Θα αναφερθούμε σε δύο δημοσιεύματα του τύπου, τα οποία – κακώς – δεν ήταν διασυνδεδεμένα, αφού έχουν άρρηκτη σχέση το ένα με το άλλο. Το πρώτο ήταν η εξιστόρηση ενός περιστατικού από τον Καθηγητή Χρήστο Γιανναρά για την επόμενη μέρα από την κρίση των Ιμίων, όταν ...
άνοιξε συζήτηση με τους φοιτητές του για τα γεγονότα. Αυτοί επέδειξαν προκλητική αδιαφορία για τα τεκταινόμενα με αποτέλεσμα να τους τεθεί το ερώτημα: «Τελικά τι θα προτιμούσατε; Ελευθερία με αγώνες και θυσίες ή καλοπέραση με σκλαβιά;». Στην προκείμενη ερώτηση οι φοιτητές απάντησαν με ευκολία το δεύτερο κατά συντριπτική πλειοψηφία.
Η δεύτερη είδηση που είναι σημερινή, έρχεται από το Αθηναϊκό Πρακτορείο Ειδήσεων και αναφέρει ότι σύμφωνα με στοιχεία της JCC Payments οι Έλληνες της Κύπρου ξοδεύουν αφειδώς εκατομμύρια ευρώ (5,4 εκ. ευρώ μόνο για το πρώτο επτάμηνο του 2013) στα κατεχόμενα για διασκέδαση. Η όλη κατάσταση παρότι τραγελαφική δεν είναι ούτε η μόνη, ούτε περιορισμένη στην Κύπρο, αφού η συντριπτική πλειοψηφία των πελατών στα καζίνο των Σκοπίων είναι Έλληνες. Η άποψη που εξέφρασε ο καθηγητής Γιανναράς για την απάντηση που του έδωσαν οι φοιτητές του, στο προαναφερθέν περιστατικό, είναι ότι η στάση ζωής αυτή, που θέλει ακόμα και οι νέοι άνθρωποι να προτιμούν τον καναπέ τους και να απαξιούν πλήρως για Ιδανικά και Αξίες, έχει καλλιεργηθεί συστηματικώς από το σύστημα.
Αυτός είναι και ένας από τους λόγους που σύσσωμο το σύστημα με όλες του τις… συνιστώσες, εχθρεύεται με τέτοια «ιερά» μανία την Χρυσή Αυγή. Η Χρυσή Αυγή πρεσβεύει τις Αξίες που το σύστημα προσπαθεί να ενταφιάσει, προκειμένου να επισπεύσει την Παγκόσμια Σιωνιστική Διακυβέρνηση, που θα προωθηθεί μέσα από την Πανθρησκεία, τον «αντιρατσισμό», την μείξη και την εξάλειψη των ξεχωριστών εθνικών πολιτισμών και όλων των απολήξεων τους, μαζί με τις φυλετικής διαφορές.
Επιπροσθέτως όλων αυτών η Χρυσή Αυγή βρίσκεται ενάντια σε αυτό που περιέγραψε γλαφυρά και παραστατικά ο καθηγητής Γιανναράς. Ενάντια στα σχέδια των παγκοσμιοποιητών για μία νεολαία αποχαυνωμένη, μαστουρωμένη που θα επιδεικνύει αδιαφορία για οτιδήποτε δεν αφορά τον… καναπέ της. Τα παιδιά της Χρυσής Αυγής, όπως μας αποκαλούσαν, είναι ακριβώς αυτό που περιγράφει ο Ιωάννης Συκουτρής: «Ο ηρωικός άνθρωπος είν' ο αιωνίως νέος - τι να την κάνη την φρόνησιν; Είναι διά τους πεζούς και τους νοικοκυραίους, που βαδίζουν ήσυχα και ομαλά τον δρόμον της ζωής των. Εκείνος όμως δεν βαδίζει· χορεύει… Άλλωστ' η ηλικία είναι κάτι σχετικόν· δεν μετρείται πάντως με την διάρκειαν, με το περιεχόμενόν της μετρείται. Είν' έννοια ηθική, όχι αστρονομική.».
Εμείς έχουμε την υπερηφάνεια να μην έχουμε γεράσει. Να μην μας έχει καταβάλει η σκληρή πραγματικότητα που βλέπουμε ολόγυρα μας και μας αγγίζει. «Πουθενά δεν φαίνεται περισσότερον η υ π ε ρ η φ ά ν ε ι α του ηρωικού ανθρώπου, παρά εις τον τρόπον που διεξάγει τους λεγομένους αγώνας ιδεών», γράφει και πάλι ο Συκουτρής, εκφράζοντας, σαν να ζούσε σήμερα τους αγώνες μας, την Χρυσή Αυγή. Από την Πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα μέχρι τους συνοριακούς σταθμούς και όλα τα πέρατα της Ελλάδος, δίνουμε τον Αγώνα μας. Όχι για τα όβολα ή για το συμφέρον μας, αλλά για την Ελλάδα. Για την Πατρίδα, τον Λαό και την Ελευθερία. Μαχόμαστε γιατί, σε αντιδιαστολή με τους φοιτητές του Γιανναρά, τις «νεολαίες» των πολιτικών κομμάτων που είτε σαπίζουν στα «εναλλακτικά» φεστιβάλ μαστούρας ή παίζουν αστακοπόλεμο στην Μύκονο, εμείς μαχόμαστε για Ιδέες.
Και αυτό που εκνευρίζει ακόμα πιο πολύ τους ταγούς του καθεστώτος είναι ότι δεν μπορούν να μας κερδίσουν. Ότι δεν μπορούν να νικήσουν τα «παιδιά» της Χρυσής Αυγής. Ακόμα και να μας σκοτώσουν, ξέρουν ότι δεν θα μας νικήσουν. Γιατί, όπως γράφει ο Συκουτρής, «ο ηρωικός άνθρωπος δεν υ φ ί σ τ α τ α ι τον θάνατον. Δι' αυτόν και ο θάνατος ακόμη δεν είναι π ά σ χ ε ι ν, είναι π ρ ά τ τ ε ι ν» και ακόμα χειρότερα γι’ αυτούς ότι «Ο ηρωικός άνθρωπος δεν είναι το άνθος, δεν είν' ο καρπός - αυτά αντιπροσωπεύουν το παρόν και του παρόντος την ανεπιφύλακτον χαράν. Είναι ο σπόρος που θα ταφή και θα σαπίση, διά ν' αναφανή το άνθισμα και το κάρπισμα».
Ξέρουν ότι χτυπώντας μας, μας δυναμώνουν. Ξέρουν ότι όλες τους οι ενέργειες οδηγούν στην αναπόφευκτη ήττα τους, τον Θρίαμβο δηλαδή των Ιδεών της Φυλής και της Τιμής. Από την άλλη δεν μπορούν να παραμείνουν αδρανείς γιατί αυτό θα σήμαινε και πάλι το τέλος τους. Δίνουν έναν χαμένο αγώνα και το ξέρουν από την πρώτη στιγμή της ύπαρξης μας, γιατί τότε πριν 33 ολάκερα χρόνια κατάλαβαν ότι αναβίωνε η φράση του μόνου πραγματικού Εθνάρχη, του Θεόδωρου Κολοτρώνη, όταν έλεγε στον Ιμπραήμ: «Μόνον ἓνας Ἓλληνας νά μείνη, πάντα θά πολεμοῦμε καί μήν ἐλπίζεις πὠς τήν γῆν μας θα τήν κάμης δική σου, βγάλτο ἀπό τό νοῦ σου".»
Κώστας Αλεξανδράκης
