Παλινωδίες επί παλινωδιών βλέπουμε μετά την εντυπωσιακή είσοδο της Χρυσής Αυγής στο Ελληνικό Κοινοβούλιο. Έχουν αποκαλυφθεί, όπως σε κάθε σχεδόν κοινοβουλευτική περίοδο, κάποια σκάνδαλα, τα οποία ως είθισται πάνε για «κουκούλωμα», αφού το φιλοθεάμον κοινό ικανοποιηθεί από «αίμα», «άρτο» και «θέαμα». Κάτι σαν μια μοντέρνα εκδοχή του Κολοσσαίου ή των άλλων παρομοίων ιδρυμάτων της περιόδου της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Το τι έχει συμβεί αυτούς τους μήνες, το έχετε δει όλοι να συμβαίνει live από τους δέκτες των τηλεοράσεων σας, αλλά μπορεί, πιστεύω, να συνοψιστεί στην εξής και μία μόνο λέξη: Υποκρισία! ...
Στα χρόνια που η Χρυσή Αυγή παίζει ενεργό ρόλο στα πολιτικά πράγματα της Χώρας - εντός και εκτός Βουλής - έχουν υπάρξει πολλές στιγμές που αντικρίζουμε την επιδεικτική υποκρισία του καθεστώτος, ενός καθεστώτος όχι μόνο πολιτικού, αλλά και μιντιακού και καλλιτεχνικού και πανεπιστημιακού. Όλα αυτά, βέβαια, όχι γιατί όλοι αυτοί οι άνθρωποι και οι θεσμοί έχουν κοντή μνήμη και δεν μπορούν να αντιληφθούν την υποκριτική στάση τους, αλλά γιατί είναι δέσμιοι των προσωπικών εθνοκαταστροφικών τους συμφερόντων και των αφεντικών τους.
Τα παραδείγματα πολλά και ποικίλα πραγματικά…
Να ξεκινήσουμε από το δικαίωμα στην άσκηση εξωτερικής πολιτικής και ευθύς αμέσως έρχεται η στιγμή που ο Αρχηγός έχει παρέμβει τηλεφωνικά σε μια εκπομπή προκειμένου να απαντήσει στους δημοσιογράφους για την παρέμβαση της Χρυσής Αυγής στα ελληνοσκοπιανικά σύνορα, προκειμένου να μην περάσουν οι πράκτορες που ήθελαν να κάνουν ένα σκοπιανικό γλέντι εντός των Ελληνικών συνόρων. Σε αυτή την εκπομπή πέραν του ότι η Ελληνική Σημαία, ονομάστηκε «Σβάστικα», και ο Εθνικός Ύμνος έγινε υβριστικό σύνθημα, ακούστηκε από πλευράς δημοσιογράφων και οι φράση: «Ποιοι είστε εσείς και κάνετε εξωτερική πολιτική;». Και χρόνια μετά μπορούμε να αντιστρέψουμε την ερώτηση και να πούμε: «Ποιος είναι ο Χατζηοσμάν και κάνει εξωτερική πολιτική; Ποιος είναι ο Τατσόπουλος και το υποπροϊόν του έγινε αντικείμενο της εξωτερικής πολιτικής της Αλβανίας; Ποια είναι η Ρεπούση και κάνει εξωτερική πολιτική με τα λιβελογραφήματα της;».
Πηγαίνοντας στο θέμα της βίας, εκεί μπορούμε να δούμε ακόμα μεγαλύτερη υποκρισία. «Ναζιστές, φασίστες, τραμπούκοι, δολοφόνοι». Μερικά από τα επίθετα που χρησιμοποιούνται από την δημοσιογραφική και πολιτική κλίκα εναντίον μας. Όμως, πραγματικά, δεν γνωρίζουμε ποιοι είναι οι «νεκροί» που «δολοφονήσαμε». Μόνο και μόνο στους τελευταίους μήνες υπήρξαν πολυάριθμα θύματα της «ρατσιστικής» βίας, τα οποία αποδείχτηκε ότι δολοφονήθηκαν από ομοεθνείς τους, αλλοδαπούς σε κάθε περίπτωση, στα πλαίσια ξεκαθαρίσματος λογαριασμών για ναρκωτικά, πορνεία κλπ. Αντιθέτως οι παρακρατικές ιστοσελίδες βρίθουν από αναλήψεις ευθυνών εκ μέρους αριστερών, αριστερίστικων και ακροαριστερών ομάδων, όμως στα τηλεοπτικά πάνελ και τις πολιτικές συζητήσεις οι μαρξιστές αποτελούν έναν «σεβάσμιο συνομιλητή», έναν «συνοδοιπόρο του κοινοβουλευτισμού».
Τελευταίως είδαμε και την νέα παλινωδία που αφορά τον κώδικα δεοντολογίας της Βουλής, ώστε να μην ακούγονται φράσεις όπως «νενέκος», «προδότης», «πράκτορας» κλπ. Όλα αυτά, βέβαια, αναφερόμενοι ευθέως στην Χρυσή Αυγή. Και εδώ η υποκρισία προσπαθεί να πνίξει το πηγαίο ερώτημα: Κρατικοί λειτουργοί και υπουργοί δεν μπορούν να συνεννοηθούν ούτε καν για το πότε και με ποιο τρόπο παραδόθηκε ή αντιγράφηκε ένα cd. Και δεν μιλάμε για να συνεννοηθούν μεταξύ τους, αλλά με τον ίδιο τους τον εαυτό ώστε να βρουν μια πειστική ιστορία, την οποία δεν θα αλλάζουν αναλόγως με το πάνελ στο οποίο βρίσκονται. Μια ιστορία που δεν θα εξαρτάται από τις καταθέσεις των υπολοίπων μαρτύρων, αλλά θα παραμένει σταθερή σε κάθε περίπτωση. Τελικώς, αλήθεια, ο Διώτης αντέγραψε την Λίστα Λαγκάρντ και πέταξε το πρωτότυπο; Γιατί αυτό το θυμήθηκε μετά τις δηλώσεις ειδικών στον ΒΗΜΑ FM που είπαν ότι από αντίγραφο δεν μπορούν να βγουν συμπεράσματα;
Κατά τα άλλα αυτό για το οποίο έπρεπε η προεδρία του βουλής να παρέμβει είναι ο ενδυματολογικός κώδικας των βουλευτών και η φρασεολογία που χρησιμοποιείται εντός της αιθούσας. Η αποκορύφωση του πολιτικού “savoir vivre”. Στο τέλος θα γίνει και ειδική εξαγγελία γιατί στο εστιατόριο της βουλής δεν δίδεται το κατάλληλο μαχαίρι για το τυρί… Όμως για το πραγματικό θέμα ούτε λόγος.
«Πολιτικό πολιτισμό», θέλουν λοιπόν οι κυβερνώντες μας, ωραίες εκφράσεις και βουλευτές των οποίων η εμφάνιση θα τιμά τους θεσμούς της Δημοκρατίας μας. Ο δε Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προφανώς και βρίσκεται στο απυρόβλητο και δεν επιδέχεται κριτικής, αφού αντιπροσωπεύει το πολίτευμα μας, για το οποίο τόσο αίμα έχει χυθεί…
Εμείς, οι Χρυσαυγίτες, επιλέγουμε να θέλουμε πραγματικό και όχι «πολιτικό» πολιτισμό. Για Εμάς οι λέξεις της Ελληνικής Γλώσσας υπάρχουν για να αποδίδονται κατά πως προστάζει το νόημα και η ετυμολογία τους. Για Εμάς καταστάσεις όπως αυτές που βιώνει εσχάτως η Πατρίδα μας με την «Λίστα Λαγκάρντ», αλλά και τόσα άλλα θέματα φλέγοντα, είναι πολύ σημαντικότερα από τον σεβασμό στον «θεσμό του Κοινοβουλίου». Μας αφορά πολύ περισσότερο ο πόνος των Ελλήνων που δεν μπορούν να έχουν θέρμανση, παρά οι ενδυματολογικές ανησυχίες του Προεδρείου της Βουλής. Μας αφορούν πολύ περισσότερο τα υποσιτισμένα Ελληνόπουλα, που λιποθυμούν στα σχολεία, παρά οι ανησυχίες των «δημοκρατών δημοσιογράφων», που προσβλήθηκαν από την κριτική στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Μας αφορούν πολύ περισσότερο οι επιπτώσεις των σχέσεων μεταξύ βουλευτών του Ελληνικού Κοινοβουλίου και πρακτόρων που αποσκοπούν στην απόσχιση εδάφους της Πατρίδας μας, παρά το ότι «τέτοιοι χαρακτηρισμοί δεν είναι πρέποντες μεταξύ συναδέλφων».
Δεν είμαστε, άλλωστε, ούτε συνάδελφοι, ούτε σύντροφοι, ούτε συναγωνιστές με όλους αυτούς τους κηφήνες της βουλής και τους περίοικους του τουρκικού προξενείου. Και αν καμμία φορά χρησιμοποιούμε τον όρο, χάριν πρωτοκόλλου και μόνο, δεν θα πρέπει να μπερδεύονται όλοι αυτοί. Εμείς συνάδελφοι, συναγωνιστές και σύντροφοι είμαστε μόνο με τους απλούς Έλληνες πολίτες. Με αυτούς συμπορευόμαστε, αυτούς εκπροσωπούμε, για αυτούς αγωνιζόμαστε. Ούτε για την «δικτατορία του προλεταριάτου», ούτε για την «συμφιλίωση των λαών», ούτε για τα “Human Rights”, ούτε για καμμία αφηρημένη και αφαιρετική έννοια. Μόνο για το συμφέρον της Πατρίδας και του Λαού.
Οπότε ας κρατήσουν και ολόκληρο αν θέλουν τον πολιτικό πολιτισμό τους… Εμείς θέλουμε έναν πραγματικό Ελληνικό Πολιτισμό. Έναν Πολιτισμό που η Αλήθεια και η Αρετή θα είναι πολύ σημαντικότερη από την «ευπρέπεια» και την «ευγένεια».
Κώστας Αλεξανδράκης
