Σαν σήμερα, πριν από 39 χρόνια, ο Ανδρέας Παπανδρέου ίδρυε το Πανελλήνιο Σοσιαλιστικό Κίνημα (ΠΑΣΟΚ). Έναν πολιτικό φορέα, ο οποίος ταυτίστηκε απόλυτα με την πορεία της μεταπολίτευσης. Ένα κόμμα χωρίς ξεκάθαρη ιδεολογική αναφορά και συγκεκριμένες πολιτικές θέσεις, το οποίο βασίστηκε, στην πρώτη 20ετία τουλάχιστον της ύπαρξής του, στην φυσιογνωμία του Ανδρέα Παπανδρέου. Ένας πολιτικός με αναμφισβήτητες δημαγωγικές ικανότητες, τις ...
οποίες χρησιμοποίησε για εντελώς ποταπούς σκοπούς.
Μέγιστος λαοπλάνος ο Παπανδρέου ήξερε να χειραγωγεί τα πλήθη. Από τη μια μεριά χρησιμοποιούσε πομπώδη συνθήματα περί «Εθνικής Ανεξαρτησίας» και «Λαϊκής Κυριαρχίας», εκμεταλλευόμενος τον έμφυτο πατριωτισμό των Ελλήνων. Από την άλλη επένδυσε στα πιο αρνητικά στοιχεία της ψυχής του Ελληνικού Λαού, καλλιεργώντας τον ατομοκεντρισμό, τη νοοτροπία του βολέματος, την άτυπη θεσμοποίηση του ρουσφετιού. Έξυπνα κινούμενος είχε ως «σάουντρακ» στις κομματικές του συγκεντρώσεις το υπερβλητικό «Καρμίνα Μπουράνα» του Καρλ Όρφ, γνωρίζοντας το πόσο το συγκεκριμένο μουσικό κομμάτι επηρεάζει την εσωτερική ψυχοσύνθεση του πλήθους μιας συγκέντρωσης. Ταυτόχρονα, όμως, αποθέωσε την υποκουλτούρα του «σκυλάδικου», θεωρώντας τα ως ιδιότυπα «πολιτιστικά κέντρα», όπως υποστήριζε και ο Βαγγέλης Γιαννόπουλος…
Δεν είναι, επομένως, καθόλου τυχαίο ότι η κοινωνική δημαγωγία, ο φτηνός λαϊκισμός, ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός, η αναξιοκρατία γνώρισαν την αποθέωσή τους από το συγκεκριμένο κόμμα. Από το «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο», και «Έξω οι βάσεις του θανάτου» φτάσαμε στην εξυπηρέτηση κάθε πτυχής της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής. «Σοβιετοποίησε» την οικονομία διορίζοντας στρατιές κομματόσκυλων στο δημόσιο, προκειμένου να έχει μια σίγουρη και μόνιμη δεξαμενή ψηφοφόρων. Εναλλάσσοντας την άθλια αυτή τακτική με τη ΝΔ, φτάσαμε στην εξαφάνιση και καταρράκωση της εθνικής παραγωγής. Βιομηχανία, Γεωργία, Αλιεία, Βιοτεχνία σιγά-σιγά άρχισαν να φθίνουν σταδιακά. Τα πράγματα χειροτέρεψαν ακόμη περισσότερο με την έλευση των επόμενων δύο αρχηγών του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του Κώστα Σημίτη και του Γιωργάκη (Τζέφρυ) Παπανδρέου. Η αποδόμηση του εθνικού κράτους προχώρησε με ακόμη πιο ταχείς ρυθμούς, αποδεικνύοντας ότι το ΠΑΣΟΚ αποτέλεσε ένα πιστό όργανο της παγκοσμιοποίησης. Τα Ίμια τον Ιανουάριο του 1996, η Κύπρος (Ισαάκ, Σολωμού) τον Αύγουστο του ιδίου έτους, το σκάνδαλο του χρηματιστηρίου και της SIEMENS αποτελούν ορισμένα μόνο από τα «κατορθώματα» του εθνικού και κοινωνικού αυτού καρκινώματος.
Από τα 39 χρόνια της μεταπολίτευσης τα 23, διοικητικά, ανήκουν στο ΠΑΣΟΚ (15 στη ΝΔ), ενώ τα δύο τελευταία χρόνια το κόμμα αυτό, αν και εξευτελισμένο εκλογικά, συμμετέχει ανελλιπώς στην εξουσία διαμέσου των συγκυβερνήσεων Παπαδήμου και Σαμαρά. Με τελευταίο του αρχηγό τον Βαγγέλη Βενιζέλο, το ΠΑΣΟΚ συνεχίζει τον κατήφορό του προς τον όλεθρο και την καταστροφή. Ένα υπόδειγμα πολιτικής ανηθικότητας, το οποίο έκλινε σ΄όλες τις πτώσεις την λέξη «κλέφτης» και ταυτίστηκε απόλυτα με την διαφθορά, τη ρεμούλα, τις μίζες. Που χωρίς τον παραμικρό δισταγμό υπέγραψε το εθνοκτόνο μνημόνιο, παραδίδοντας την χώρα έρμαιο στις ορέξεις των αδίστακτων διεθνών τοκογλύφων. Έχοντας συνδεδεμένη την έννοια της εξουσίας, όπως το νύχι με το κρέας, έχει άψογη συνεργασία με τη ΝΔ στο συνεχιζόμενο ξεπούλημα της Δημόσιας Περιουσίας της Ελλάδος.
Τα διάφορα συστημικά ΜΜΕ είναι σίγουρο ότι σήμερα θα καλύψουν αυτά τα «γενέθλια». Με απύθμενο θράσος θα πουν ότι το κατασκεύασμα αυτό «συνέβαλε, παρά τα όποια λάθη του, στην εδραίωση της δημοκρατίας». Πράγματι, έτσι είναι. Η σημερινή ψευτοδημοκρατία της Εθνικής υποδούλωσης, της Κοινωνικής εξαθλίωσης, της εργασιακής γαλέρας, οφείλει πολλά στο ΠΑΣΟΚ. Μια «δημοκρατία» που έκανε την ανηθικότητα κοινωνική επιστήμη και συνδέθηκε με «προσωπικότητες» όπως ο Τσοχατζόπουλος, ο Μαντέλης, ο Τσουκάτος, ο Παπαντωνίου κ.λ.π.Είναι κάτι παραπάνω από σίγουρο ότι αυτά τα «γενέθλια» θα είναι τα τελευταία για το ΠΑΣΟΚ, αποτελώντας το κύκνειο άσμα του. Ο Ιστορικός του μέλλοντος θα βρει σ΄αυτό το ρυπαρό δημιούργημα όλα εκείνα τα στοιχεία τα οποία θα το καθιστούν ως χαρακτηριστικό παράδειγμα προς αποφυγή για τις επόμενες γενιές.
Γιώργος Μάστορας
