Του Κώστα Τάλλιου
Μετά
την πτώση του κομμουνιστικού καθεστώτος στην Αλβανία και στο πλαίσιο
της διαδικασίας εναρμόνισης με τις διεθνείς προδιαγραφές, η χώρα
προχώρησε στην υπογραφή και επικύρωση των σημαντικότερων συμβατικών
διεθνών κειμένων που αφορούν την προστασία των δικαιωμάτων του ανθρώπου.
Μεταξύ άλλων υπέγραψε και επικύρωσε τη Διεθνή Σύμβαση για τα Ατομικά
και Πολιτικά Δικαιώματα, το Διεθνές Σύμφωνο για τα Οικονομικά, Κοινωνικά
και Πολιτιστικά Δικαιώματα, την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων του
Ανθρώπου, αναγνωρίζοντας ταυτόχρονα το δικαίωμα της ατομικής προσφυγής
στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο του Στρασβούργου, και τη Σύμβαση-πλαίσιο για
τις Εθνικές Μειονότητες....
Εύκολα
γίνεται αντιληπτό ότι οι συγκεκριμένες διεθνείς συνθήκες έπρεπε να
αποτελούν τα σημαντικότερα όπλα στη φαρέτρα των διεκδικήσεων από πλευράς
των εκπροσώπων του Βορειοηπειρωτικού Ελληνισμού. Κυρίως οι δύο
τελευταίες συμβάσεις, που αφορούν τις εθνικές μειονότητες και την
αναγνώριση της δυνατότητας ατομικής προσφυγής, έπρεπε να αποτελούν την
πυξίδα των ζητημάτων που θέτουν οι Βορειοηπειρώτες προς ικανοποίηση από
την αλβανική πλευρά, καθώς με τις δύο αυτές συμβάσεις προσδιορίζεται
σαφώς το όλο νομικό καθεστώς της Ελληνικής Μειονότητας. Οι δε αποφάσεις
του Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων θεωρούνται δεσμευτικές για κάθε
συμβαλλόμενο κράτος. Μάλιστα τη δεσμευτικότητά τους αποδέχεται πλήρως
και η Ευρωπαϊκή Ενωση, σε σημείο που να τίθενται εμπόδια σε όποιο κράτος
δεν εφαρμόζει τις αποφάσεις του Δικαστηρίου.
Από
το 1996 που η Αλβανία έχει υπογράψει την Ευρωπαϊκή Σύμβαση Δικαιωμάτων
του Ανθρώπου, καμία υπόθεση κατά της Αλβανίας δεν έχει εκδικαστεί στο
Δικαστήριο του Στρασβούργου. Αυτό, δύο πράγματα μπορεί να σημαίνει: Είτε
η Αλβανία είναι ο παράδεισος των ατομικών δικαιωμάτων και δεν τα
παραβιάζει ποτέ, είτε οι πολιτικοί ταγοί της μειονότητας, από άγνοια ή
από αδιαφορία, δεν εργάζονται για την προστασία των δικαιωμάτων των
Ελλήνων της Αλβανίας. Και λέμε ότι ευθύνονται οι πολιτικοί εκπρόσωποι
της Μειονότητας διότι, αν και υπάρχει σαφώς και ατομική ευθύνη του
καθενός, δεν θα ήταν ευφυές να περιμένουμε από τον κάθε Βορειοηπειρώτη
να έχει γνώσεις Διεθνούς και Ευρωπαϊκού Δικαίου.
Οι
εκπρόσωποι της Ελληνικής Μειονότητας -η Ομόνοια εν προκειμένω- έπρεπε
να είχαν προχωρήσει εδώ και καιρό στη σύνταξη ενός κειμένου όπου θα
περιέχονται όλες οι υποχρεώσεις που η Αλβανία έχει αναλάβει, και όλα τα
ζητήματα που η μειονότητα όφειλε να θέσει στα διεθνή fora. Συγχρόνως
έπρεπε να είχε καταρτίσει μία ομάδα από Βορειοηπειρώτες και Ελλαδίτες
νομικούς, διεθνολόγους και ειδικούς στο δίκαιο ανθρωπίνων δικαιωμάτων, η
οποία θα χρηματοδοτείτο από την ίδια και το ελληνικό υπουργείο
Εξωτερικών, και θα αναλάμβανε να εκπροσωπεί τους Βορειοηπειρώτες ενώπιον
του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου και ενώπιον κάθε άλλου διεθνούς οργανισμού,
όπου κρίνεται απαραίτητο. Με αυτό τον τρόπο θα διεθνοποιούσαμε τα
προβλήματά μας και θα φέρναμε την Αλβανία προ των ευθυνών της,
αντιμετωπίζοντας δυσανάλογο κόστος σε περίπτωση μη συμμόρφωσής της.
Τόσα
χρόνια, έπρεπε να έχουμε κατανοήσει ότι το Βορειοηπειρωτικό δεν είναι
θέμα πρώτης προτεραιότητας για το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών. Ο,τι
κάνουμε πρέπει να το κάνουμε μόνοι μας! Το Διεθνές Δίκαιο και το
ευρωπαϊκό κεκτημένο μάς προσφέρουν όλα εκείνα τα εργαλεία που
χρειαζόμαστε για να διασφαλίσουμε τα δικαιώματά μας. Αυτά που μας
λείπουν είναι το όραμα και ο φορέας που θα αναλάβει να το
πραγματοποιήσει.
Είναι
αδιανόητο, για κάθε άνθρωπο που διαθέτει στοιχειώδη λογική, η Αλβανία
να συνεχίζει την απαράδεκτη και ρατσιστική πρακτική της αναγνώρισης δύο
μόνο μειονοτικών ζωνών, στο Αργυρόκαστρο και τους Αγίους Σαράντα. Έτσι,
παραβιάζεται το αναγνωρισμένο και από την ίδια ατομικό δικαίωμα του
αυτοπροσδιορισμού. Πόσες προσφυγές, όμως, έχουν γίνει, για παράδειγμα,
από τους Χιμαριώτες για αυτό το θέμα; Καμία απολύτως είναι η απάντηση.
Αντί, δηλαδή, να έχουμε μαζικές προσφυγές στο Δικαστήριο Ανθρωπίνων
Δικαιωμάτων (ουσιαστικά να ασκήσουμε το δικαίωμά μας και τίποτα
παραπάνω), καθόμαστε και τρωγόμαστε μεταξύ μας για τα μικρά και
επουσιώδη.
Δυστυχώς,
με την ολιγωρία που δείχνουμε, δεν είναι καθόλου παράξενο που ο Τόπος
μας ερημώνει, δεν είναι παράξενο που τα σχολεία μας κλείνουν, ούτε είναι
παράξενο που οι αλβανικές αρχές με τη συνδρομή του παρακράτους κλέβουν
τη γη μας. Τα μέσα για να ασκήσουμε πολιτική υπάρχουν και είναι
υπεραρκετά. Η διάθεση να τα χρησιμοποιήσουμε και η δυνατότητα
συνεννόησης μάς λείπουν.
Δυστυχώς!
aftonomi.gr
