Μια εξαιρετικής σημασίας είδηση έγινε γνωστή, σχετικά με την απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης να συνεισφέρει 772 εκατ. ευρώ στην οργάνωση «Διάσκεψη εβραϊκών διεκδικήσεων» (Jewish Claims Conference) για τα έτη 2014-2017. Η απόφαση ανακοινώθηκε από το υπουργείο Οικονομικών της Γερμανίας, ύστερα από διαπραγματεύσεις μεταξύ της...
κυβέρνησης και του εβραϊκού οργανισμού. Η εβραϊκή οργάνωση επισήμανε πως το παραπάνω ποσό προορίζεται για την κάλυψη βασικών αναγκών των θυμάτων της ναζιστικής βαρβαρότητας.
Διαπραγματευτής για λογαριασμό της οργάνωσης είναι ο πρώην πρεσβευτής των Ηνωμένων Πολιτειών στην Ευρωπαϊκή Ένωση, Στούαρτ Άιζενστατ (το γεγονός ότι ο πρώην αμερικανός διπλωμάτης είναι ο επίσημος διαπραγματευτής της JCC, είναι φυσικά σύμπτωση…). Ο ίδιος δήλωσε για την απόφαση πως «Η συνεχιζόμενη δέσμευση της Γερμανίας να εκπληρώσει την ιστορική της υποχρέωση έναντι των θυμάτων των Ναζιστών... εγγυάται ότι οι επιζώντες του Ολοκαυτώματος, που πλέον διάγουν τα τελευταία έτη του βίου τους, μπορούν να είναι βέβαιοι ότι θα τους βοηθήσουμε να ζήσουν με αξιοπρέπεια». Υποδεχόμενος με ενθουσιασμό την απόφαση, ο Στούαρτ Άιζενστατ, τόνισε οτι «αυτό είναι ακόμη πιο εντυπωσιακό με δεδομένο ότι σημειώνεται σε μια εποχή δημοσιονομικής λιτότητας στη Γερμανία»!
Η JCC προσφέρει βοήθεια σε 56.000 επιζήσαντες του Ολοκαυτώματος. Πέραν των 772 εκατ. ευρώ για την τριετία 2014-17, η κατά τ’ άλλα φειδωλή γερμανική κυβέρνηση αποφάσισε επίσης να παρέχει εφ’ όρου ζωής, μηνιαία σύνταξη 300 ευρώ, σε όλα τα θύματα του Ολοκαυτώματος. Δικαιούχοι είναι όλα τα πρόσωπα εβραϊκής καταγωγής, τα οποία παρέμειναν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης για διάστημα τουλάχιστον τριών μηνών. Αν μη τι άλλο, πρόκειται για μια αμφιλεγόμενη και ρατσιστική απόφαση: δικαιούχοι αποζημίωσης είναι μόνον οι εβραϊκής καταγωγής έγκλειστοι στα εν λόγω στρατόπεδα, ενώ είναι γνωστό, πως σ’ αυτά βρέθηκαν άνθρωποι διάφορων εθνικοτήτων, οι οποίοι και δε θα αποζημιωθούν από τη γερμανική κυβέρνηση. Επιπρόσθετα, η ανωτέρω απόφαση, συνιστά μια πρόκληση του μεγίστου βαθμού απέναντι στην Ελλάδα και τους Έλληνες, οι οποίοι επίσης διεκδικούν τις αποζημιώσεις της κατοχικής περιόδου. Σ’ αυτή την περίπτωση βέβαια, ο Γερμανός υπουργός των Οικονομικών Σόιμπλε, απέρριψε ασυζητητί τα ελληνικά αιτήματα, τονίζοντας με έμφαση πως δεν τίθεται ζήτημα γερμανικών αποζημιώσεων στην Ελλάδα.
Τα ερωτήματα λοιπόν τα οποία αβίαστα εγείρονται είναι τα εξής: Η ελληνική κυβέρνηση δε διαθέτει το απαιτούμενο σθένος και την πολιτική βούληση να προβάλλει και να θέσει τις ελληνικές διεκδικήσεις επί των Γερμανών ή η ελληνική κυβέρνηση δε διαθέτει την διαπραγματευτική ισχύ του εβραϊκού οργανισμού; Ή μήπως πρόκειται για ένα συνδυασμό αυτών των δύο; Εν πάσει περιπτώσει η απόφαση της γερμανικής κυβέρνησης είναι τουλάχιστον ύποπτη. Και είναι ύποπτη διότι διακρίνει τους ανθρώπους οι οποίοι υπέστησαν τα δεινά του πολέμου σε δύο κατηγορίες: στους εβραίους και στους μη εβραίους. Τι είδους ρατσισμός είναι αυτός; Πού είναι οι διεθνείς οργανισμοί να μιλήσουν για τη γερμανική πολιτική των διακρίσεων; Η λαλίστατη Ευρωπαϊκή Ένωση; Οι σιωνιστικές οργανώσεις των ΗΠΑ; Τα κόμματα του κατ’ όνομα μόνο «συνταγματικού» τόξου της χώρας μας, τα οποία κόπτονται τόσο για να αρθούν οι διακρίσεις περί χρώματος, καταγωγής και εθνικότητας; Η υποκρισία περισσεύει μεταξύ των σφοδρών πολέμιων της Χρυσής Αυγής…
