξης για την αυτοδίκαιη έκπτωσή τους (αντίστοιχης με το άρθρο 58 παρ. 6 των Συνταγμάτων της δικτατορίας), δεν θα έχαναν τη βουλευτική τους ιδιότητα. Τούτο σημαίνει ότι θα μπορούσαν να συνεχίσουν το «θεάρεστο» έργο τους και να κατέλθουν στις επόμενες εκλογές με άλλο όνομα, χωρίς καν να χρειαστεί να χρίσουν υποψηφίους τις γυναίκες ή τα παιδιά τους (όπως συνέβη προ ετών στην Τουρκία).
Δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω την ανωτέρω θέση ηθικά και πολιτικά, αν η έννομη τάξη μας δεν προέβλεπε άλλους τρόπους για την αμείλικτη δίωξη όσων προσφεύγουν συστηματικά σε πράξεις (πολιτικής) βίας. Με βάση τις διατάξεις του κοινού ποινικού μας δικαίου, οι τελευταίοι θα μπορούσαν να διωχθούν όχι μόνο για αντιποίηση αρχής (άρθρο 175 Π.Κ.), αλλά και για σύσταση εγκληματικής οργάνωσης (άρθρο 187 Π.Κ.), αφού αποδεδειγμένα όχι μόνον ανέχονται αλλά και επιδιώκουν απρόκλητες σωματικές βλάβες εις βάρος τρίτων, ιδίως μεταναστών, αν και όχι μόνον (άρθρο 310 Π.Κ.). Θα μπορούσαν ακόμη να διωχθούν με βάση τον αντιρατσιστικό ν. 927/1979, οι αξιόποινες πράξεις του οποίου διώκονται πλέον αυτεπαγγέλτως (άρθρο 39 παρ. 4 του ν. 2910/1991).
Η θαρραλέα εγκύκλιος του εισαγγελέα του Αρείου Πάγου έδειξε ότι ούτε η βουλευτική ιδιότητα μπορεί σήμερα να σταθεί εμπόδιο στην αυστηρή εφαρμογή του νόμου. Όσο για τους ηγέτες των κομμάτων της βίας, οι οποίοι σχεδιάζουν τα έκτροπα αποφεύγοντας να συμμετάσχουν οι ίδιοι σε αυτά, θα μπορούσαν να διωχθούν ως ηθικοί αυτουργοί. Σε κάθε περίπτωση, για την αντιμετώπιση της βίας, οι αρμόδιες αρχές χρειάζεται να δείξουν σθένος και αποφασιστικότητα. Εκτός από την κυβέρνηση, την αστυνομία, τους εισαγγελείς και τους δικαστές (θα προσέθετα μάλιστα και το προεδρείο της Βουλής πλέον!) χρειάζεται και εμείς, ως κοινοί πολίτες, να αναλάβουμε τις ευθύνες μας και να εκφράσουμε με κάθε τρόπο των αποτροπιασμό μας απέναντι στον κάθε μελανοχίτωνα. Διότι η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και για τον πολιτισμό μας».
Κάποιες σύντομες παρατηρήσεις:
1ον) «Μετά από τις φρικαλεότητες του ναζισμού και του φασισμού, τα Συντάγματα πολλών δημοκρατικών χωρών προβλέπουν τη δυνατότητα απαγόρευσης ανατρεπτικών κομμάτων. Γνωστότερα απ’ αυτά είναι το γερμανικό και το τουρκικό». «Δημοκρατική χώρα», λοιπόν, η Τουρκία, κατά τον κ. συνταγματολόγο! Και θαυμαστής των Γκρίζων Λύκων και του τουρκικού μοντέλου απαγόρευσης της δράσης όχι των «φασιστικών» κομμάτων, αλλά αυτών των καταπιεζομένων εθνοτήτων (Κούρδων κ.λπ.)! Καταλάβαμε, καταλάβαμε…
2ον) «Το προεδρείο της βουλής», το οποίο καλεί ο κύριος αυτός να συμμετάσχει στον δικαστικό πόλεμο κατά της Χρυσής Αυγής, είναι ήδη κατηγορούμενο για ατιμωτικά αδικήματα που αφορούν το δημόσιο χρήμα, μπροστά στα οποία τα «παραπτώματα» των βουλευτών της Χρυσής Αυγής φαντάζουν αστεία…
3ον) «Να εκφράσουμε τον αποτροπιασμό μας απέναντι σε κάθε μελανοχίτωνα», λέει ο κ. συνταγματολόγος. Αλήθεια, έχει γράψει ποτέ κανένα τέτοιο καυστικό άρθρο για τους αριστερούς τρομοκράτες που έχουν σκοτώσει δεκάδες ανθρώπους από το 1974 μέχρι σήμερα, ή για τους κουκουλοφόρους αναρχοκομμουνιστές που έχουν καταστρέψει και κάψει την Ελλάδα ουκ ολίγες φορές; Οι «μελανοχίτωνες» τον μάραναν;
4ον) «Η αναβίωση του φασισμού στη χώρα μας είναι ντροπή και για την ιστορία και τον πολιτισμό μας». Ενώ η αναβίωση του κομμουνισμού των νοσταλγών των απαίσιων σταλινικών Γκούλαγκ, της μικρασιατικής προδοσίας, της 5ης Ολομέλειας, της προδοσίας του αγώνα της ΕΟΚΑ, των σφαγών του 5/42 Συντάγματος του Δ. Ψαρρού, στην Πηγάδα του Μελιγαλά, στην Στριμάνγκα, στα διυλιστήρια της ΟΥΛΕΝ, στο Περιστέρι κ.α., προφανώς δεν αποτελούν «ντροπή για την ιστορία και τον πολιτισμό μας», κατά τον πολύ «δημοκράτη» συνταγματολόγο. Προφανώς, γιατί αυτοί οι «καλοί άνθρωποι» δεν απειλούν αυτό το βρωμερό και τρισάθλιο καθεστώς της μεταπολιτευτικής κλεπτοκρατίας-μιζοκρατίας-ξενοκρατίας, εν αντιθέσει με τους εθνικιστές!
5ον) Θα πρέπει να συνειδητοποιήσουν άπαντες το συντομότερο, πως το ποτάμι του εθνικισμού δε γυρίζει πίσω, ούτε με κούφιες απειλές, ούτε με δικαστικές στρακαστρούκες, ούτε με συστράτευση των «δημοκρατικών» (κλεπτοκρατικών) δυνάμεων. Όλα αυτά θα τα σαρώσει ο γίγας λαός, που επιτέλους αφυπνίστηκε, και μια ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ του ελληνισμού θα ανατείλει σε τούτο τον ευλογημένο τόπο…
