Η περίπτωση του Γιάννη Μπουτάρη είναι χαρακτηριστική του ότι πράγματι στην δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και από το πουθενά της ανυπαρξίας κάποιος μπορεί να βρεθεί ψηλά. Ένας πρώην αλκοολικός, λοιπόν, ο Μπουτάρης κατόρθωσε -γιατί όντως περί κατορθώματος ...
πρόκειται- να γίνει δήμαρχος στην Θεσσαλονίκη και να εξευτελίσει κάθε έννοια σοβαρότητας. Εάν, βεβαίως, η φαιδρότητα του εν λόγω προσώπου περιοριζόταν μόνο στην ασυναρτησία των λεγομένων του (με αποτέλεσμα κάποιοι να θεωρούν ότι δεν έχει ξεπεράσει ακόμη την στενή του σχέση με το κρασί), τα οποία υπό άλλες συνθήκες θα προκαλούσαν απλώς τον γέλωτα ή τον οίκτο, δεν θα έτρεχε τίποτα.
Ο θεσμικός του, όμως, ρόλος δεν συνάδει με την χιουμοριστική πλευρά των γεγονότων καθότι οι προκλητικές δηλώσεις και ενέργειες του, κατά καιρούς, υπέρ του Κεμάλ, υπέρ των ομοφυλόφιλων και κατά της διατήρησης της εθνικής μνήμης προκαλούν πλέον την αγανάκτηση και οργή κάθε εθνικά σκεπτόμενου Έλληνα. Εννοείται, βεβαίως, ότι συχνά-πυκνά η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ, ως η συνεπέστερη έκφραση του Γνησίου Ελληνικού Λόγου, βρίσκεται στο στόχαστρο του μπάρμπα-Γιάννη. Η πιο πρόσφατη δήλωσή του σχετικά με Εμάς αναφέρει ότι «Η Χρυσή Αυγή δεν είναι αστεία Ιστορία. Είναι ένα πολύ κακό σπυρί. Αν δεν αντισταθούμε όμως, οι Ναζί θα βρουν τρόπο να διεισδύσουν στα σχολεία. Τα παιδιά πρέπει να αντιληφθούν τι είναι βία».
Πράγματι, η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ δεν έχει οποιαδήποτε σχέση με ο,τιδήποτε αστείο. Αστείος, πόσο μάλλον γελοίος, είναι κάποιος που αρέσκεται να το παίζει «τζόβενος» στα βαθειά του γεράματα, με βλέμμα, το οποίο παραπέμπει σε ροφό… Αντί, λοιπόν, να ασχολείται με την ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ο πιο αποτυχημένος δήμαρχος όλων των εποχών στην Θεσσαλονίκη, μπορεί να προσφέρει μια υπηρεσία στα μικρά παιδιά: Να ντυθεί κλόουν και να τα διασκεδάσει. Αναμφισβήτητα, γι’ αυτό δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι θα τα καταφέρει πολύ καλύτερα (και λιγότερο επικίνδυνα για την πόλη) απ’ ό,τι ως δήμαρχος.
ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΣΤΟΡΑΣ
