Είναι αυτονόητο ότι ο προσδιορισμός του χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής και του χαρακτήρα της εθνικολαϊκής επανάστασης τεκμηριώνει λογικά τον θετικό ή αρνητικό ρόλο των διαφόρων κοινωνικών ομάδων στην σύγχρονη καθεστωτική πλουτοκρατική κοινωνία, την θέση τους στην προοπτική της εξέλιξης του Κινήματος και κατά συνέπεια την αντανακλαστική του στάση απέναντι σ’ αυτές τις ομάδες.
Τον βαθύτερο χαρακτήρα της σύγχρονης εποχής είχε προείπει με αξιοθαύμαστα ακριβή τρόπο ο ...
λησμονημένος σήμερα από το σάπιο ημιμαθές αστικοφιλελεύθερο και το ψυχοπαθητικό διεθνοκομμουνιστικό ψευτοδιανοούμενο σκυλολόι Όσβαλντ Σπένγκλερ στο περισπούδαστο έργο του «Η ΠΑΡΑΚΜΗ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ». Στο πόνημά του αυτό τονίζει τον εκφυλισμό της λεγομένης δημοκρατίας σε μια ξεκάθαρη πλουτοκρατία, αλλά προβλέπει και την περίφημη παγκοσμιοποίηση, που δεν μπορούσε παρά να είναι το φυσιολογικό επακόλουθο του κοινοβουλευτικού πλουτοκρατικού καθεστώτος.
Ο μεγάλος στοχαστής έγραφε από το 1918 : «Οι ιδιωτικές δυνάμεις της οικονομίας επιθυμούν ανοικτούς δρόμους για την απόκτηση μεγάλων πόρων. Καμιά νομοθεσία δεν πρέπει να τους εμποδίζει στο δρόμο τους. Θέλουν να κάνουν τους νόμους οι ίδιοι, σύμφωνα με τα συμφέροντά τους και για τον σκοπό αυτό χρησιμοποιούν το εργαλείο που οι ίδιοι κατασκεύασαν, την δημοκρατία, το επιδοτούμενο κόμμα. Ο νόμος έχει ανάγκη για ν’ αντισταθεί στην επιδρομή αυτή, από μια υψηλού επιπέδου παράδοση, η οποία αντλεί ικανοποίηση, όχι από την συσσώρευση πλούτου, αλλά από την αποστολή της αληθινής διοίκησης, πέρα και πάνω από τα πλεονεκτήματα του χρήματος. Μια δύναμη μπορεί ν’ ανατραπεί μόνο από μία άλλη δύναμη, όχι από μια αρχή, και μόνο μια δύναμη που μπορεί ν’ αντιμετωπίσει το χρήμα έχει απομείνει. Το χρήμα ανατρέπεται και καταργείται από το αίμα.»
Επίσης ο διαχρονικός κήρυκας των εθνοφυλετικών ιδεών της Παράδοσης Ιούλιος Έβολα επισημαίνει στο «Άνθρωποι και ερείπια» : «Εκείνο που μετρά είναι μονάχα τούτο: βρισκόμαστε σήμερα ανάμεσα σε έναν κόσμο ερειπίων. Και το πρόβλημα που τίθεται είναι: υπάρχουν ακόμη όρθιοι άνθρωποι εν μέσω αυτών των ερειπίων;. Τι πρέπει και τι μπορούν να κάνουν αυτοί ακόμη; Ένα τέτοιο πρόβλημα τίθεται πράγματι πέρα απ’ τους χθεσινούς συνασπισμούς, γιατί είναι ολοφάνερο ότι νικητές και νικημένοι βρίσκονται ήδη στο ίδιο επίπεδο και ότι το μοναδικό αποτέλεσμα του β’ παγκοσμίου πολέμου ήταν να γίνει η Ευρώπη αντικείμενο ξένων προς την ίδια δυνάμεων και συμφερόντων. Πρέπει επίσης να αναγνωρίσουμε ότι η ερήμωση που επικρατεί γύρω μας είναι προπαντός ηθικού χαρακτήρα. Βρισκόμαστε σ’ ένα κλίμα γενικής ηθικής αναισθησίας, βαθιού αποπροσανατολισμού, μολονότι χρησιμοποιούνται όλα τα συνθήματα σε μια κοινωνία καταναλωτική και δημοκρατική: η υποβάθμιση του χαρακτήρα και κάθε ειλικρινούς αξιοπρέπειας, ο ιδεολογικός μαρασμός, η υπερκτίμηση των πιο χαμηλών συμφερόντων, το να ζείς για το σήμερα, είναι τα στοιχεία αυτά που χαρακτηρίζουν γενικά τον μεταπολεμικό άνθρωπο. Το να αναγνωρίσουμε αυτό, σημαίνει ακόμη ότι αναγνωρίζουμε πως το πρωτεύον πρόβλημα και η βάση κάθε άλλου προβλήματος είναι θέμα εσωτερικού χαρακτήρα: να ανασηκωθούμε, να αναγεννηθούμε εσωτερικά, να δώσουμε μια μορφή, να δημιουργήσουμε μέσα μας μια τάξη και μια ευθύτητα. Τίποτα δεν έμαθε από τα μαθήματα του πρόσφατου παρελθόντος όποιος αυταπατάται σήμερα, πιστεύοντας στην δυνατότητα διεξαγωγής ενός καθαρά πολιτικού αγώνα, και πάνω στην εξουσία του ενός ή άλλου τύπου ή συστήματος στο οποίο δεν αντιπροτείνει μια νέα ανθρώπινη ποιότητα. Να, μια αρχή η οποία σήμερα όσο ποτέ θα ‘πρεπε απόλυτα να εξυπακούεται: εάν ένα κράτος κατείχε ένα πολιτικό ή κοινωνικό σύστημα το οποίο στη θεωρία θα ήταν το τελειότερο, αλλά η ανθρώπινη ουσία θα ήταν σκάρτη, λοιπόν, εκείνο το κράτος θα έπεφτε αργά ή γρήγορα στο επίπεδο των πιο χαμηλών κοινωνιών, ενώ ένας λαός, μια φυλή ικανή να παράγει αληθινούς ανθρώπους, ανθρώπους με ορθή αντίληψη και σταθερό ένστικτο, θα έφθανε σ’ ένα υψηλό επίπεδο πολιτισμού και θα κατάφερνε να κρατηθεί στα πόδια του μπροστά στις πιο δύσκολες δοκιμασίες, ακόμη και αν το πολιτικό του σύστημα αποδεικνυόταν ανεπαρκές και ατελές».
Στα χρόνια του μεσοπολέμου ο Ιωάννης Μεταξάς περιέγραφε με λεπτομερή οξυδέρκεια το προπολεμικό προστάδιο της σημερινής εποχής : «Αν εξετάσουμε καλά τι θα πη Δημοκρατία στην Αμερική και εις τας Δυτικάς Δυνάμεις, βρίσκουμε ότι πρόκειται περί του Φιλελευθερισμού, δηλ. του κοινοβουλευτικού λιμπεραλισμού. Γιατί αλλοιώς τι εννοούνε με Δημοκρατία; Αλλοιώς Δημοκρατία είναι και η Γερμανία και η Ρωσσία –αγκαλά τη Ρωσσία δεν την απόκλειαν πριν συνεννοηθεί με τη Γερμανία- και η Ιταλία ακόμα. Αυτή λοιπόν η Δημοκρατία- ή Democracy- είναι το παιδί του Καπιταλισμού. Είναι το όργανο με το οποίο ο Καπιταλισμός κυριαρχεί επάνω στη λαϊκή μάζα. Είναι το όργανο με το οποίο κατορθώνει ο Καπιταλισμός να παριστάνη τη θέλησί του ως τη λαϊκή θέλησι. Αυτό το είδος της Δημοκρατίας χρειάζεται εκλογές καθολικής μυστικής ψηφοφορίας, άρα οργανωμένα κόμματα, και συνεπώς μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται για τον ίδιο λόγο εφημερίδες, άρα μεγάλα κεφάλαια. Χρειάζεται εκλογική οργάνωση κάθε φορά και εκλογικούς αγώνες, άρα χρήματα. Και τόσα άλλα που απαιτούν κεφάλαια. Επομένως μόνον οι κάτοχοι του μεγάλου κεφαλαίου ή τα όργανά τους μπορούν να κάμουν τέτοιους αγώνες.
Όταν έχει κανείς τις εφημερίδες τότε μορφώνει και την Κοινή Γνώμη όπως θέλει. Και ακόμα υπερασπίζεται πράγματα που γυμνά θα τα απεστρέφετο ο λαός τα σκεπάζει με τέτοιο δημοσιογραφικό μανδύα ώστε τα καταπίνει ο λαός. Ή και εάν δεν τα καταπίνει, βάζει να γράφουν τις εφημερίδες ότι τα κατάπιε. Και τότε ο καθένας πιστεύει ότι οι όλοι άλλοι τα κατάπιαν. Και υποτάσσεται και αυτός. Λοιπόν η Δημοκρατία είναι το μονογενές και γνήσιον τέκνον του Καπιταλισμού, και το όργανό του που επιβάλει τη θέλησή του κάνοντας την να φαίνεται ως λαϊκή θέληση.
Ο Καπιταλισμός, για να συσσωρεύσει κεφάλαια στα χέρια που τον εκπροσωπούν και να κάμει όλον τον κόσμο σκλάβους του – μα σκλάβους που θα νομίζουν πως είναι ελεύθεροι –έχει ανάγκη της ελευθερίας της οικονομίας και του περιορισμού του Κράτους από κάθε επέμβαση στην οικονομία της Κοινωνίας. Και αν πάλι που και που χρειάζεται καμία επεμβασούλα, πάλι πρέπει η μηχανή του κράτους να βρίσκεται στα χέρια του ώστε η επέμβαση να είναι όσον δυνατόν μικρότερη, να είναι πάντα προς όφελός του.»
Αντιλαμβανόμαστε απροκατάληπτα πως είναι αδύνατο οι φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές να κατανοήσουν και να αξιολογήσουν σωστά και ακριβοδίκαια τις εξωτερικές εκδηλώσεις του Εθνικισμού ακόμη κι’ αν με αληθινή πρόθεση επιδίωκαν κάτι τέτοιο, γιατί είναι δέσμιοι στη μηχανιστική τους θεώρηση, κοντόφθαλμοι οραματιστές μιας αντιφυσικής πλάνης και στραγγαλισμένοι από υλισμό. Μέσω της «λογιστικής» τους «Ανάλυσης», που οδηγεί σε καταστροφικές υπεραπλουστεύσεις την ερμηνεία του γίγνεσθαι και αδιέξοδες ιστορικά λύσεις, οι φιλελεύθεροι και οι μαρξιστές προκρίνουν κοινωνικές εξελίξεις μέσω αλληλόχρεων λογαριασμών οικονομικών συμφερόντων ή νοούν τις επαναστάσεις ως αλληλουχίες νομοτελιακών βίαιων γεγονότων. Εύλογα λοιπόν αλλά και αδικαιολόγητα αδυνατούν να κατανοήσουν τα ουσιαστικά θεμέλια του Εθνικισμού. Ο Εθνικισμός είναι «Σύνθεση», συλλαμβάνει την Επανάσταση ως μια ευρύτερη και βαθύτερη έννοια :
Επανάσταση είναι η καθολική ρήξη μιας εποχής και ενός λαού με όσα προηγήθηκαν στην ιστορική διαδρομή του, είναι ο μετασχηματισμός της σκέψης της Λαϊκής Κοινότητας, είναι η καθολική, εμπράγματη μετατροπή της κοσμοθεωρητικής ουσίας σε ενέργεια, δράση και πράξη που ανασυγκροτεί την Λαϊκή Κοινότητα, εξισορροπεί δυναμικά το κοινωνικό δρώμενο της πολιτείας και σχηματίζει το Εθνικό Λαϊκό Κράτος.
