Η «Κύρωση του Πρωτοκόλλου σχετικά με τα μελήματα του ιρλανδικού λαού, όσον αφορά τη Συνθήκη της Λισαβόνας» απασχόλησε ανάμεσα στα άλλα και την Ελληνική βουλή. Το σχέδιο Νόμου, το οποίο περιείχε τον όρο «μελήματα», έναν όρο μάλλον αδόκιμο, έτσι όπως τουλάχιστον ...
εμείς τον αντιλαμβανόμαστε, αναφέρεται στην ουσία στην Συνθήκη της Λισσαβόνας, όπως ακριβώς ετέθη προς κρίση σον ιρλανδικό λαό. Η Συνθήκη τέθηκε σε ισχύ την 1η Δεκεμβρίου 2009, ύστερα από ένα δημοψήφισμα των Ιρλανδών στις 2 Οκτωβρίου 2009.
Σκοπός της Συνθήκης υποτίθεται ότι είναι να ισχυροποιήσει το ρόλο της ΕΕ στη διεθνή σκηνή και να απλουστεύσει τις διαδικασίες λήψης αποφάσεων. Θα υπενθυμίσουμε τις δύο τελευταίες φορές που κλήθηκαν οι Ιρλανδοί να απαντήσουν με δημοψηφίσματα αν αποδέχονται ή όχι τις ευρωπαϊκές συνθήκες της Νίκαιας (το 2001) και της Λισαβόνας (το 2008), απάντησαν με ένα μεγαλοπρεπέστατο «ΟΧΙ»! Χρειάστηκε και τις δύο φορές να γίνουν εξαιρέσεις για την Ιρλανδία από κάποιους όρους των συνθηκών και να ξανακληθούν για δεύτερη φορά στις κάλπες οι Ιρλανδοί προκειμένου να πουν «Ναι», δεδομένου ότι οι συνθήκες της ΕΕ ισχύουν μόνο αν εγκριθούν από όλες ανεξαιρέτως τις χώρες-μέλη. Αντιρρήσεις εξέφρασαν οι Γάλλοι, οι Ολλανδοί και οι Ιρλανδοί. Αρνήθηκαν τις «Ευρωσυνθήκες», οι οποίες μετά έγιναν «Συνθήκη της Λισσαβόνας».
Εκεί που κατά την γνώμη μας πρέπει να εστιάσουμε είναι το γεγονός πως κάποια κράτη «λειτουργούν» και πως κάποια άλλα όχι. Οι Ιρλανδοί, σύμφωνα με το Σύνταγμα τους, έπρεπε να κάνουν δημοψήφισμα. Αν η συμφωνία αυτή αφηνόταν για επικύρωση στο κοινοβούλιο τους , η όποια επικύρωση γινόταν θα ακυρωνόταν από το Συνταγματικό τους Δικαστήριο, το οποίο επίσης λειτουργεί. Μετά από πιέσεις, οι Ιρλανδοί είπαν τελικά ναι. Πιέσεις που ασκήθηκαν από συγκεκριμένες κυβερνήσεις, από συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα της ευρωζώνης. Και ενώ στην αρχή ειπώθηκε όχι, μετά από πιέσεις, οδηγήθηκαν στο ναι. Αυτό όμως που θα έπρεπε να μας απασχολήσει, είναι ότι τουλάχιστον εκεί, τηρήθηκε το Σύνταγμα, τηρήθηκαν κάποιοι στοιχειώδεις κανόνες δημοκρατικής συμμετοχής. Ο ιρλανδικός λαός, δεν αγνοήθηκε, όπως αγνοηθήκαμε εμείς σε πλείστα όσα ζητήματα. Έγιναν τόσα πράγματα καθοριστικά για την πατρίδα μας, στα οποία ο λαός δεν εξέφρασε την βούληση του καθ΄ οιονδήποτε τρόπο. Μακάρι και εμείς ως λαός, να είχαμε έστω αυτή την δυνατότητα έκφρασης που είχαν οι ιρλανδοί. Μακάρι να κάναμε δημοψηφίσματα για ευρωζώνη, για ευρωσυντάγματα, για τα μνημόνια, μακάρι να είχαμε αυτή την δυνατότητα. Αντίθετα, για όλα βρισκόμαστε θεατές, χωρίς να μπορούμε να παρέμβουμε για να εκφράσουμε αν μη τι άλλο την βούληση μας ως λαός. Μέσα από κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες και διαμορφωμένες συγκυρίες, πάρθηκαν αποφάσεις για θέματα αρκετά σημαντικά, που θα μπορούσαν να τεθούν σε δημοψηφίσματα.
Ένα επιχείρημα που προβάλλεται από τους υποστηρικτές της ΕΕ ήταν το θέμα της Κοινής Αμυντικής Πολιτικής. Δεν λέει κανείς όχι σε επιμέρους συνεργασίες στον αμυντικό τομέα. Εννοείται ότι θα θέλαμε μία Ευρώπη ανεξάρτητη, και σίγουρα αυτό προϋποθέτει στρατιωτική ισχύ. Στην πράξη όμως, φαίνεται ουτοπική η Κοινή Αμυντική Πολιτική, ειδικότερα όταν έχουμε μία ΕΕ που σέρνεται στην κυριολεξία από τους ισχυρούς της και από τον αμερικάνικο παράγοντα. Πάνω από όλα η εθνική μας ανεξαρτησία και ακεραιότητα. Αυτό είναι το βασικό για εμάς ζήτημα, πέρα από επιμέρους ίσως συνεργασίες για αμυντικά ζητήματα. Αυτό δεν είναι «αντιευρωπαϊκη ρητορεία», αλλά η μόνη πραγματικότητα, για εμάς τους Εθνικιστές.
Με αφορμή την συγκεκριμένη κύρωση, δόθηκε η δυνατότητα του να αντιληφθούμε πως λειτουργεί στην πράξη η ευρωπαϊκή ένωση. Είδαμε ότι κατεστημένα, πολιτικά και οικονομικά, στην ουσία διαμόρφωσαν πλειοψηφίες. Είδαμε τους λίγους, αλλά ισχυρούς, να πιέζουν τους περισσότερους, αλλά αδύναμους. Επιβεβαιώθηκε το γεγονός ότι στην πράξη η ΕΕ ακριβώς έτσι δημιουργήθηκε και ίσως μόνο έτσι θα μπορούσε να δημιουργηθεί, ως σχέδιο των διαφόρων πολιτικών και κυρίως οικονομικών ελίτ. Αυτές ακριβώς οι πολιτικές και οικονομικές δυνάμεις, γνωρίζουν ότι κανένας λαός, σε καμία χώρα της Ευρώπης, δεν εγκρίνει την πολιτική τους, για αυτό τον λόγο και κάνουν ότι μπορούν προκειμένου να φέρουν τα πράγματα και τις εξελίξεις στα δικά τους μέτρα. Στην περίπτωση των Ιρλανδών, δόθηκαν κάποιες «εγγυήσεις», προκειμένου στο τελευταίο δημοψήφισμα να αποσπάσουν την θετική ψήφο-ανοχή των πολιτών.
Υποκρισία, για δήθεν δημοκρατικότητα της ΕΕ. Στην ουσία, πίεση στους λαούς, να αποδεχθούν τα τετελεσμένα της.
Αυτή η Ευρώπη των πολυεθνικών, η Ευρώπη του ισοπεδοτισμού, η Ευρώπη της οικονομικής εξαθλίωσης, η Ευρώπη που δεν ενδιαφέρεται για τα έθνη, τους πολιτισμούς και τις ανάγκες των λαών, δεν είναι η Ευρώπη που εμείς οραματιζόμαστε. Η Ευρώπη που οραματιζόμαστε, είναι πέρα και πάνω από συνθήκες και ψηφίσματα. Η δική μας Ευρώπη είναι η Ευρώπη των Εθνών, των Πατρίδων, των Λαών. Η Ευρώπη του Πολιτισμού και των Αξιών. Η Ευρώπη των πολεμιστών και των ποιητών. Η δική μας Ευρώπη!
