Άμεση διαγραφή του επαχθούς ελληνικού χρέους από τον επίσημο τομέα
Δυστυχώς άλλη μια ευκαιρία χάθηκε σε αυτό το Eurogroup για να πιέσει και να απαιτήσει η Συγκυβέρνηση την διαγραφή του επαχθούς χρέους της Ελλάδος που τελεί υπό την κατοχή του επίσημου τομέα (ξεκινώντας πάντα από το κομμάτι που κρίνεται ως εξόφθαλμα και κατά γενική παραδοχή επαχθές)....
Όταν αναφερόμαστε στον επίσημο τομέα, εννοούμε το χρέος το οποίο ανήκει στο χαρτοφυλάκιο της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κατά κύριο λόγο, και των άλλων περιφερειακών Κεντρικών Τραπεζών κατά δεύτερο. Όσο αυτό δεν γίνεται, η κατάσταση απλά θα φυτοζωεί σε βάρος του Ελληνικού Λαού ο οποίος βιώνει μία πρωτόγνωρη κατάσταση εντεινόμενης ανεργίας, ύφεσης, φτωχοποίησης και εξαθλίωσης. Μόνο ένα ριζικό κούρεμα θα έλυνε το πρόβλημα φέρνοντας το χρέος μας σε επίπεδα σαφώς κάτω του 90% (επίπεδο όριο για την μακροπρόθεσμη βιωσιμότητά του) το οποίο παράλληλα θα επέτρεπε την ουσιαστική ανάκαμψης της οικονομίας. Σημειωτέον ότι η φετινή χρονιά θα κλείσει στο 180%. Αντί αυτού, τα μέτρα που προκρίθηκαν - όπως και αναλύθηκαν σε χθεσινή ανάρτηση - είναι ένα προς ένα μέτρα που ευνοούν την ΕΚΤ, κάτω από την ομπρέλα της οποίας έχει πλέον συγκεντρωθεί η πλειονότητα του χρέους μας ως διμερές δανειακό χρέος κατά βάση και πάντος εκτός των αγορών διαπραγμάτευσης.
Μάλιστα, μετά την επικείμενη επαναγορά η οποία δεν κάνει τίποτα άλλο παρά να χρεώνει τον προϋπολογισμό του κράτους σήμερα με νέα δανειακά κεφάλαια τα οποία θα έπρεπε να κατευθύνονται αποκλειστικά και μόνο για αναπτυξιακούς σκοπούς, το ομολογιακό χρέος στα χέρια των ιδιωτών θα μειωθεί περαιτέρω, ενώ αντίστροφα το Ελληνικό χρέος στην κατοχή της ΕΚΤ και των μηχανισμών της θα αυξηθεί σε επίπεδα πέριξ ή και άνω του 90% του συνόλου. Να σημειωθεί δε, ότι ακόμα και στην περίπτωση εξαιρετικής επιτυχίας του προγράμματος επαναγοράς – πράγμα το οποίο φαντάζει ανέφικτο, το όποιο όφελος για την χώρα είναι καθαρά και μόνο σε επίπεδο λογιστικής εγγραφής. Το παιχνίδι λοιπόν, περνάει πλήρως στα χέρια που διοικούν και κατευθύνουν αυτούς τους Ευρωπαϊκούς Μηχανισμούς, ενώ τελούμε οριστικά πλέον εκτός των αγορών (πέρα από κάποια βραχυπρόθεσμη ανακύκλωση έντοκων εκδόσεων).
Τα υπόλοιπα μέτρα που αποφασίστηκαν στο Eurogroup, όπως η μείωση επιτοκίων, η περίοδος χάριτος και η επιμήκυνση, επιτείνουν χρονικά το μαρτύριο στο οποίο έχει περιέλθει η χώρα και οι πολίτες της, καίτοι περαιτέρω. Επιβάλουν σφόδρα υφεσιακούς στόχους πρωτογενών πλεονασμάτων προς εξυπηρέτηση αποκλειστικά των δανειστών, ενώ ακόμα και υπό ιδανικές συνθήκες προβλέπουν ο λόγος χρέους προς ΑΕΠ το 2020 να κυμανθεί στο 124% και το 2022 στο 120%. Μετά από μια δεκαετία και πλέον συνεχούς αιμορραγίας δηλαδή, θα ήμαστε και πάλι στην καλύτερη των περιπτώσεων σε σαφώς μη βιώσιμα επίπεδα χρέους. Η Ελλάς οφείλει να απαιτήσει από την ΕΚΤ, στον έλεγχο της οποίας περνάει πλέον το σύνολο σχεδόν του Ελληνικού χρέους, να προβεί άμεσα σε βιώσιμο και ουσιαστικό κούρεμα του επίσημου τομέα, ως μοναδική λύση όχι μόνο για την τεχνηέντως υπερχρεωμένη Ελλάδα αλλά και για την επιβίωση της ίδιας της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Κάθε άλλο μέτρο ή πρόταση φερόμενη ως λύση, εντείνει την υφεσιακή περιδίνηση της Ελλάδος και την εγκλωβίζει βαθύτερα στην παγίδα χρέους στην οποία έχει περιέλθει.
Οικονομικός Παρατηρητής
