Υπάρχουν ορισμένα στερεότυπα που οι δήθεν «προοδευτικοί» τά
τηρούν με θρησκευτική ευλάβεια. Κάτι ξεπερασμένα στερεότυπα που η
αριστερή νομεκλατούρα η οποία καταδυναστεύει την πνευματική ζωή της
πατρίδας μας έχει κατορθώσει σχεδόν να τα επιβάλλει. Τα στερεότυπα αυτά
που τα πατρονάρουν οι επαγγελματίες αρχιερείς του ...
συστήματος, έχουν
δημιουργήσει μία κίβδηλη εικόνα της πραγματικότητας.
Χρόνια τώρα κατηγορούν τους Εθνικιστές ότι απαξιώνουν τον πολιτισμό,
ότι δεν έχουν πολιτιστικές ευαισθησίες, με άλλα λόγια ότι δεν είναι οι
ίδιοι καλλιεργημένοι πνευματικά. Αυτή είναι μια άποψη που ως καραμέλα
πιπιλάνε με ακόρεστο πάθος κάποιοι εθισμένοι στις επιδοτήσεις
«διανοούμενοι». Αυτό το στερεότυπο προσπαθούν να το επιβάλουν οι
συμπλεγματικές μετριότητες που ελέγχουν τα κατευθυνόμενα ΜΜΕ, αυτά τα
αχόρταγα κρατικοδίαιτα αρπακτικά που λυμαίνονται την πατρίδα μας.
Αλλά η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική, διότι οι εθνικιστές έχουν ως
σημαία τους, τους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, τα γραπτά των Βυζαντινών
λογίων, των πρωτοπόρων της εθνεγερσίας του 21 και βαθειά στην ψυχή τους
τα ποιήματα του Κάλβου, του Σολωμού, του Παλαμά, του Σικελιανού, του
Καβάφη, του Καρυωτάκη. Πιστεύουν δε στην δύναμη του πνευματικού ανθρώπου
δηλαδή ότι : «όταν μια χώρα έχει ένα μεγάλο συγγραφέα, είναι σαν να έχει μια δεύτερη κυβέρνηση…» όπως έλεγε ένας ήρωας του Σολτζενίσκι στο αριστούργημα του Μία μέρα του Ιβάν Ντενίσσοβιτς.
Άλλο ένα στερεότυπο που σ’ αφήνει πραγματικά άφωνο είναι ότι η αριστερά
είναι η έκφραση της προόδου και της διανόησης. Μία άποψη παρωχημένη που
αληθινά ξεχειλίζει από κρετινισμό. Με μουχλιασμένες ιδέες μέσα στα
μπαγκάζια της, η αριστερά πραγματικά είναι ότι το πιο αναχρονιστικό
υπάρχει στον τόπο μας. Σήμερα δε μετά την πτώση του κομμουνισμού, τα
ορφανά του Στάλιν, του Τσαουσέσκου, του Εμβέρ Χόντζα, αυτοί οι θιασώτες
των πογκρόμ και των γκούλαγκ, έχουν μία απίστευτη «τρικυμία εν κρανίω».
Είναι καιρός πλέον να τελειώνουμε με τέτοιες γελοίες απόψεις
περί μιας δήθεν προοδευτικής αριστεράς, διότι ο ξύλινος λόγος της μόνον
κακό έχει κάνει στην πατρίδα μας. Είναι ένα αγκάθι στην ψυχή της.
Μα η Ελλάς θα ζήσει, διότι η Ελληνική ψυχή δεν υποτάσσεται κι’ όπως λέει ο Τίμος Μωραιτίνης σε ένα ποίημα του για την ΕΛΛΑΔΑ:
«κι’ αν σου πλέξαν αγκάθια, δε λυγάς, δε χλωμιάζεις
γιατί πάντα, Σύ, δάφνες απ’ τ αγκάθια σου βγάζεις.»
Ένα άλλο στερεότυπο είναι αυτό που έχει να κάνει με την αδυναμία του
συστήματος να αντέχει τον πλουραλισμό. Κάθε αντίθετη άποψη βαφτίζεται
από τους επαγγελματίες τροφίμους της εξουσίας ως ρατσιστική. Οι
νεκροθάφτες κάθε διαφορετικής γνώμης στιγματίζουν οποιανδήποτε αγνή και
πατριωτική φωνή ως ρατσιστική συμπεριφορά. Χωρίς επιχειρήματα αλλά με
όπλο την λάσπη και την συκοφαντία προσπαθούν απεγνωσμένα να σπιλώσουν το
κίνημα μας.
Η Χρυσή Αυγή είναι κατά των διακρίσεων. Δεν ανέχεται οι πολίτες της πατρίδας
μας να διαχωρίζονται σε προνομιούχους και σε άλλους που λιμοκτονούν.
Δεν πιστεύει στην κυριαρχία μιας ανώτερης τάξης εξουσιαστών τα γνωστά
τζάκια που κυβερνούν ελέω αδιαφανών διαδικασιών. Δεν ασπάζεται την
σημερινή υπάρχουσα ταξική διάκριση μεταξύ των τοκογλύφων και των
νεόπτωχων, η οποία είναι απόρροια του διεφθαρμένου κλεπτοκρατικού
συστήματος εξουσίας.
Άλλο ένα στερεότυπο είναι ότι όποιος αγαπά την πατρίδα του, πρέπει να
στιγματίζεται ως χουντικός και φασίστας και αντιδημοκράτης. Αλλά ποιοι
είναι αυτοί που έχουν τέτοιες άρρωστες απόψεις; Μήπως τα ανδρείκελα των
καναλαρχών, των μεγαλοεργολάβων και των τοκογλύφων που έχουν πατρίδα
τους το χρήμα; Όλοι αυτοί που θεωρούν τους εαυτούς τους «πολίτες του
κόσμου»;
Πάντως ένα είναι σίγουρο, ότι όλοι αυτοί όχι μόνον δεν νιώθουν
υπερήφανοι που είναι Έλληνες αλλά έχουν και ενοχές, διότι δεν έχουν
κλείσει ποτέ βαθειά μέσ’ στην ψυχή τους την Ελλάδα για να αισθανθούν
κάθε είδους μεγαλείο όπως λέει ο ποιητής.
Είναι τέτοια η προπαγάνδα και η πλύση εγκεφάλου που γίνεται, που ένα
μεγάλο τμήμα των συμπολιτών μας δολίως έχει παρασυρθεί από τους
εκφραστές των ξένων κέντρων εξουσίας. Η Χρυσή Αυγή, όμως, θα αγωνιστεί
με όλες τις δυνάμεις της για να απενοχοποιήσει την πατριωτική έκφραση,
ούτως ώστε ο Έλληνας Πατριώτης να νιώθει υπερήφανος και όχι υπόλογος
στον κάθε ανυπόληπτο δήθεν «προοδευτικό».
ΠΟΤΑΓΟΣ
