Ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΣΥΡΙΖΑ Δημήτρης Παπαδημούλης σε συνέντευξή του στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία» αναφέρεται, μεταξύ άλλων, και στο πως αντιλαμβάνεται την έννοια του «νέου πατριωτισμού».
Να τι λέει ο Παπαδημούλης:
«Να αγαπάς και να υπερασπίζεσαι την πατρίδα σου, στην πράξη και όχι στα λόγια, χωρίς να μισείς την πατρίδα των «άλλων». Ο πατριωτισμός είναι μια πολύτιμη για τη δημοκρατία πολιτική αρετή, μια δύναμη που μπορεί να κινητοποιεί τους πολίτες να υπηρετούν τη χώρα τους και την κοινή τους ελευθερία και δημοκρατία. Ο πατριωτισμός του αντιφασιστικού αγώνα, για παράδειγμα, έδωσε ηθικό και πολιτικό περιεχόμενο στην πιο αδιάλλακτη και ηρωική αντίσταση στον επιτιθέμενο εισβολέα και στον κατακτητή. Ο πατριωτισμός του αντιφασισμού εμπνεόταν από την ιδέα ότι πατρίδα σημαίνει κοινή ελευθερία ενός λαού, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος, ανάμεσα σε άλλους ελεύθερους λαούς. Ανάμεσα σε αυτήν την ιδέα της πατρίδας και στον εθνικισμό, ο οποίος αναγορεύει σε πρωταρχική αξία όχι την ελευθερία αλλά την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια και υπεροχή ενός λαού και στην επικράτηση του δικού μας έθνους σε αναμέτρηση με άλλα έθνη, υπάρχει μια ηθική και πολιτική άβυσσος. Αυτή η σύγχρονη πατριωτική αντίληψη, σε καιρούς όπου η Ελλάδα έχει μετατραπεί σε «αποικία χρέους», έχει ιδιαίτερη σημασία.»
Πολύ γενικά και αόριστα μας τα λέει ο Παπαδημούλης. Είναι φανερό, όμως, ότι ο «νέος πατριωτισμός» του ΣΥΡΙΖΑ έχει τόση σχέση με τον Πατριωτισμό όση ο Φάντης με το ρετσινόλαδο. Προσέξτε την ερμηνεία που δίνει ο τύπος αυτός στην έννοια της Πατρίδας: «Πατρίδα σημαίνει κοινή ελευθερία ενός λαού, ο οποίος θέλει να ζει ελεύθερος, ανάμεσα σε άλλους ελεύθερους λαούς». Τι θέλει να πει ο «ποιητής»; «Κοινή ελευθερία» και «ανάμεσα σε άλλους ελεύθερους λαούς»; Δηλαδή κοινή συμβίωση μέσα στα πλαίσια ενός πολυπολιτισμικού κράτους; Γιατί κάτι τέτοιο φαίνεται να εννοεί ο Παπαδημούλης.
Έχει, όμως, μεγάλο ενδιαφέρον και τα όσα πιστεύει για τον Εθνικισμό «ο οποίος αναγορεύει σε πρωταρχική αξία όχι την ελευθερία αλλά την εθνική, θρησκευτική ή πολιτισμική ομοιογένεια και υπεροχή ενός λαού». Η λέξη κλειδί στην κατάθεση άποψης του κυρίου αυτού είναι η λέξη «ομοιογένεια». Τον ενοχλεί η λέξη και πολύ περισσότερο η έννοιά της. Το «όμαιμον, ομόθρησκον, ομότροπον, ομόγλωσσον» του Ηρόδοτου είναι αφορισμένο γι' αυτόν τον κήρυκα των πολυπολιτισμικών κοινωνιών και της παγκοσμιοποίησης. Η «σύγχρονη πατριωτική αντίληψη» του Παπαδημούλη, ή «νέος πατριωτισμός», είναι ουσιαστικά η άρνηση της Πατρίδας.
Ο «πατριωτισμός του αντιφασιστικού αγώνα» έχει να κάνει με την άρνηση του Έθνους. Όταν δεν υπάρχει εθνική ομοιογένεια πως μπορεί να σταθεί στα πόδια του ένα κράτος; Είναι δυνατόν ο Έλληνας να νιώσει το ίδιο αίσθημα με τον πακιστανό και τον αφγανό για μια Πατρίδα που σε καμμιά περίπτωση δεν είναι κοινή; Ο παρολίγον σύντροφος του Κουβέλη (τελευταία στιγμή κρατήθηκε για να μην την κάνει για ΔΗΜΑΡ, όταν έγινε η διάσπαση) είναι ένα από τα πλέον ακατάλληλα άτομα για να μιλήσει περί των εννοιών του Εθνικισμού και του Πατριωτισμού. Ο συμμετέχων σ' ένα αντεθνικό συνονθύλευμα, το οποίο επικροτεί άτομα που καίνε την Ελληνική Σημαία, ταυτίζεται με θέσεις του τουρκικού και σκοπιανού επεκτατισμού και ζητεί την νομιμοποίηση των λαθρομεταναστών, δεν δικαιούται επ' ουδενί να ομιλεί. Αν μάλιστα αναλογιστούμε ότι η τακτική του ΣΥΡΙΖΑ στα εθνικά θέματα τους έχει μετατρέψει σε ΗΠΑανθρώπους τότε η «σύγχρονη πατριωτική αντίληψη» αναιρεί και το παραμικρό ίχνος αληθινής πατριωτικής ευαισθησίας.
Γιώργος Μάστορας
