Οι ιδέες αποκτούν ζωή όταν βγαίνουν από το χαρτί, αποκτούν αξία όταν υλοποιούνται.
Η υλοποίησή τους αποκτά υπόσταση ιδέας, όταν εφαρμόζονται με κίνητρα
αγαθά και με στόχο το καλό του συνόλου.
Θεμέλιο του εθνικισμού είναι η
πραγματικότητα του Έθνους. Σε αυτό αναφέρεται και με αυτό ασχολείται. Επομένως Εθνικισμός που δεν έχει απτές αναφορές στο Έθνος δεν υπάρχει.
Ο
εθνικισμός δεν είναι κοσμοθεωρία που επιθυμεί να καθυποτάξει σε αυτήν
την υφήλιο. Δεν είναι ένα σύστημα διακυβέρνησης ούτε μια οικονομική
θεωρία που έχει εφαρμογή σε κάθε λαό. Κατ’ αυτήν την έννοια δεν μπορεί
να τοποθετηθεί στην ίδια γραμμή με τον Μαρξισμό ή τον Καπιταλισμό. Ο
Εθνικισμός δεν αποτελεί μέσο ικανοποίησης των αναζητήσεων μια
υποτιθέμενης ελίτ αλλά μια πρόταση του πολιτεύεσθαι. ...
Κεντρική ιδέα αλλά και πρακτική έγνοια του εθνικισμού είναι η
ιδέα του έθνους. σκοπεύει στη βελτίωση της ζωής, πνευματική και υλική,
του Έθνους. Ο εθνικισμός προτείνει στο λαό ένα τρόπο ζωής ο
οποίος είναι συμβατός όχι με κάποιο αυθαίρετο κοινωνικό και οικονομικό
μοντέλο, αλλά με τη φύση και την ιδιοσυγκρασία του λαού. Επομένως ένας
εθνικισμός ως μια πνευματική άσκηση χωρίς πρακτική εφαρμογή αποτελεί μια
εγωιστική και στείρα διαδικασία που ικανοποιεί τις αναζητήσεις ενός ή
μιας ομάδας ανθρώπων αλλά αφήνει αδιάφορους αυτούς στους οποίους έχει ως
σημείο αναφοράς: το λαό. Επειδή ο εθνικισμός αναφέρεται σε Έθνη, σε
σύνολα δηλαδή συγκεκριμένων ανθρώπων με συγκεκριμένα και μη
μεταβαλλόμενα χαρακτηριστικά, δεν εξαρτά επομένως την ύπαρξή του από
την ύπαρξη ή μη προλετάριων και μεγάλου κεφαλαίου, είναι ο πλησιέστερος
στην πλέον αληθινή κοινωνική βάση, στην πλέον αδιαμφισβήτητη
πραγματικότητα. Εξ ορισμού λοιπόν ο Εθνικισμός είναι η πλέον πραγματική
πρόταση για τη διακυβέρνηση της Ελλάδος. Η ιδεολογική σύλληψη των
εννοιών π.χ. Έλληνας, Πατρίδα, κ.λ.π., η προβολή στο σήμερα προτύπων του
Έθνους, των Αρχαίων ή Νεώτερων χρόνων, ενεργεί ως στοιχείο ενοποιό του
χθες με το σήμερα και το αύριο, ως μίτος της ιστορικής αφήγησης εν τη
γενέσει της, στην οποία εντάσσεται το άτομο στο σήμερα.
Για να αφορά όμως τους ανθρώπους και την καθημερινότητά τους ο
εθνικισμός οφείλει να έχει πρακτική εφαρμογή στη ζωή των ανθρώπων. Ένας
εθνικισμός που εξαντλείται στη λατρεία προτύπων του παρελθόντος είναι
μια φιλάρεσκη άσκηση σκέψης και χρόνου, αλλά δεν αφορά το Έθνος στο
σύνολό του. Ο εθνικισμός για τη Χρυσή Αυγή δεν είναι μια φιλάρεσκη
νοητική άσκηση. Είναι αγώνας για την ανάσταση του Έθνους, ένας
αγώνας που γίνεται εδώ και χρόνια, βήμα – βήμα, στις πλατείες, στα
σχολεία, στους χώρους εργασίας. Η Χρυσή Αυγή αγωνίζεται για την πολιτική εφαρμογή του Εθνικισμού στην πατρίδα μας.
Είναι γι’ αυτό ο Εθνικισμός της Χρυσής Αυγής ο πλέον αυθεντικός, ο
πλέον ζωντανός και ο πλέον χειροπιαστός τρόπος να προσεγγίσει κανείς την
έννοια του Εθνικισμού.
Ο πολιτικός αγώνας της Χρυσής Αυγής δέχεται πυρά ομαδόν από αριστερά
και δεξιά. Δέχεται πολεμική επειδή για πρώτη φορά στην σύγχρονη ελληνική
Ιστορία γίνεται ορατή η δυνατότητα μιας εθνικής διακυβέρνησης της χώρας
και, κυρίως, γιατί για πρώτη φορά ο ελληνικός λαός ακούει τον λόγο των
εθνικιστών και αντιλαμβάνεται τι λέει πραγματικά. Και όχι μόνον αυτό,
αλλά για πρώτη φορά ενστερνίζεται τις ιδέες του λαϊκού εθνικισμού όπως
περιγράφεται με έργα από τη Χρυσή Αυγή, εντός και εκτός Βουλής. Είναι
απαραίτητο να αντιλαμβάνεται ο λαός σε τι τον αφορά ο Εθνικισμός. Κατ’
αυτήν την έννοια η ιδέα του Εθνικισμού όπως εκφράζεται από την
Χρυσή Αυγή γίνεται πραγματικά και αυθεντικά λαϊκή και ο εθνικισμός έχει
βάσιμες ελπίδες να ριζώσει στην καρδιά του λαού μας, να αναπτυχθεί και
να οδηγήσει σε μια εθνική διακυβέρνηση της Πατρίδας μας προς όφελος του
Έθνους και του Λαού.
ΕΙΡΗΝΗ Γ. ΔΗΜΟΠΟΥΛΟΥ
