Η Χρυσή Αυγή έχει πολλές φορές κάνει λόγο για Αγώνα εναντίον του “κόμματος των πολιτικών κομμάτων”. Με τον τρόπο αυτό ξεκαθαρίζεται η ουσιαστική διαφορά του Λαϊκού Συνδέσμου από τους υπόλοιπους πολιτικούς σχηματισμούς και καθίσταται σαφές πως η πολεμική του δεν εστιάζει σε πρόσωπα ή κόμματα, αλλά στο σημερινό σύστημα που γεννά τη διαφθορά και θρέφει τον πολιτικό...
αμοραλισμό. Εξάλλου, όπως πολλές φορές έχουμε τονίσει, ως Εθνικιστές δεν προσβλέπουμε στην διακυβέρνηση της χώρας με σκοπό την διαχείριση μιας ξένης εξουσίας, αλλά στη θεμελίωση μίας νέας. Στην, επί της ουσίας, οικοδόμηση της λαϊκής κυριαρχίας που θα εκφράζεται από ένα ισχυρό και κοινωνικά δίκαιο Εθνικό Κράτος.
Στον ωραίο αυτό Αγώνα, στο ταξίδι προς την δική μας Ιθάκη-την Ελλάδα των Ονείρων μας-υφιστάμεθα τον διαρκή πόλεμο του εχθρού, δηλαδή όλων όσων αποτελούν αυτό που με μία λέξη αποδίδεται ως “σύστημα εξουσίας”. Στην προσπάθειά τους, λοιπόν, να αποτρέψουν την κυριαρχία του Λαού μέσω του κοινωνικού του Συνδέσμου, της Χρυσής Αυγής, που θα σηματοδοτούσε το οριστικό τέλος της τυρρανικής εξουσίας τους, χρησιμοποιούν διάφορα επιχειρήματα με κυρίαρχο και πλέον προβεβλημένο τον “αντιδημοκρατικό” χαρακτήρα του Κινήματός μας. Όπου “δημοκρατία” νοείται το σύστημα που εξασφαλίζει τα άνομα και αντεθνικά συμφέροντά τους και “αντίθετος” σε αυτήν εκείνος που πολεμά τα συμφέροντα αυτά και τους ίδιους.
Εκτός από την υποτιθέμενη ανελεύθερη-ως “αντιδημοκρατική”-φύση της Ιδεολογίας μας, τονίζουν επίσης και την “αυταρχική” δομή του κομματικού μας μηχανισμού. Κάνουν λόγο για απουσία “δημοκρατικής δομής” και έλλειψη διαλόγου στο εσωτερικό της Χρυσής Αυγής. Και για τους μεν κομμουνιστές, ορθόδοξους του είδους, κάτι τέτοιο δε μας κάνει εντύπωση. Οι υπερασπιστές ενός καθεστώτος στο οποίο εκείνος που σταματούσε πρώτος μετά από 45΄ να χειροκροτά τον “πατερούλη” στα παραληρήματα του, την επομένη απολάμβανε διακοπές στην εξωτική... Σιβηρία, είναι λογικό να κρίνουν εξ ιδίων τα αλλότρια. Για τους δε αστούς, με τους πλείστους εξ αυτών να έχουν θητεύσει στη “μεγάλη των μπολσεβίκων σχολή”, αντιλαμβανόμαστε πως διαθέτουν και τη γνώση και την ηθική του ψεύδους και της υποκρισίας ώστε να μας κατηγορούν για όσα οι ίδιοι εφαρμόζουν με τον πλέον αισχρό τρόπο.
Η αλήθεια είναι όμως πολύ διαφορετική. Στο εθνικό καθεστώς το άτομο απολαμβάνει την πλήρη πολιτική του ελευθερία, στο βαθμό που δεν την ασκεί σε βάρος του κοινού συμφέροντος και με σκοπό την προσωπική του ανάδειξη. Η ύπαρξη ενός ισχυρού Κόμματος, με κάθετη δομή και ιεραρχία, εξασφαλίζει την καλοπροαίρετη ενεργητική ενασχόληση του ατόμου με τις κοινές υποθέσεις, αφαιρώντας τη δυνατότητα καταχρηστικής άσκησης της πολιτικής του ελευθερίας. Για τους Εθνικιστές το άτομο αποτελεί κύτταρο του λαού και οφείλει να δραστηριοποιείται προς όφελός του. Αντίστοιχα το κράτος θα πρέπει να είναι δομημένο με τρόπο που να αποκλείει την παρασιτική λειτουργία ατόμων με ιδιοτελή κίνητρα, ώστε να καθίσταται ικανό να επιτελεί τον σκοπό του, την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή ευημερία.
Στο πλαίσιο αυτό και με δεδομένη την ιδεαλιστική προσέγγιση της Πολιτικής για τον Εθνικιστή-Χρυσαυγίτη, η εσωκομματική διαπάλη δεν έχει θέση στις γραμμές μας. Δεν έχει θέση όχι λόγω “φόβου” προς το κόμμα-τέρας, αλλά λόγω της αναγνώρισης της αξίας των κομματικών θεσμών και των προσώπων που τους εκπροσωπούν. Από τον Αρχηγό μας μέχρι το πιο νέο μέλος του Κόμματος, ο κάθε Χρυσαυγίτης βρίσκεται στη θέση που η αξία και η ιστορική διαδρομή του στο Κίνημα του απένειμαν. Είναι μάλιστα επιφορτισμένος με την υποχρέωση της παρρησίας, ώστε η κάθε χρήσιμη και καλοπροαίρετη φωνή να έχει τη δύναμη που της αναλογεί. Συνοψίζοντας, στο Κίνημα του παρόντος και Κράτος του μέλλοντος το άτομο λαμβάνει αξιοκρατικά τη θέση του, έχει την υποχρέωση της συμμετοχής και την αντίστοιχη δύναμη που του αναλογεί και λειτουργεί με γνώμονα το κοινό συμφέρον και όχι την προσωπική ανάδειξη. Είτε του αρέσει είτε όχι!
Αντίθετα είναι τα πράγματα στο σημερινό κοινοβουλευτικό καθεστώς. Ξεκινώντας από την κορυφή του, το υπάρχον σύστημα αποτελεί τη δικτατορία του-σιωνιστικού-κεφαλαίου περιβεβλημένο τον μανδύα της ελευθερίας. Πρόκειται, όπως έγραψε ο Εθνάρχης Ιωάννης Μεταξάς, για “Tο παιδί του Καπιταλισμού. Είναι το όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί επάνω στη λαϊκή μάζα. Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνει τη θέλησή του ως τη λαϊκή θέληση”. Και για να το επιτύχει αυτό χρειάζεται ένα ισχυρό και πολυπλόκαμο σύστημα εξουσίας. Ένα οιονεί Κόμμα. Το κόμμα των κομμάτων!
Το κόμμα των κομμάτων, λοιπόν. Ένας οργανωμένος μηχανισμός εξουσίας που απλώνει τα δίχτυα του σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικοπολιτικής ζωής της χώρας, την οποία και προσπαθεί να ελέγξει με μεθόδους και σε βαθμό που θα ζήλευαν ακόμη και οι ανώτεροι αξιωματούχοι των μυστικών υπηρεσιών της ανατολικής Γερμανίας. Στελεχωμένο από ανθρώπους με φαινομενικά διαφορετικές ιδέες που εξωραΐζουν με καλλυντικά “πολυφωνίας και πλουραλισμού” το πρόσωπο της “γριάς προαγωγού”, το σύστημα αυτό αυτοπροβάλλεται ως η σωτήριος σανίδα στο πέλαγος της αιώνιας αναζήτησης του ιδανικού τρόπου οργάνωσης της κοινωνίας και της εξασφάλισης της ανθρώπινης “Ελευθερίας”. Οι δήθεν διαφωνίες και διαμάχες στα κεντρικά γραφεία του κόμματος αυτού, δεν είναι παρά οι εσωκομματικές του διαμάχες στην προσπάθεια επικράτησης της κάθε πλευράς του συστήματος με σκοπό την παρουσίασή της στον Εκλεκτό Αφέντη ως του καλύτερου φορέα διαχείρισης της εξουσίας του. Όλοι αυτοί οι άνθρωποι, οι “τόσο διαφορετικοί και συνάμα τόσο ίδιοι”, δεν έχουν ένα κοινό Ιδανικό αλλά μία κοινή βουλιμία που τους καθοδηγεί. Τη βουλιμία της ψευδαίσθησης της ισχύος. Φυσικά, οι φατρίες του κόμματος αυτού, τα λεγόμενα “κόμματα του συνταγματικού τόξου”, δεν θα μπορούσαν να είναι δομημένα με τρόπο διαφορετικό από εκείνον του…”τόξου” τους.
Τα κόμματα του κατεστημένου, από την άκρα δεξιά μέχρι την άκρα αριστερά, διαθέτουν ανθρώπους πλασμένους “κατ΄ εικόνα και καθ΄ ομοίωσιν” του σκοπού που υπηρετούν. Ανθρώπους ψεύτικους, ανθρώπους δειλούς, ανθρώπους που “μαχαιρώνουν πισώπλατα” στο βωμό του προσωπικού οφέλους τους υποτιθέμενους πολιτικούς τους συντρόφους. Ανθρώπους που, όταν δεν ικανοποιούνται από το “μοίρασμα της πίτας”, επικαλούνται “ιδεολογικές και πολιτικές διαφορές” και αποχωρούν από το κόμμα τους ιδρύοντας νέο πολιτικό φορέα. Με σκοπό να αποκτήσουν ορισμένη πολιτική ισχύ μέσω της παραπλάνησης των “πάντοτε ευκολόπιστων και πάντοτε προδομένων” ψηφοφόρων, την οποία να χρησιμοποιήσουν είτε για την είσοδο σε κάποιο διαχειριστικό (κατ΄ άλλους κυβερνητικό) σχήμα είτε ως μοχλό πίεσης για τον επαναπατρισμό στο “μεγάλο μαντρί” με ευνοϊκότερους όρους. Ανθρώπους που θα μπορούσαν να αποδοθούν οπτικά με τη μορφή του γαμψομύτη καμπούρη που μετρά “κουκιά” χαμογελώντας χαιρέκακα στον πάγκο του πλέον αχρείου πολιτικαντισμού..
Αλλά όπως ο βουλιμικός οδηγείται στο θάνατο από το πάθος του αυτό, έτσι και στην περίπτωση του “κόμματος των κομμάτων” η ίδια του η φύση και η έλλειψη ενός ισχυρού, ακατάλυτου δεσμού μεταξύ των συνδαιτυμόνων του, το οδηγούν νομοτελειακά στη διάλυση. Διότι το μοναδικό κοινό σημείο όλων όσων το απαρτίζουν είναι η ακόρεστη δίψα για “δόξα” και χρήμα. Σημείο που ποτέ δεν αποτελεί παράγοντα ομοψυχίας, αλλά πάντοτε αιτία διχόνοιας. Με δεκάδες εθνικές προδοσίες, με την κοινωνική εξαθλίωση να διευρύνεται μέρα με τη μέρα, με την έλλειψη ιδανικών να κυριαρχεί και τον Λαό αφυπνισμένο και σύσσωμο απέναντί του, το κόμμα των κομμάτων πνέει τα λοίσθια.
Η μεγάλη στιγμή της τελικής μάχης πλησιάζει. Από τη μία το κόμμα των κομμάτων, με τα σάπια, διεφθαρμένα, ψεύτικα πρόσωπά του και τα αριστερά και δεξιά προσωπεία του. Γερασμένο, σάπιο, ετοιμοθάνατο. Από την άλλη το Κόμμα του Έθνους. Με Άνδρα Αρχηγό, με πιστούς μαχητές και τον Λαό στο πλευρό του. Κάποιοι “κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου” πως το κόμμα των κομμάτων κινδυνεύει. Ένας ολόκληρος Λαός καλείται να διαλέξει. Θα του δώσει το φιλί της ζωής ή τη χαριστική βολή;
Ηλίας Σταύρου
