«Μια εικόνα, χίλιες λέξεις», λέει μια παλιά κινέζικη παροιμία και κατά καιρούς υπάρχουν συγκεκριμένα παραδείγματα, τα οποία αναδεικνύουν του λόγου το αληθές. Η πρόσφατη «οικογενειακή» φωτογραφία στο Βερολίνο, όπου οι Ευρωπαίοι ηγέτες συνωστίζονται και η Άνγκελα Μέρκελ γυρίζει ξαφνικά, ψάχνει με τα μάτια τον Αντώνη Σαμαρά και του γνέφει για να έρθει από ...
πίσω της μπορεί, υπό την κατάλληλη αποκρυπτογράφηση να δικαιώσει την κινέζικη παροιμία.
Σύμφωνα με φιλοκυβερνητική ιστοσελίδα «Ο Έλληνας Πρωθυπουργός δείχνει καθαρά να τα χάνει από το απρόσμενο νεύμα. Κάνει μια αμήχανη κίνηση σαν να διερωτάται ‘‘εγώ;’’ Αφού δεν το περιμένει. Χαμογελώντας λίγο αμήχανα, ο Αντώνης Σαμαράς, κατεβαίνει τα σκαλιά και στέκεται ακριβώς πίσω από την Άνγκελα Μέρκελ για να βρεθεί στο κάδρο με την καγκελάριο για τον φωτογράφο. Το νεύμα της Άνγκελα είναι… ιστορικό». Μόνο αβανταδόρικο δεν μπορεί να χαρακτηριστεί το παραπάνω απόσπασμα για τον Σαμαρά και ας προέρχεται από φιλοκυβερνητική πηγή. Ας ξεκινήσουμε από το τέλος.
Για εμάς (και όχι μόνο) το νεύμα της Μέρκελ μας παραπέμπει χρονικά πίσω στο 1988, στο άλλο… ιστορικό νεύμα. Εκείνο του Ανδρέα Παπανδρέου προς την Μιμή Λιάνη στις σκάλες του αεροπλάνου, το οποίο τον είχε μεταφέρει στην Αθήνα από το νοσοκομείο του Χέρφιλντ όπου νοσηλευόταν. Ο συνειρμός, επομένως, και η επακόλουθη ταύτιση του Αντωνάκη με την Μιμή, μάλλον δεν είναι καθόλου κολακευτικός για τον πρωθυπουργό της Χώρας. Όσο βαρύ, επίσης, κι αν ακουστεί το όλο σκηνικό παραπέμπει στο νεύμα που κάνει το αφεντικό προς τον υπηρέτη του και αυτός σπεύδει να κινηθεί προς το μέρος του.
Παραπέμπει, ακόμη, στην ασφάλεια που νιώθει η Γερμανίδα καγκελάριος όταν έχει από πίσω της, άγρυπνο φρουρό και συνοδό, τον Έλληνα πρωθυπουργό. Πού θα βρει πιο υπάκουο υποτακτικό, ο οποίος θα κάθεται σούζα σαν εκπαιδευμένος σκύλος, μην έχοντας την παραμικρή άρνηση στις πιο παράλογες απαιτήσεις και εντολές της; «Μια εικόνα, χίλιες λέξεις», λοιπόν, και σ’ αυτή την περίπτωση. Και η εικόνα η οποία μας δημιουργείται από την όλη παρουσία του Έλληνα πρωθυπουργού είναι θλιβερή, μέσα στα ελάχιστα δευτερόλεπτα που διαρκεί. Δείχνει έναν πρόθυμο υπηρέτη της Μέρκελ, του μνημονίου, του ΔΝΤ, έναν άνθρωπο που λειτουργεί ως εντολοδόχος ξένων κέντρων και σπεύδει να ικανοποιήσει ακόμη και τα φωτογραφικά βίτσια των αφεντικών του.
